Είναι σα να σε βάζουν σ' ένα... τιμοκατάλογο: Δουλεύεις με αμοιβή κάτω απ' τις συμβάσεις; Δίνεις καλό τζίρο. Δουλεύεις χωρίς ένσημα; Ο τζίρος ανεβαίνει. Δουλεύεις κι ακάλυπτες υπερωρίες; Ε, μα, εσύ αρχίζεις να εξελίσσεσαι σε φλέβα χρυσού. Δουλεύεις χωρίς μέτρα ασφάλειας; Είναι καθαρό πια, ότι τα κόκαλά σου στηρίζουν μια επιχείρηση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς πλουτισμού για τον εργοδότη. Και μια μέρα, το μόνο που σου μένει είναι ένα πλαστικό πόδι που σέρνεις με το μπαστούνι...

Θυμάσαι: σε μια εφημερίδα είχες διαβάσει "οι εργάτες είναι έρμαια της τυφλής δικαιοσύνης. Τυφλής, όχι γιατί δεν κάνει διακρίσεις. Τυφλής επειδή, μπροστά στο δίκιο του εργάτη, στραβώνεται...".

Να, όπως το χαρτί της Επιθεώρησης Εργασίας. Που 'λεγε ότι το μηχάνημα που σου 'κοψε το πόδι έπρεπε να 'ναι εκτός λειτουργίας εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Οπως εκείνος ο κόμπος που 'νιωσες στο λαιμό, όταν ανακάλυψες πως, μετά το ατύχημα, το αφεντικό σ' έβαλε να υπογράψεις ότι δούλευες τρεις μήνες, κι όχι δυο χρόνια. Τότε εσύ δεν ήξερες ελληνικά. Δεν ήξερες τι σημαίνει "συμβόλαιο". Και υπέγραψες. Τότε, το αφεντικό, σου 'δινε πέντε χιλιάρικα για να τρίβει ένας γιατρός το άλλο σου πόδι, εκείνο που έμεινε κουτσό. Αραγε, "τυφλή δικαιοσύνη" είναι και το "δε σε ξέρω" που σου 'πε το αφεντικό μετά από έξι μήνες, όταν γύρεψες αποζημίωση για να σέρνεις το θρυμματισμένο σου κορμί;

Το πόδι πονά. Πάλι ο ίδιος κόμπος στο λαιμό. Στα ελληνικά το λένε "με πνίγει το δίκιο μου". Χτες, στην ίδια εφημερίδα, διάβασα "... οι εργάτες οδηγούνται σε απόγνωση". Τι σημαίνει "απόγνωση"...;».