Το βαθιά ταξικό και αντιδραστικό πρόσωπο της πολιτικής που σαρώνει τα εργασιακά δικαιώματα προσπαθεί συστηματικά, πλην, όμως, ανεπιτυχώς, να αποκρύψει η κυβέρνηση Καραμανλή. Χρησιμοποιεί διάφορα τερτίπια και φτηνά κολπάκια, αντιγράφοντας τους προκατόχους της. Με συνοπτικές διαδικασίες («αποφασίζουμε και διατάσσουμε») μέσα στον Ιούλη φέρνει προς ψήφιση «όλα» τα αντεργατικά νομοσχέδια (από το ωράριο των καταστημάτων μέχρι τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»), προς δόξαν των πρωθυπουργικών διακηρύξεων ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και ότι «ο λαός στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις». Σχεδόν κάθε Παρασκευή, «εντελώς τυχαία», επιλέγει να καταθέσει και ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα ψηφίσει την ...επόμενη βδομάδα, δίνοντας νέα διάσταση στο «διάλογο» και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι αστείο να πιστεύουν οι γαλάζιοι κυβερνώντες ότι με αυτήν την απαράδεκτη διαδικασία («ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε») δεν τους παίρνουν χαμπάρι οι εργαζόμενοι και δε θα πληρώσουν για την ολοσχερή κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι τραγική αυταπάτη να εκλαμβάνουν την εξόφθαλμη υποστήριξη και τη συναίνεση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και του ΣΕΒ ως υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας και των εργαζομένων. Ας είναι πεντακάθαρο: Η κυβέρνηση Καραμανλή, ήδη, έχει συνδέσει το όνομά της με την κατάργηση του 8ωρου, την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων, τις απλήρωτες υπερωρίες, την «απελευθέρωση» του ωραρίου απασχόλησης, την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κ.ο.κ. Και αυτό δεν πρόκειται «να ξεχαστεί»...