Ετσι άρχισαν, όχι μόνο να τα κόβουν και να τα βάζουν στα σπίτια και τα όνειρά τους ακόμα, αλλά να τα εμπορεύονται κιόλας. Για να μπορέσουν, μάλιστα, να προχωρήσουν σε εξαγωγές, συμμετείχαν στην καταρράκωση των γειτονικών τους κρατών, ώστε εκεί οι άνθρωποι να φτάσουν να τρώνε απ' αυτά τα άνθη του κακού, νομίζοντας ότι θα επιζήσουν.

Σ' αυτή τη χώρα, το μεγάλο θερμοκήπιο παραγωγής σπόρων του κακού λεγόταν ΝΑΤΟ και οι ντόπιοι αφέντες κι εκμεταλλευτές το είχαν περί πολλού. Τόσο, ώστε, όταν το θερμοκήπιο αυτό αποφάσισε η κεφαλή του να επεκταθεί όσο κι όπου το παίρνει, όχι μόνο συμφώνησαν, αλλά έβαλαν και τα παιδιά τους τα ένστολα στο παιχνίδι.

Ετσι, μια μέρα που οι μισθοφόροι του θερμοκηπίου με τις επιθετικές διαθέσεις έναντι όποιου δε φιλοξενεί τα άνθη του κακού τους είχαν κατακλύσει ως στρατεύματα κατοχής τη χώρα, άρχισαν να πέφτουν τα αεροπλάνα της το ένα πίσω απ' τ' άλλο, σκοτώνοντας τον ανθό της νιότης της, αεροπόρους και παιδιά. Θρήνος, οδύνη και οργή, συμπυκνωμένη σε λίγες ώρες, σε λίγες μέρες, στην αιωνιότητα της φρίκης του ...«πολέμου» σε καιρό ειρήνης.

Οι ιπτάμενοι μπορούσαν να δώσουν φριχτά στατιστικά στοιχεία για το φαινόμενο: Σακαράκες τριάντα ετών για εκπαιδευτικά φέρετρα. Σκληρή εκπαίδευση, σχεδόν απάνθρωπη, των πιλότων, για να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν, άκουσον άκουσον, τους γείτονες συμμάχους και συνεκμεταλλευτές του θερμοκηπίου, η ηγεσία του οποίου θέλει για τα μελλοντικά της σχέδια τους καλύτερους και σκληρότερους πιλότους - μισθοφόρους της νέας δομής και της νέας βομβαρδιστικής «ανθρωπιστικής» σφαγής. Οι ιπτάμενοι ανθίστανται ως πατριώτες, χαμηλόμισθοι, ικανοί να θυσιαστούν για να μην πέσει το σκάφος τους σε σχολεία, σε πόλεις, σε ΝΑΤΟικές αποθήκες καυσίμων. Οι ιπτάμενοι, υπακούοντες και στα επικινδυνότερα σχέδια πτήσεων, έδωσαν, σε 10 χρόνια, 98 νεκρούς ικάρους σε 39 δυστυχήματα. Αναλογικώς 50% πάνω από τους Ευρωπαίους κι 80% πάνω από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους.

Για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα, αποφασίζουν οι εκλεγμένοι άρχοντες, που δεν ευθύνονται ποτέ πολιτικώς για τα άνθη του καλού της νιότης που θερίζουν οι αποφάσεις τους.

Είναι οι έρποντες των θερμοκηπίων. Οι κορδακιζόμενοι για τις αιματηρές θυσίες του λαού, που έχει την τιμή να τρέφεται με τ' αποφάγια του μεγάλου αφεντικού, που διαφεντεύει τη Γη, τον αέρα και τις θάλασσες σε τόση απόσταση από τον κίνδυνο, όσο το σκουλήκι απ' το χώμα.

Σύντροφοι, η ιστορία αυτή, η τραγωδία αυτή, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Τη διηγείται ένα σύννεφο πάλλευκο, που ξεφορτώνει τα δάκρυα βροχή. Πάνω του κάθονται, απορημένα, δυο κορίτσια και τρία αγόρια σαν τα κρύα τα νερά, όμορφα, ανυποψίαστα και γι' αυτό ηρωικά.

Στο χώμα, οι έρποντες καραδοκούν κι ενίοτε ψιθυριστά συνωμοτούν. Ενα το μέλημά τους. Πώς ν' αποφύγουν τη λάσπη που γεννάει και πολλαπλασιάζει σε όγκο η ευθύνη. Η πολιτική ευθύνη, που έρπει σε μισόλογα, παράτες και ψευτοπερηφάνιες για τη συμμετοχή της χώρας μας στο θερμοκήπιο των εγκλημάτων.