Τη «δέσμευσή» του στο «μέλλον της Ευρώπης», αλλά και στην «ικανοποίηση των αιτημάτων που εξέφρασαν οι Γάλλοι πολίτες διά μέσου του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής», εξέφρασε ο Ζακ Ζιράκ. Το βροντερό «όχι» της τάξης του 55%, με το οποίο ο γαλλικός λαός απέρριψε το «ευρωσύνταγμα», αποτελεί «χαστούκι», τόσο για την πολιτική του, όσο και για τις φιλοδοξίες του.

Παρά την τρομοκρατία και τις ασφυκτικές προπαγανδιστικές πιέσεις που ασκήθηκαν, οι Γάλλοι ψηφοφόροι δε φάνηκαν να πείθονται ότι η ευρωπαϊκή συνθήκη αναβαθμίζει το «κοινωνικό κράτος», που περικόπτουν τα τελευταία χρόνια οι γαλλικές κυβερνήσεις. Ούτε ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντά τους και οι εργασιακές τους συνθήκες. Ούτε, φυσικά, ότι το «ευρωσύνταγμα» δε σχετίζεται με την πολιτική που ακολουθείται στη χώρα τους.

Ο ελιγμός της αλλαγής κυβέρνησης δε φαίνεται να σώζει το κόμμα του Σιράκ, «Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα». Ούτε, όμως, το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα, του Φρανσουά Ολάντ, είναι σε θέση να προσεταιριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αφού η υποστήριξη της ηγεσίας του στο «ευρωσύνταγμα» δίχασε τους ψηφοφόρους του και απέδειξε με το σαφέστερο τρόπο ότι τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας μπορεί να διαφέρουν στη ρητορική, αλλά όχι στις πολιτικές επιλογές.

Μείζων αντιπολίτευση, πλέον, απέναντι στον Σιράκ αλλά και στη νεοσύστατη κυβέρνηση Βιλπέν, είναι μόνον η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του «όχι».