O «διάλογος» για την Παιδεία που ξεκίνησε με τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, την προηγούμενη Παρασκευή, και στον οποίο συμμετέχουν η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και οι συμβιβασμένες ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού τόσο από το χώρο της Παιδείας όσο και ευρύτερα (ΓΣΕΕ), έχει αρχίσει ήδη να αποκαλύπτει τον προσχηματικό του χαρακτήρα και την αντιδραστική του κατεύθυνση.

O «Ρ» αποκάλυψε σε προηγούμενα δημοσιεύματά του (Παρασκευής και Κυριακής) το επίσημο έγγραφο της κυβέρνησης, την «εθνική αναφορά», που έχει ήδη καταθέσει ενόψει της συνάντησης των Ευρωπαίων υπουργών στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, το Μάη, όπου θα εξεταστεί η πρόοδος της χώρας στη διαδικασία της Μπολόνια. Διαδικασία που από το 1999 έχει βάλει τις βάσεις για το πώς η εκπαίδευση θα μπει στην υπηρεσία της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Βασικό στοιχείο είναι η λεγόμενη αξιολόγηση των ιδρυμάτων, που παρουσιάζεται ως το άπαν και αυτό που κυρίως λείπει σήμερα. Σχετικά με αυτό, λοιπόν, το κομβικό ζήτημα το επίσημο, ξαναλέμε, κυβερνητικό έγγραφο μιλάει, με κάθε λεπτομέρεια, για το πώς θα γίνει η αξιολόγηση, θέμα που υποτίθεται συζητιέται στο «διάλογο» που ξεκίνησε. Αυτό πρακτικά σημαίνει: Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει. Προχωράει και εφαρμόζει τα συμφωνημένα στην ΕΕ και σε αυτό συμφωνεί και το ΠΑΣΟΚ και σιγοντάρει και ο ΣΥΝ, ο οποίος φραστικά προσπαθεί να εμφανίζεται διαφοροποιημένος ενώ με την παρουσία του νομιμοποιεί τη συναινετική διαδικασία. Αλλωστε, στον ευρωμονόδρομο κινείται και αυτός.

Και, βεβαίως, το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι μιλάμε για προειλημμένες αποφάσεις. Είναι κυρίως ότι οι αποφάσεις αυτές θίγουν τα μορφωτικά δικαιώματα των νέων και διαμορφώνουν μια πραγματικότητα παραπέρα υποβάθμισης των σπουδών. Οδηγούν σε ένα πανεπιστήμιο- επιχείρηση, που θα δίνει μισοειδίκευση στους πολλούς και πραγματική επιστημονική γνώση σε μια ελίτ. Σε αυτό αποσκοπεί η συρρίκνωση των σπουδών στα τρία χρόνια για πτυχίο και ο εκφυλισμός τους σε μια ρηχή, αποσπασματική και με ημερομηνία λήξης κατάρτιση που θα γίνεται διά βίου, σε ένα πλήρως εμπορευματοποιημένο σύστημα εκπαίδευσης, το κόστος του οποίου θα πληρώνει ο καταρτιζόμενος.

Αυτές οι κατευθύνσεις και η καθημερινή διαπίστωση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει σε όλες του τις βαθμίδες πρέπει να βάλουν τα λαϊκά στρώματα σε εγρήγορση. Δεν είναι μόνο η υποχρηματοδότηση, είναι ο επιλεκτικός ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης, ο προσανατολισμός της. Η εργατική τάξη και τα φτωχομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού είναι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο της ακριβοπληρωμένης αμάθειας. Είναι αυτοί που πιο αποφασιστικά πρέπει να βάλουν στις σημαίες του καθημερινού τους αγώνα το ζήτημα της εκπαίδευσης. Εχουν, επομένως, συμφέρον να μην «πατήσουν την μπανανόφλουδα» του στημένου διαλόγου, να απεγκλωβιστούν από τους θιασώτες του και απ' όσους, όπως ο ΣΥΝ, «πατάνε σε δύο βάρκες», και να συστρατευτούν μαζικά στον αγώνα για την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης κάθε μορφής και να παλέψουν για ενιαία δημόσια και δωρεάν Παιδεία, που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές σύγχρονες ανάγκες τους.