Και ξαφνικά δημιουργήθηκε πρόβλημα με τους χριστιανούς στο Ιράκ. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο κατοχής και αντίστασης, αίφνης, 5 χριστιανικές εκκλησίες στη Βαγδάτη και στη Μοσούλη έγιναν στόχος βομβιστικής επίθεσης με νεκρούς και τραυματίες. Και ενώ οι λίγες εκατοντάδες χριστιανοί Ιρακινοί δεν είχαν ποτέ αντιμετωπίσει πρόβλημα λόγω της θρησκείας τους, ούτε αυτούς τους τελευταίους μήνες που στο Ιράκ κλιμακώνεται η αντίσταση, ξαφνικά ένιωσαν να είναι στόχος.

Δεν υπήρξε κανείς που να μην εκτίμησε ότι οι επιθέσεις αυτές σκόπευαν να υποδαυλίσουν θρησκευτικό μίσος και διένεξη μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων της χώρας. Σύσσωμη η μουσουλμανική θρησκευτική ηγεσία του Ιράκ, όλων των δογμάτων, τις καταδίκασε και εξέφρασε αλληλεγγύη στους χριστιανούς αδελφούς.

Απέφυγε, πάντως, να προχωρήσει σε εκτιμήσεις για το ποιος θα είχε συμφέρον να προκληθεί εμφύλια διένεξη. Η δοτή κυβέρνηση επανέλαβε τη γνωστή επωδό των κατοχικών δυνάμεων περί «ξένου δακτύλου» και συγκεκριμένα περί «αλ Κάιντα» και του στελέχους της «φάντασμα», Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι, που φέρεται να είναι στο Ιράκ, χωρίς, όμως, ποτέ να έχει διασταυρωθεί αυτό.

Δεν μπορεί, όμως, κάποιος να μην σκεφθεί, έστω και προς στιγμήν, ότι η πρόκληση μιας εμφύλιας θρησκευτικής διένεξης δε θα μπορούσε να ωφελήσει παρά μόνο όσους πλήττονται από την εντυπωσιακή ενότητα που επιδεικνύει ο ιρακινός λαός διά μέσου και των αντιστασιακών του οργανώσεων που φαίνεται να συντονίζονται παρά τις πολιτικές και ιδεολογικές τους διαφωνίες. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα που κυριάρχησαν στα διεθνή ΜΜΕ, πριν από μερικούς μήνες, και διέβλεπαν με βεβαιότητα σύρραξη ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, υπόθεση που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, ενώ αντίθετα οι δύο κοινότητες αλληλοϋποστηρίχτηκαν στις συγκρούσεις με τις κατοχικές δυνάμεις.