Η ΕΣΗΕΑ έχει κάθε λόγο να μιλά καταγγελτικά για το φαινόμενο εκείνης της αργυρώνητης δημοσιογραφικής κάστας που «τα πιάνει», αλλά το δικαίωμα αυτό ο κ. Ρουσόπουλος, ο κ. Πρωτόπαππας, ο κ. Ρέππας, ο κ. Βενιζέλος, δεν το έχουν. Η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται τιμητής του προβλήματος, αναπαράγοντας την καταγγελία. Αντίθετα, η υποχρέωσή της είναι να απολογείται. Γιατί αν αποδέχεται ότι κάποιοι δημοσιογράφοι «τα παίρνουν», τότε - πολύ απλά - ομολογεί ότι κάποιοι τους «τα δίνουν».
Ποιοι, λοιπόν, τα δίνουν και γιατί; Τι σχέση έχουν αυτοί οι «κάποιοι» με τα πολιτικά κόμματα; Πόσο ψηλά βρίσκονται στην πυραμίδα της πολιτικής εξουσίας; Ποια μαύρα συμφέροντά τους προωθούν με τα μαύρα λεφτά που μοιράζουν κάτω από το τραπέζι;
***
Ο τόπος είναι μικρός και όλοι, λίγο - πολύ, γνωριζόμαστε. Από το 1992 που δέσποζαν οι συζητήσεις για τα «μυστικά κονδύλια» του υπουργείου Εξωτερικών, μέσω των οποίων σιτίζονταν δημοσιογράφοι (όπως ελέγετο), έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια. Εχουν αλλάξει τόσες κυβερνήσεις (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής), όμως οι περίφημες λίστες ποτέ δε δόθηκαν στη δημοσιότητα. `Η οι λίστες υπήρχαν και ...χάθηκαν, ή «βούιζε ο τόπος» αδίκως, ή απλώς ένα ακόμα κουκούλωμα...
***
Σήμερα στην ΕΣΗΕΑ είναι εγγεγραμμένοι 4.000 επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Η συντριπτική τους πλειοψηφία εργάζεται σε συνθήκες «γαλέρας». Κακοαμειβόμενοι, στο πόδι 24 ώρες το 24ωρο, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εκάστοτε «γραμμής» του τάδε ή του δείνα επιχειρηματία στα ΜΜΕ, με το άγχος αν θα έχουν δουλιά την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι, που συγκροτούν τις θανατερές στατιστικές με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε άλλο επαγγελματικό πεδίο στο χώρο των «εργατών του λόγου».
*
Αλλά υπάρχει και μια τραγικά μικρή μειοψηφία. Αυτή που αμείβεται με αστρονομικά ποσά, που ανήκει στο κλαμπ των VIP, που αποτελεί κρίκο της αλυσίδας του θεάματος, που υπηρετεί δυο και τρεις «αφεντάδες» ταυτόχρονα, που έχει δυο και τρεις δουλιές, όχι γιατί πρέπει να βγάζει το ψωμί της, αλλά γιατί έτσι εξασφαλίζει το παντεσπάνι της.
*
Η πρώτη κατηγορία όχι μόνο δε φοβάται, αλλά απαιτεί να βγουν στη φόρα οι «λίστες». Η δεύτερη κατηγορία πάει πολύ να καμώνεται τον τιμητή της τιμής του δημοσιογραφικού κόσμου. Μόνο για την «τιμή» της στο χρηματιστήριο της διαπλοκής, μπορεί να μιλάει...
***
Υπάρχουν κάποιοι που τα πιάνουν; Μα, χρειάζεται να δοθούν «λίστες» για να ...διαλευκανθεί η υπόθεση; Υπάρχει κανείς, που αγνοεί ότι στη δημοσιογραφική πιάτσα κυκλοφορούν και κείνοι οι «έχοντες και κατέχοντες» πόστα σε γραφεία Τύπου δημόσιων υπηρεσιών, τραπεζών, εταιριών, που κατέχουν θέσεις «συμβούλων» δίπλα σε υπουργούς, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους, που έχουν εταιρίες παραγωγής και διαχείρισης δημοσιογραφικού προϊόντος για να το μοσχοπωλούν σε σταθμούς που μετά να το πληρώνει ο «τηλεθεατής - καταναλωτής»; Προφανώς και τίποτα από αυτά δεν είναι παράνομο στον κόσμο της «ελεύθερης αγοράς». Το ερώτημα είναι αν είναι ηθικά αποδεκτό. Πόσο ηθικό και έντιμο είναι να κυκλοφορούν στην πιάτσα «ιδιωτικοί δημοσιογράφοι στρατοί» επιχειρηματιών ή εθνικών ευεργετών;
***
Υπάρχουν λίστες με κείνους που «τα παίρνουν»; Θα μας φαινόταν πολύ περίεργο. Δε γίνονται έτσι αυτές οι δουλιές. Οποιος θέλει όμως να πάρει μια γεύση για το πώς λειτουργεί το σύστημα, δεν έχει παρά να θυμηθεί τα «παπαγαλάκια» που δόξαζαν το δείκτη του Χρηματιστηρίου. Τη «δημοσιογραφία» που μεγαλούργησε στην αυλή της «αντιτρομοκρατικής». Τους «συναδέλφους», που συναγωνίζονταν προ καιρού στα τηλεπαράθυρα για το ποιος είναι καλύτερος υπάλληλος του α` ή του β` επιχειρηματία εκδότη - καναλάρχη - εθνάρχη.
*
Και κάτι ακόμα: Τα «παπαγαλάκια» έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδιότητα: Αλλάζουν χρώμα. Πότε έχουν το χρώμα των προηγούμενων, τώρα το χρώμα των νυν, αύριο το χρώμα των επόμενων. Η «ζούγκλα» να είναι καλά...
Feeds
«Ελευθερία...» 
