Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Ειδικά όσοι έχουν προσυπογράψει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, άρθρο της οποίας ορίζει ότι ο κάθε επίτροπος απαγορεύεται να εκφράζεται με βάση τα συμφέροντα του κράτους από το οποίο εκλέγεται, αλλά εντέλλεται να εκφράζει πιστά την πολιτική της ΕΕ.

Μέροςαυτής της πολιτικής των συνασπισμένων σε βάρος της εργατικής τάξης μονοπωλίων είναι αυτό που περιγράφεται στο άρθρο στα «ΝΕΑ» κι ας μην το λέει ο καλός αρθρογράφος. Οπως δεν ομολογούν τον ένοχο και οι μεγαλοαγρότες που μετέχουν στο πλιάτσικο της αγροτικής γης, οι οποίοι είναι συνυπεύθυνοι για το πέρασμα μιας πολιτικής που ξεκληρίζει τον αγροτικό πληθυσμό για να συγκεντρώσει τον πλούτο σε λίγα χέρια.

Αυτής της πολιτικής μέρος είναι και ο ομολογούμενος πλέον σχεδιασμός για τομείς που αφορούν εξαιρετικά άμεσα τον εργαζόμενο άνθρωπο. Στο θέμα για το Ecofin αξίζει προσοχής η υποσημείωση για τον κλάδο Υγείας. Που πάει πακέτο με το σύνολο του Ασφαλιστικού. Κι ας ισχυρίζονται διάφοροι εδώ ότι πρόκειται για άλλα πράγματα. Θα σήκωνε τέτοιο ντόρο ο υπουργός Υγείας για τις εφημερίες αν στο πλάνο της πολιτικής που υπηρετεί δεν ήταν η εφαρμογή του σχεδίου που βλέπει την Υγεία μόνο ως επιχειρήσεις που πουλάνε προϊόντα και βεβαίως βγάζουν κέρδη; Η είδηση για την επιχείρηση που παρουσιάζεται ως νοσοκομείο δε χρειάζεται σχόλιο.

Οπως και το κάλεσμα περί «εθνικής συστράτευσης» που σαλπίζει η «Καθημερινή». Πάντα η αστική τάξη στα σκούρα θυμόταν το έθνος, δηλαδή τους υποτακτικούς της που καλούνται να προστατέψουν το σεντούκι της. Εδώ κολλάει το «δε σφάξανε».

Αν είναι ώρα για κάτι, αυτή είναι μόνο η ώρα για να πάψει να υπάρχει το εκμεταλλευτικό σύστημα. Κι ας πάει να κουρεύεται και η αστική τάξη και οι αγωνίες της.