Ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών με θεσμοθέτηση νέων «αντιτρομοκρατικών» μέτρων. Στενότερη συνεργασία των υπαρχoυσών υπηρεσιών και σύσταση νέων. «Προληπτικό» ηλεκτρονικό φακέλωμα του λαϊκού κινήματος. Κοινό πανευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, ώστε κανένα κράτος-μέλος να μην ξεφεύγει από τον αυταρχικό κατήφορο. Αυστηρός έλεγχος των δικαστικών σωμάτων ώστε να αποφεύγονται αποφάσεις που «εκθέτουν» το σύστημα. Αποδυνάμωση των εθνικών Κοινοβουλίων και των κυβερνήσεων, ώστε να ελαχιστοποιηθούν ακόμα και οι αφελείς πιέσεις για προοδευτική μεταστροφή του ευρωοικοδομήματος.

Αυτοί είναι μερικοί από τους στόχους της ΕΕ με ορίζοντα πενταετίας σε ό,τι αφορά στον περαιτέρω περιορισμό των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα, αρχές του Ιούνη η Κομισιόν κοινοποίησε ανακοίνωσή της στο Συμβούλιο της ΕΕ και στο Ευρωκοινοβούλιο, με τον ευφημιστικό τίτλο «Χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης: Απολογισμός του προγράμματος Τάμπερε και μελλοντικές κατευθύνσεις». Σε λίγες μέρες, 4-5 του Νοέμβρη, στις Βρυξέλλες το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναμένεται να εγκρίνει «μια νέα πολυετή ατζέντα» για τη διαμόρφωση αυτού του «Χώρου».

Οι προσπάθειές τους για τη δημιουργία του μετρούν ήδη πέντε χρόνια: «Η σταδιακή εφαρμογή ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης έγινε νέος στόχος της ΕΕ με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Τάμπερε (Οκτώβριος 1999) έθεσε αυτόν τον στόχο επικεφαλής του πολιτικού προγράμματος της Ενωσης και χάραξε ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό εξέθετε λεπτομερώς τις πολιτικές κατευθύνσεις καθώς και τους συγκεκριμένους στόχους συνοδευόμενους από χρονοδιάγραμμα».

Από το Τάμπερε και μετά, κάθε εξάμηνο η Κομισιόν ανακοινώνει την «επιτευχθείσα πρόοδο». Με την τελευταία εξαμηνιαία εξέταση ολοκληρώνεται η πενταετία, «υποβάλλεται γενικός απολογισμός και χαράσσονται οι μελλοντικές προτεραιότητες».

Σε αυτήν την τελευταία εξέταση, η Κομισιόν ομολογεί ότι συνάντησε εμπόδια στις προσπάθειές της: «Παρά τη βούληση που εκφράστηκε στα συμπεράσματα του Τάμπερε, δεν στάθηκε πάντα δυνατό να επιτευχθεί συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη θέσπιση ορισμένων ευαίσθητων μέτρων που υπάγονται σε πολιτικές οι οποίες υπόκεινται στην εθνική κυριαρχία.

Τα νομικά και θεσμικά εμπόδια των σημερινών συνθηκών, όπου η ομοφωνία στο Συμβούλιο είναι σε μεγάλο βαθμό ο κανόνας, εξηγούν εν μέρει τις δυσκολίες αυτές. Τα κράτη-μέλη αναλαμβάνουν μερικές φορές με δισταγμό τη δέσμευση να συνεργαστούν εντός αυτού του νέου ευρωπαϊκού πλαισίου, και όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Εξάλλου, η εξουσία της πρωτοβουλίας από κοινού με τα κράτη-μέλη έχει οδηγήσει μερικές φορές στο να προτιμηθούν τα εθνικά διακυβεύματα σε σχέση με τις πρωτοβουλίες του Τάμπερε».

Επομένως, η εθνική κυριαρχία ενοχλεί την Κομισιόν, εφόσον ενδέχεται να εμποδίζει μέτρα που προωθεί. Χώρια τη δυσφορία που της προκαλεί ο κανόνας της ομοφωνίας στη λήψη κρίσιμων σχετικών αποφάσεων από το Συμβούλιο της ΕΕ.

Ωστόσο, διατηρεί ελπίδες: «Εντός ενός ανανεωμένου πλαισίου, τα θεσμικού χαρακτήρα βήματα που προβλέπονται στον τομέα της δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων στο πλαίσιο της διακυβερνητικής διάσκεψης, και ειδικότερα, η μετάβαση στην ειδική πλειοψηφία εντός της διευρυμένης Ενωσης, θα καταστήσουν δυνατή την επιτάχυνση της ολοκλήρωσης των διεξαγόμενων εργασιών. Εντούτοις, πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυνατότητες που προσφέρονται από τις Συνθήκες του Αμστερνταμ και της Νίκαιας πρέπει να αξιοποιηθούν στο έπακρο».

Εξάλλου, στα «συμπεράσματα» της «ανακοίνωσης» επιχαίρει για τον περιορισμένο ρόλο που επιφυλάσσει για τα εθνικά Κοινοβούλια το «ευρωσύνταγμα». Οτι «θα μεριμνούν ...για την τήρηση της αρχής της επικουρικότητας και θα μπορούν να διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην αξιολόγηση των ενεργειών της Ευρωπόλ και της Eurojust. Εξάλλου, δεδομένου ότι θα ενημερώνονται συστηματικά για τις εργασίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα μπορούν να λαμβάνουν καλύτερα υπόψη τις εργασίες αυτές στις δραστηριότητές τους σε εθνικό κοινοβουλευτικό επίπεδο».

Επομένως, θα αξιολογούν τη δράση των εν λόγω υπηρεσιών, αλλά δε θα αποφασίζουν για το λόγο ύπαρξης και την ανάγκη λειτουργίας τους, καθώς εμφανίζονται ως δεδομένες. Ακόμα, τα Κοινοβούλια θα ενημερώνονται για το τι γίνεται στις Βρυξέλλες. Ακολούθως, σε ρόλο υποτακτικού τα ανάλογα θα πράττουν στις έδρες τους.

Η Κομισιόν διακρίνει μεγάλες ευκαιρίες από τη διεύρυνση της ΕΕ με νέα κράτη: «Η διεύρυνση δημιουργεί εξάλλου ιδιόμορφες προκλήσεις για ορισμένες πολιτικές, όπως η ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων, η εφαρμογή της δεύτερης γενεάς του συστήματος πληροφοριών του Σένγκεν... Για να είναι δυνατή η πλήρης συμμετοχή των νέων κρατών-μελών στο Σένγκεν και η όσο το ταχύτερο άρση των ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή το SIS II...».

Θυμίζουμε ότι το Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν (SIS) είναι ένα κοινό σύστημα πληροφοριών, στο οποίο κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ καταχωρίζει, μέσω του Εθνικού Τμήματος SIS, πληροφορίες για καταζητούμενα ή ανεπιθύμητα άτομα και αναζητούμενα οχήματα, όπλα, έγγραφα (συνήθως διαβατήρια) και τραπεζογραμμάτια. Τα στοιχεία αυτά είναι διαθέσιμα για όλα τα κράτη-μέλη της Συμφωνίας. Από το 2006 τίθεται σε εφαρμογή το ενισχυμένο, δεύτερο στάδιο της Σένγκεν, το SIS II.

Στη συνέχεια η Κομισιόν, αναγνωρίζοντας ότι «δεν έχουν ακόμα επιτευχθεί όλοι οι στόχοι που είχαν καθοριστεί στο Τάμπερε», επισημαίνοντας ότι «το σημερινό θεσμικό πλαίσιο θα αποτελέσει πηγή δυσχερειών», προειδοποιώντας ότι «οι περισσότερες των διεξαγόμενων ενεργειών αποτελούν τη λογική συνέχεια του προγράμματος του Τάμπερε», καλεί τα κράτη-μέλη να «προβληματιστούν» για «την εκπόνηση του μελλοντικού προγράμματος μέτρων προσδιορίζοντας τις προτεραιότητες... για την περίοδο 2004-2009».

Μέσα στον αχταρμά αυτών των «προτεραιοτήτων», κάποιες ...λεπτομέρειες αναγκαστικά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα: «Τον Δεκέμβριο 2003, οι αντιπρόσωποι των κρατών-μελών που συνήλθαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογράμμισαν τη σημασία της συλλογής και ανάλυσης των δεδομένων που έχουν σχέση με τα δικαιώματα του ανθρώπου προκειμένου να χαραχθεί η πολιτική της Ενωσης στον τομέα αυτό. Αποφάσισαν να επεκτείνουν την εντολή του Παρατηρητηρίου των φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας και να συστήσουν μια Ευρωπαϊκή Υπηρεσία θεμελιωδών δικαιωμάτων. Σχετικά με το θέμα αυτό, η Επιτροπή έχει την πρόθεση να υποβάλει ανακοίνωση κατά τη διάρκεια του 2004. Η ειδική εντολή θα οριστεί με βάση τα αποτελέσματα που θα προκύψουν από τη διαβούλευση».

Και ακόμα: «Πρέπει να εξετασθεί η ανάγκη καθορισμού ενός σφαιρικού και ενιαίου πλαισίου που θα λαμβάνει υπόψη αφ' ενός τις ιδιομορφίες και τις απαιτήσεις όσον αφορά την προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και την καταπολέμηση του εγκλήματος, και αφ' ετέρου την απαίτηση να παρασχεθεί υψηλό επίπεδο προστασίας της ιδιωτικής ζωής».

Εν έτει 2004, λοιπόν, οι Βρυξέλλες θα «επανακαθορίσουν» τα θεμελιώδη δικαιώματα, θυσιάζοντάς τα στο βωμό της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας, όπως τις εννοούν οι πολιτικοί εκφραστές των ευρωμονοπωλίων.

Η Κομισιόν βασίζει πολλά στο προωθούμενο «ευρωσύνταγμα»: «Η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων έχει εγγραφεί στο σχέδιο συνταγματικής συνθήκης. Η υλοποίησή του έχει ήδη προχωρήσει σημαντικά μετά από τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια της Σεβίλης και της Θεσσαλονίκης, και η ενέργεια αυτή θα πρέπει να συνεχιστεί τόσο σε νομοθετικό όσο και σε επιχειρησιακό και χρηματοδοτικό επίπεδο.

Υπό το πρίσμα αυτό, θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για τη χρηστή λειτουργία της Υπηρεσίας Εξωτερικών Συνόρων. Η ανάπτυξη συντονιστικών μηχανισμών θα πρέπει να ενισχυθεί και να συμπληρωθεί με μακροπρόθεσμο στόχο τη σύσταση ενός ευρωπαϊκού σώματος φυλάκων των συνόρων συμπληρωματικού προς τις ενέργειες των εθνικών φυλάκων των συνόρων. Με σκοπό την εκτέλεση της αποστολής της, η Υπηρεσία θα πρέπει να συνεργάζεται με άλλες υπηρεσίες επιφορτισμένες με τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων, ειδικότερα τις τελωνειακές».

Αλλά και το ηλεκτρονικό φακέλωμα έχει τις αναφορές του: «Η πολιτική των θεωρήσεων θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις συνολικές επιτακτικές ανάγκες από άποψη ασφάλειας των εγγράφων και να επιτρέπει την καλύτερη συνεργασία σε προξενικό επίπεδο. Οι εργασίες που διεξάγονται για την εισαγωγή βιομετρικών δεδομένων στα ταξιδιωτικά έγγραφα και στα έγγραφα ταυτότητας, ιδίως στα διαβατήρια, θα πρέπει επίσης να συνεχιστούν.

Θα πρέπει να εξασφαλισθεί ότι το Σύστημα Πληροφοριών για τις θεωρήσεις (VIS), όπως και το νέο σύστημα πληροφοριών του Σένγκεν (SIS II) θα τεθούν ουσιαστικά σε λειτουργία και θα γίνει χρήση όλων των δυνατοτήτων τους».

Στην ανακοίνωση προβάλλεται επίσης ως ανάγκη «μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα λαμβάνει υπόψη τις οικονομικές και δημογραφικές ανάγκες». Οι ηγήτορες της ΕΕ ξεκαθαρίζουν ότι «πρέπει να εξασφαλιστεί το δικαίωμα των κρατών-μελών να ορίζουν τον συγκεκριμένο όγκο των εισόδων στο έδαφός τους υπηκόων τρίτων χωρών προερχόμενων από τρίτες χώρες με σκοπό τη μισθωτή ή μη μισθωτή απασχόληση...». Αρα δεχόμαστε όσους χρειαζόμαστε για την παραπέρα κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Οι λοιποί...

Σχετικά με τις ποινικές υποθέσεις η Κομισιόν επιμένει ιδιαίτερα στην «εκτέλεση, αυτή καθαυτή, των δικαστικών αποφάσεων», υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ταχείες διαδικασίες εφαρμογής τους. Επίσης, ζητά την ευθυγράμμιση των κρατών-μελών («προσέγγιση των νομοθεσιών»), με τη θέσπιση «ορισμένων ελάχιστων προδιαγραφών για τις διαδικασίες», όπως και να «καθορισθούν τα ελάχιστα όρια ποινών για ορισμένα παραπτώματα». Ο ορισμός της εγκληματικής ενέργειας θα είναι κοινός σε επίπεδο ΕΕ, κοινές και άμεσες και οι διαδικασίες τιμωρίας της.

Η Κομισιόν ζητά την «τοποθέτηση της Eurojust (σ.σ.: ο θεσπισθείς από την ΕΕ δικαστικός της βραχίονας) στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής για ποινικές υποθέσεις: Οπως αναφέρεται στο σχέδιο συνταγματικής συνθήκης, η αποστολή της Eurojust πρέπει να στηρίζει και να ενισχύει τον συντονισμό και τη συνεργασία μεταξύ των εθνικών αρχών που είναι επιφορτισμένες με τη δίωξη του σοβαρού εγκλήματος που αφορά πολλά κράτη-μέλη. Υπό τον έλεγχο του Δικαστηρίου, η Eurojust θα πρέπει να μπορεί να καθοδηγεί την ποινική απόκριση σε αξιόποινες πράξεις που απειλούν τις δραστηριότητες και τις πολιτικές της Ενωσης».

Δηλαδή, μια απεργία, ένας πολιτικός αγώνας για να ανατραπούν πολιτικές της Ενωσης που πλήττουν πλατιά λαϊκά στρώματα, με βάση τα τρομονομοθετήματα που στήθηκαν στις Βρυξέλλες και έγιναν νόμοι του κάθε κράτους-μέλους (π.χ., εδώ με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), κρίνονται ως αξιόποινες πράξεις. Και δε σταματάμε εδώ, γιατί η Κομισιόν προετοιμάζεται ακόμα και απέναντι στο ενδεχόμενο να βρεθεί ένας ευσυνείδητος δικαστής που να μη συνταχθεί με το «δίκαιο» της ολιγαρχίας. Στήνει την Eurojust, που θα επεμβαίνει, θα ελέγχει και θα «καθοδηγεί» τους δικαστές προς την τιμωρία που «πρέπει» να επιβάλουν.

Αλλά πάμε και παραπέρα: «Μια ευρωπαϊκή εισαγγελία αρμόδια για αξιόποινες πράξεις σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ενωσης θα πρέπει να μπορεί να συσταθεί με βάση την Eurojust». Τα πράγματα δε θα μπορούσαν να ειπωθούν σαφέστερα.

Θυμίζουμε εδώ τον ορισμό της «τρομοκρατίας», ο οποίος αρχικά διατυπώθηκε από την ΕΕ και πρόσφατα ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο υπό τη μορφή του (ευρω)«τρομονόμου» Νο 2. Μια πράξη θεωρείται τρομοκρατική «όταν γίνεται με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού». Και μόνο μ' αυτή τη ρευστού νοήματος παράγραφο, εύκολα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως «τρομοκράτες», εργαζόμενοι που συμμετέχουν σε μια απεργιακή κινητοποίηση σε οργανισμό κοινής ωφέλειας, σε συμβολικές καταλήψεις κτιρίων, οδών...

Κατόπιν τούτων, η Κομισιόν ανησυχεί για το πώς θα εφαρμόζει πλέον τις αποφάσεις της και επαναφέρει τον «προβληματισμό» της για τον κανόνα της ομοφωνίας: «Αυτοί οι φιλόδοξοι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο αν η Ευρώπη αποκτήσει στον ποινικό τομέα ένα θεσμικό και νομικό πλαίσιο προσαρμοσμένο στις προκλήσεις μιας διευρυμένης Ευρώπης. Η επανακαθιέρωση στο σχέδιο συνταγματικής συνθήκης του κανόνα της ομοφωνίας, για τις διατάξεις που προβλέπονται να εκδίδονται με ειδική πλειοψηφία σε θέματα ποινικής συνεργασίας, θα αποτελούσε βήμα προς τα πίσω που μόνο αρνητικά θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητα της Ενωσης να αποκρίνεται στις προκλήσεις της καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας».

Ξορκίζει την ομοφωνία και επιμένει στις ειδικές πλειοψηφίες. Ετσι, στο πλαίσιο της ΕΕ, ακόμα και αν η κυβέρνηση ενός κράτους-μέλους, πιεσμένη από το λαϊκό κίνημα, ζητά αποφάσεις προς δημοκρατική προοδευτική κατεύθυνση, δε θα λαμβάνεται υπόψη. Οι «ενστάσεις» της απλά θα προσπερνιούνται με τις ψήφους των άλλων, πειθήνιων κυβερνήσεων.

Η Κομισιόν ζητά επιτακτικά τη λήψη μέτρων σε επίπεδο «επιχειρησιακό, λήψης αποφάσεων και νομοθετικό». Διευκρινίζει: «Η πείρα έχει καταδείξει την ανάγκη ενίσχυσης των επιχειρησιακών ικανοτήτων της συνεργασίας μεταξύ των αρχών καταστολής των κρατών-μελών, μέσω καλύτερης χρησιμοποίησης των μέσων και των μηχανισμών συνεργασίας που ήδη υπάρχουν. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει ειδικότερα να ληφθεί μέριμνα ώστε να υπάρχει παροχή πληροφοριών και να ενισχυθεί ο ρόλος της Ευρωπόλ (σ.σ.: η υπογράμμιση είναι της Κομισιόν).

Για να καταδειχθεί η πραγματική δέσμευση στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και μεταξύ άλλων και της τρομοκρατίας, πρέπει οπωσδήποτε να συνεχισθεί η διμερής συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών αλλά και να αναπτυχθεί η αμοιβαία ανταλλαγή. Εξάλλου, πρέπει σε αυτό να εμπλέκονται οι υπηρεσίες πληροφοριών.

Εξάλλου, είναι αναγκαίο να απλουστευθούν οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων στον τομέα αυτό προτιμώντας την ειδική πλειοψηφία (σ.σ.: άντε πάλι). Αυτό προβλέπεται στο σχέδιο συνταγματικής συνθήκης με μόνη επιφύλαξη τα μέτρα που αφορούν την επιχειρησιακή συνεργασία.

Μία από τις κύριες καινοτομίες του σχεδίου συνταγματικής συνθήκης αφορά τη σύσταση μιας μόνιμης επιτροπής στο Συμβούλιο επιφορτισμένης με την εξασφάλιση της προαγωγής και της ενίσχυσης της επιχειρησιακής συνεργασίας σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας».

Δηλαδή, και με το «ευρωσύνταγμα» προωθείται προς κατοχύρωση άλλος ένας μηχανισμός της αντίδρασης, που όχι απλά θα εποπτεύει τις επιδόσεις των κατά κράτος κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά θα ενισχύει και τη συνεργασία σε επιχειρησιακό επίπεδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και την αποστολή αστυνομικών δυνάμεων από ένα κράτος-μέλος σε άλλο, προς αλληλοβοήθεια.

Η Κομισιόν χαρακτηρίζει απαραίτητο:

« - Να δημιουργηθεί ένα νομικό πλαίσιο για να βελτιωθεί η ανταλλαγή πληροφοριών (σ.σ.: η υπογράμμιση δική της) μεταξύ των υπηρεσιών καταστολής των κρατών-μελών και να ρυθμιστεί η πρόσβαση των υπηρεσιών αυτών στις διάφορες πηγές πληροφοριών». Αρα, πέρα από το φακέλωμα, ζητά το περιεχόμενο των φακέλων να είναι ανοιχτό προς κάθε κατασταλτική υπηρεσία, κάθε κράτους-μέλους.

« - Να υπάρξει προβληματισμός σχετικά με τη νομική πλαισίωση της Ευρωπόλ, ώστε να γίνει πραγματικά επιχειρησιακή υπηρεσία με τη μετατροπή της σε οργανισμό της Ενωσης, και προβλέποντας τη χρηματοδότησή της από τον κοινοτικό προϋπολογισμό».

Επιπρόσθετα προωθεί μέτρα ελέγχου για το αν κάθε κράτος-μέλος κάνει ό,τι αποφασίστηκε σε επίπεδο Κομισιόν ή Ευρωπαϊκών Συνόδων: «Για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα των λαμβανόμενων μέτρων, το σχέδιο συνταγματικής συνθήκης επιτρέπει τη χάραξη κατευθύνσεων για την αξιολόγηση της εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Θα πρέπει να εξεταστεί, για παράδειγμα, η πιθανότητα να τεθούν σε ισχύ "συμφωνίες απόδοσης" μεταξύ των βασικών εμπλεκόμενων αρχών».

Ακόμα ζητά να αξιοποιηθεί η διεθνής συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, όπως, π.χ., η Interpol. Αλλά εμπλεκόμενος φορέας είναι και η CIA. Τους ίδιους δεν ορίζουν ως «εχθρούς»;

Η Κομισιόν ξεκαθαρίζει ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας θα παραμείνει προτεραιότητά της. Προς τούτο η ΕΕ «πρέπει να θέσει σε λειτουργία ένα νέο μηχανισμό ανταλλαγής πληροφοριών - ένα κέντρο ανταλλαγής πληροφοριών (σ.σ.: υπογραμμίζει η ίδια η Κομισιόν) - όπως αυτό που πρότεινε η Επιτροπή κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25ης και 26ης Μαρτίου 2004, στο οποίο θα εμπλέκονται πλήρως η Ευρωπόλ και η Eurojust».

Συνεχίζει: «Θα πρέπει επίσης να προαχθούν τα εθνικά συστήματα ανταλλαγής δεδομένων για πληροφορίες ποινικού περιεχομένου. Θα πρέπει να εκπονηθεί στο επίπεδο της Ενωσης μια πολιτική πληροφοριών με προληπτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα (σ.σ.: η υπογράμμιση δική της)».

Δηλαδή, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, νόμιμα θα φακελώνουν υπηκόους της ΕΕ και μαζικούς φορείς, λόγω της «ενοχλητικής» δράσης τους. «Προληπτικά» πριν αυτή η δράση παραγίνει επικίνδυνη για το σύστημα. Και προκειμένου να έχουν διαθέσιμες όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να την καταστείλουν όποτε κρίνουν σκόπιμο.

Για να γίνει πιο εύκολο το φακέλωμα εκατομμυρίων υπηκόων της ΕΕ που αυτόματα τίθενται στο μικροσκόπιο των αρμόδιων υπηρεσιών, η Κομισιόν σημειώνει: «Θα πρέπει να αξιοποιηθούν πλήρως οι υφιστάμενες νομικές δυνατότητες, όπως, για παράδειγμα, οι κοινές ομάδες έρευνας, και το έργο της Ευρωπόλ ειδικότερα στην ανάλυση των πληροφοριών».

Τέλος, ως στόχο θέτει και την «πάταξη κάθε μορφής χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». Αρα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, π.χ., των Παλαιστινίων, τα οποία αντιμετωπίζονται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ ως τρομοκρατικές κινήσεις, δεν μπορεί να στηρίζονται υλικά. Οποιος στείλει ακόμα και φάρμακα ή κουβέρτες στη Ραμάλα, κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί ως «χρηματοδότης της τρομοκρατίας». Αλλωστε, αυτό προβλέπεται και από τις διατάξεις του (ευρω)«τρομονόμου» Νο 2, που πρόσφατα ψηφίστηκε στην ελληνική Βουλή.