Μνημόσυνο για τον αφανισμό και το ξεκλήρισμα των αγροτών θύμιζαν περισσότερο τα λόγια συμπάθειας και παρηγοριάς από τον πρωθυπουργό στη συζήτηση χτες των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή.

Στην πραγματικότητα, ο Κ. Καραμανλής σήκωσε τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας αδυναμία να κάνει τίποτα που να ανακουφίσει έστω την αβάσταχτη κατάσταση των αγροτών. Στην ουσία, τους θυσίασε - εννοείται μαζί με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ - στο βωμό της ΚΑΠ και τους πρόσφερε «βορά» στη βουλιμία των πολυεθνικών. Το δέος του, συνάμα και υποτέλεια, απέναντι στους νόμους των Βρυξελλών πράγματι είναι εκπληκτικό: «Δεν είχε και δεν έχει η κυβέρνηση το δικαίωμα να παρεμβαίνει, ούτε για τη διαμόρφωση των τιμών, ούτε για την παρεμπόδιση των εισαγωγών», αποφάνθηκε και πρόσθεσε: «Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παρανομία στο πλαίσιο της ΕΕ και θα συνεπαγόταν αυστηρά κοινοτικά πρόστιμα».

Προς τι, λοιπόν, τα δακρύβρεχτα που είπε στη συνέχεια ότι τάχα «αναγνωρίζουμε τα δίκαια αιτήματα του αγροτικού κόσμου και αναλαμβάνουμε ως κυβέρνηση τις ευθύνες μας»; Πώς αναλαμβάνει τις ευθύνες της; Αναλαμβάνοντας τα «θαφτικά»; Πώς προωθεί «έγκαιρα και αποτελεσματικά τα συμφέροντα του αγροτικού κόσμου»; Ξεριζώνοντάς τους από τη γη και τα χωριά τους;

Κι όμως είχε υποσχεθεί καλύτερες μέρες επί γαλάζιας βασιλείας στους αγρότες για να κλέψει την ψήφο τους. Τους εξαπάτησε συνειδητά, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ποιες ήταν οι καταστροφικές συνέπειες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής...