Η γραφή της Ιστορίας από τους κυρίαρχους αντιστοιχεί απόλυτα στις δικές της ανάγκες στην εκάστοτε ιστορική στιγμή. Στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, για παράδειγμα, ή στην εποχή της δικτατορίας πάνω στο ιστορικό γεγονός της «28ης Οκτώβρη» δέσποζε η φιγούρα του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, το ΟΧΙ ταυτιζόταν μ' αυτόν κι εκείνος δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ιστορική φυσιογνωμία ισάξια με τους ήρωες του 1821 και μ' όλες εκείνες τις προσωπικότητες που σφράγισαν την ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Αλλοτε πάλι για λόγους δημοκρατικοφάνειας ο Μεταξάς περνούσε σε δεύτερη μοίρα, ενώ μετά τη μεταπολίτευση, και κυρίως μετά το 1981, η σύνδεσή του με το ιστορικό γεγονός είναι, για λόγους ιστορικής τάξης, τυπική αφού δεν ήταν δυνατό, λόγου χάρη, να λανσάρεται ο σοσιαλιστικός μύθος του ΠΑΣΟΚ και να προβάλλεται ένας στυγνός δικτάτορας και οπαδός της φασιστικής ιδεολογίας. Σε κάθε πάντως περίπτωση είτε με το Μεταξά στο προσκήνιο είτε χωρίς αυτόν το ΟΧΙ της 28ης Οκτώβρη ουδέποτε πήρε, από την επίσημη, την κυρίαρχη Ιστορία, το πραγματικό του νόημα ως η αρχή ενός τιτάνιου αγώνα του ελληνικού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία, ως ιστορικό γεγονός, δηλαδή, σε αδιάσπαστη ενότητα με τη λαϊκή αντίσταση 1940-1944. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα φαινόταν πεντακάθαρα ότι το ΟΧΙ της 28ης Οκτώβρη έθεσε σε κίνηση ιστορικές διεργασίες που ο Ν. Ζαχαριάδης στο ιστορικό του γράμμα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο τις περιέγραφε με εξαιρετικό τρόπο: «Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι, και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Μήπως αυτό ακριβώς δεν ανέδειξε η Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση, που κατάφερε να αγκαλιάσει τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Και μήπως αυτή η αντίσταση δεν ξεπήδησε ταυτόχρονα με την κατάρρευση του μετώπου και την επιβολή στη χώρα της τριπλής φασιστικής κατοχής, ως συνέχεια του ιστορικού ΟΧΙ, ως η επανάληψή του στις νέες συνθήκες;

Η Ιστορία λοιπόν γράφεται και ξαναγράφεται, το τελευταίο δε διάστημα η απόπειρα να ξαναγραφτεί γίνεται ολοένα και πιο προκλητική. Πέρσι το Νοέμβρη, για παράδειγμα, εκδόθηκε στην Ελλάδα μια συλλογική εργασία με τίτλο «Μετά τον πόλεμο - Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα 1943-1960», την επιμέλεια της οποίας είχε ο Βρετανός Mark Mazower. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται να πατήσει στα πόδια της και να σταθεί σε ελληνικό έδαφος μια προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου όχι τόσο από τη σκοπιά της επαναφοράς των παλιών ασφαλίτικων αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων - που κι αυτά δε λείπουν - όσο από τη σκοπιά της αμερικανικής αντιτρομοκρατικής ιδεολογίας, της καταδίκης δηλαδή στη συνείδηση του λαού κάθε λαϊκής-επαναστατικής πάλης. Το βάρος μιας τέτοιας αναθεώρησης ανέλαβε ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale, ο οποίος διευθύνει ένα «διεθνές διεπιστημονικό πρόγραμμα για τη μελέτη των εμφυλίων πολέμων, με το οποίο - όπως ο ίδιος λέει - συνεργάζονται κορυφαίοι πανεπιστημιακοί απ' όλο τον κόσμο». Ταυτόχρονα, διευθύνει τη σειρά της Πολιτικής Επιστήμης στις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, που χρηματοδοτούνται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα από Ελληνοαμερικανούς. Στο βιβλίο που προαναφέραμε ο Καλύβας δημοσιεύει ένα κείμενό του με τίτλο «Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία της Αριστεράς στην Κατοχή».

Λίγους μήνες αργότερα, στις 20 του Μάρτη του 2004, οι Στ. Καλύβας και Ν. Μαρατζίδης (επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ο οποίος λέει ότι ανήκει «σε μια νεότερη γενιά της Αριστεράς, της σοσιαλιστικής Αριστεράς») παρουσίασαν ένα άρθρο με τίτλο «Νέες τάσεις στη μελέτη του εμφυλίου πολέμου», με το οποίο εμφανίστηκαν ως εκπρόσωποι ενός νέου ρεύματος, μιας νέας τάσης στην έρευνα της Ιστορίας, που σκοπό έχει την αναθεώρησή της τώρα, που, όπως οι ίδιοι λένε, «η απομάκρυνση από επιστημονικά στείρες ανησυχίες συνδέεται αναμφίβολα με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, την εξασθένηση της πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης, τη βιωματική απομάκρυνση της νεότερης γενιάς από τις τραυματικές εμπειρίες των προηγούμενων δεκαετιών, την κατάρρευση του κομμουνισμού, κ.ά.». Η κατεύθυνση είναι σαφής αλλά εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι στο ίδιο φύλλο των «ΝΕΩΝ» δημοσιεύεται υποστηρικτικό προς τους δύο προαναφερόμενους άρθρο του Mark Mazower με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Κανένας από τους μύθους δεν αντέχει πλέον...». Φαίνεται πως έχει γίνει συνήθεια στις αμερικανικές επιχειρήσεις να προστρέχει και η ...βρετανική βοήθεια.

Η προαναφερόμενη αρθρογραφία στα «ΝΕΑ» προκάλεσε ένα διάλογο, από τις στήλες της εφημερίδας, που συνεχίζεται έως σήμερα και που δεν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε. Ομως, στο χορό της αναθεώρησης ή του ξαναγραψίματος της Ιστορίας μπήκε και η πολιτική αρθρογραφία διότι, κατά κανόνα, η διαμόρφωση των συνειδήσεων απαιτεί και την κατάλληλη εκλαΐκευση αυτού που φαντάζει ή είναι (στην προκειμένη περίπτωση φαντάζει μόνο) επιστημονικό και συνεπώς όχι ευρύτερα προσιτό στα λαϊκά στρώματα.

Στις 13 του Οκτώβρη του τρέχοντος έτους ο Αντώνης Καρκαγιάννης δημοσίευσε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» άρθρο με τίτλο «Απελευθέρωση και Δεκέμβρης», όπου ανάμεσα στα άλλα μας πληροφορεί ότι τα Δεκεμβριανά ήταν εξέγερση και όχι ένοπλη βία κατά του λαού που οργάνωσαν ο Παπανδρέου με την πλουτοκρατία και τους Αγγλους και εκτέλεσαν η χωροφυλακή με επικεφαλής τον Εβερτ, οι «Χίτες», άλλα ένοπλα τμήματα, συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων και τα βρετανικά στρατεύματα, κι ότι «ζήτημα προς έρευνα, σχετικό με την εξέγερση του Δεκέμβρη, είναι οι πράξεις της "Κόκκινης τρομοκρατίας"». Μάλιστα, αυτή την έρευνα τη θεωρεί καθοριστικής σημασίας διότι, όπως λέει, «η σύγχρονη Αριστερά, πρωτίστως το σημερινό ΚΚΕ και οι άλλοι επίγονοι, δε θα δει άσπρη μέρα, δε θα επανακτήσει την αξιοπιστία της, χωρίς να δώσει πλήρεις και πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που ξεπηδούν από την ιστορία της και από τον τρόπο που χειρίστηκε τα ζητήματα του έθνους». Χρειάστηκε καιρό ο άνθρωπος αλλά τελικά ανένηψε πλήρως...

Τον Καρκαγιάννη ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα, στις 19 του Οκτώβρη, από το «ΒΗΜΑ», ο γνωστός Ιωάννης Πρετεντέρης μ' ένα άρθρο όλο πόνο μήπως αμαυρωθεί η εικόνα της Αμερικής από τον Μπους. Ο Πρετεντέρης, λοιπόν, μας ...διδάσκει όλα τα «νέα» πορίσματα της αναθεωρημένης Ιστορίας. Από το άρθρο του μαθαίνουμε ότι η Αθήνα δεν απελευθερώθηκε στις 12 του Οκτώβρη του 1944 αλλά στις 18 του Οκτώβρη, τότε δηλαδή που μπήκαν στην πρωτεύουσα ...ο Γ. Παπανδρέου και οι Αγγλοι. Πώς να νιώσει ο λαός ελεύθερος χωρίς τους Αγγλους...

Μαθαίνουμε επίσης ότι η Ευρώπη ελευθερώθηκε το Μάη του '45 χάρη «στην ενεργό αμερικανική επέμβαση στην Ευρώπη». Φαίνεται ότι και χωρίς τους Αμερικανούς δεν υπάρχει ελευθερία. Τέλος, μαθαίνουμε ότι «χωρίς την αμερικανική υποστήριξη η Ευρώπη δύσκολα θα είχε αναχαιτίσει τη σοβιετική προέλαση και θα κινδύνευε να πέσει από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη». Ετσι η ΕΣΣΔ εξισούται με το ναζισμό (!!!) και ο Ιωάννης Πρετεντέρης, σε καιρούς αμερικανοκρατίας, επαναλαμβάνει από τις στήλες του «ΒΗΜΑΤΟΣ» όλη την ιδεολογία του ραγιαδισμού, που επέδειξαν στο «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» οι άξιοι πρόδομοί του, όταν υμνούσαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Εχει ιστορία για να διδαχθεί ο άνθρωπος...

Η Ιστορία λοιπόν ξαναγράφεται και ξαναγράφεται γιατί δεν είναι απλά η ανθρώπινη δράση στο παρελθόν, δεν είναι μόνο η μία εποχή δίπλα στην άλλη, η μία εποχή που διαδέχεται την άλλη, δεν είναι μόνο γεγονότα. Είναι και γνώση. Και ως γνώση συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία, με το μυαλό και με τη συνείδηση των ανθρώπων. Το τι επομένως θα συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ως ιστορία είναι ένα κορυφαίο ζήτημα σε συνθήκες ταξικής πάλης. Στο ζήτημα αυτό η αστική τάξη απαντά με την προπαγάνδα και τη διαστρέβλωση. Στο ζήτημα αυτό η εργατική τάξη απαντά με την αλήθεια. Διότι η αλήθεια ήταν πάντοτε επαναστατική.