«Ενα τραγούδι του Silvio Rodriguez μιλάει για έναν αετό που τρώει με όρεξη ένα περιστέρι, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι δηλητηριώδες. Αν η Αμερική είναι ο αϊτός και η Κούβα το περιστέρι, μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι σε περίπτωση που επιχειρήσουν να μας επιτεθούν θα είμαστε το τελευταίο τους γεύμα!».

Ισως να μην υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς το μέγεθος του αναστήματος που σηκώνει σήμερα ο κουβανικός λαός απέναντι στην τρομοκρατική υπερδύναμη των ΗΠΑ, από την πιο πάνω περίληψη του τραγουδιού ενός από τους λαοφιλέστερους τραγουδιστές στο Νησί της Επανάστασης. Η εξιστόρηση του τραγουδιού ανήκει σε ένα από τα στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Κούβας, που ανέλαβε να παρουσιάσει στη διεθνιστική αποστολή του ΠΑΜΕ τη δράση και τη συμμετοχή των νέων της Κούβας στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε μια από τις πολλές συναντήσεις που πραγματοποίησαν οι Ελληνες αγωνιστές με κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη κατά τη διάρκεια της δεκαήμερης παραμονής τους στο νησί. Η υποδοχή και η φιλοξενία που επιφύλαξαν στα μέλη του ΠΑΜΕ η Κεντρική Ενωση Εργατών Κούβας (CTC National), το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο λαός της Κούβας επιβεβαίωσαν το κύρος του Μετώπου και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, καθώς και την τεράστια σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης στους αγώνες των εργαζομένων όλου του κόσμου.

Η Κούβα, 45 χρόνια μετά την επανάσταση, παραμένει όρθια! Το ασφυκτικό εμπάργκο των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι αλλεπάλληλες απόπειρες δολοφονίας του Κάστρο - 861 αποδεδειγμένες απόπειρες από το 1959 -, οι αμέτρητες προβοκάτσιες των Αμερικανών με στόχο την αποσταθεροποίηση της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που ξόδεψαν και ξοδεύουν οι ΗΠΑ για τη συντήρηση της μαφίας του Μαϊάμι - μόνο η κυβέρνηση Μπους αποφάσισε πρόσφατα να αποδεσμεύσει 59 εκατομμύρια δολάρια για την αντεπαναστατική προπαγάνδα μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών που εκπέμπουν από τη Φλόριδα -, δε στάθηκαν ικανά μέχρι σήμερα να βγάλουν το λαό της Κούβας από το δρόμο που χάραξε το Γενάρη του 1959 με το θρίαμβο της επανάστασής του.

Την πιο κρίσιμη φάση της επανάστασης αποτέλεσε αναμφισβήτητα η περίοδος λίγο πριν και μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης και ιδιαίτερα η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ. Μέχρι τότε, το 85% της κουβανικής οικονομίας στηριζόταν στη Σοβιετική Ενωση, μέσω των εμπορικών συναλλαγών και της τροφοδοσίας με πρώτες ύλες για την παραγωγή ενέργειας. Από το 1989 μέχρι και το 1993, το ΑΕΠ της χώρας «έκανε βουτιά» 35 ποσοστιαίων μονάδων, βυθίζοντας τον κουβανέζικο λαό στην ανέχεια.

Για κάθε άλλη χώρα, μια τέτοια ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας και πτώση του βιοτικού επιπέδου, σε συνδυασμό με την ασφυκτική πίεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την ένταση του εμπάργκο το 1992 από τις ΗΠΑ, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε αναταραχή και αποσταθεροποίηση, με πιθανότερη κατάληξη αυτή της ανατροπής του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Η Κούβα, όμως, όχι μόνο άντεξε, αλλά χάρη στην παλλαϊκή περιφρούρηση της επανάστασης κατάφερε από το 1994 να παρουσιάσει θετικό πρόσημο στους δείκτες ανάπτυξης, ισοσκελίζοντας σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του βιοτικού επιπέδου που είχε κατακτήσει για το λαό της πριν τις ανατροπές. Παράγοντα-«κλειδί» στον αγώνα για την οικονομική ανάκαμψη της Κούβας αποτέλεσε η σοσιαλιστική κυβέρνησή της: Είναι ενδεικτικό ότι από τις αναπόφευκτες περικοπές στον υποτυπώδη προϋπολογισμό της περιόδου '89-'93 οι μοναδικές δαπάνες που εξαιρέθηκαν ήταν αυτές για την Υγεία και την Παιδεία του λαού, στοιχείο που αποδεικνύει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλιστικού συστήματος.

Η μάχη των 11.000.000 περίπου Κουβανών που ζουν σήμερα στη χώρα για την περιφρούρηση και την επέκταση των κατακτήσεων της επανάστασής τους, μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, αποτελεί συνέχεια των ηρωικών ημερών της περιόδου '56-'59, κατά την οποία ξεδιπλώθηκε η επανάσταση στο νησί. Στις 25 του Νοέμβρη του 1956, 82 άντρες, με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, επιβιβάζονται στο πλοίο «Γκράνμα» από τις ακτές του Μεξικού, για να φτάσουν 7 μέρες μετά στην Κούβα. Ηταν οι συνεχιστές των οραμάτων του Χοσέ Μαρτί για μια πατρίδα ανεξάρτητη, η σπίθα που θα άναβε την επανάσταση και θα έδινε τέρμα στις διακρίσεις και στην καταπίεση αιώνων του κουβανικού λαού από τους Ισπανούς αποικιοκράτες και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς σε στρατιωτικό επίπεδο - ο στρατός του Μπατίστα αριθμούσε το 1956 περίπου 82.000 στρατιώτες - η προετοιμασία της επανάστασης στο εσωτερικό της χώρας όλο το προηγούμενο διάστημα από τους Κουβανούς κομμουνιστές και άλλες δυνάμεις του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κατάφερε να κινητοποιήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Κουβανών στο πλευρό των επαναστατών του Κάστρο και να οδηγήσει στο θρίαμβο της επανάστασης το 1959. Η επανάσταση είχε νικήσει, διδάσκοντας στους Κουβανούς, αλλά και σε όλο τον κόσμο, ότι όταν ένας λαός θέλει, μπορεί, αρκεί να βάλει στην πρώτη γραμμή τις πραγματικές του ανάγκες και να παλέψει γι' αυτές.

Το ίδιο αυτό δίδαγμα καθοδηγεί και σήμερα τον κουβανικό λαό, που βλέπει γύρω του τα επιτεύγματα της επανάστασης και βγάζει περιπαιχτικά τη γλώσσα του στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, μερικές δεκάδες μόνο μίλια μακριά από τις ακτές της χώρας του. Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας στη σοσιαλιστική οικοδόμηση αναγνωρίζεται από το σύνολο του κουβανικού λαού, που αποδέχτηκε καθολικά την προσθήκη στο Σύνταγμα της φράσης ότι «ο σοσιαλισμός στην Κούβα είναι αμετάκλητος», επιβεβαιώνοντας τα συνθήματα «Σοσιαλισμός ή θάνατος, πατρίδα ή θάνατος».

Με μέσο όρο ηλικίας τα 46 χρόνια, τα μέλη του ΚΚ Κούβας φτάνουν σήμερα τις 870.000, στελεχώνοντας περίπου 46.000 ΚΟΒ σε όλη την επικράτεια. Πρόκειται για τον ανθό της εργατικής τάξης, τους πρωτοπόρους εργάτες στο χώρο της δουλιάς τους που αναδεικνύονται σε μέλη του Κόμματος μέσα από τις δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σωματείων και συνδικάτων που γίνονται στην Κούβα. Το 60% των μελών είναι βιομηχανικοί εργάτες και υπάλληλοι, 3% αγρότες και 15% συνταξιούχοι, με τους υπόλοιπους να προέρχονται από άλλες κοινωνικές ομάδες (διανόηση, νεολαία, κτλ.). Η φυλετική διαστρωμάτωση του Κόμματος αντανακλά σε μεγάλο βαθμό αυτή της Κούβας, καθώς το 60% των μελών είναι λευκοί, 16% μαύροι και οι υπόλοιποι από άλλες φυλές.

Συνολικά, 16 στους 100 εργαζόμενους της Κούβας είναι μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως και το 10% των Κουβανών άνω των 18 ετών. Οι γυναίκες αποτελούν το 35% του κομματικού δυναμικού, ενώ ενδεικτικό των επιτευγμάτων του σοσιαλιστικού συστήματος στην Κούβα στον τομέα της Παιδείας είναι και το μορφωτικό επίπεδο των οργανωμένων κομμουνιστών: Το 72% διαθέτει υψηλό και μέσο επίπεδο μόρφωσης, ενώ μόλις το 1,4% δεν έχει τελειώσει το δημοτικό σχολείο.

Αύριο το 2ο μέρος