«

Το χρέος (προς ΔΝΤ, τράπεζες κλπ.) είναι το καλύτερο εργαλείο δύναμης στο Νότο, και τώρα στην Ανατολή, που εφεύρε ο Βορράς. Κατά πολύ ανώτερος της αποικιοκρατίας που χρειάζεται στρατό, δημόσια διοίκηση και θεωρείται μισητή, ο έλεγχος των λαών μέσω του χρέους όχι μόνο δε χρειάζεται υποδομές, αλλά υποχρεώνει τους ανθρώπους να πληρώνουν για να καταδυναστεύονται...» (Suzan George, από το βιβλίο της «Το Παγκόσμιο Κίνημα Πολιτών: Ενας νέος παράγοντας για μια νέα πολιτική»).

Ανάμεσα στην υπερτονισμένη από τα καθολικώς ελεγχόμενα ΜΜΕ ελληνική «ταλαιπωρία του «Ρομίλντα» και της «Παναγίτσας», τις διεθνείς απειλές, χρυσοφόρες για τους εκτοξευτές τους, περί φρικτών τρομοκρατικών χτυπημάτων, το πετρέλαιο τραβάει την ανηφόρα κερδοσκοπικά χρεώνοντας δισεκατομμύρια πολιτών σ' όλο τον κόσμο. Ετσι η διαβόητη καθημερινότητα σκιάζει την κυρίαρχη καθημερινή παγκόσμια πολιτική του ασύδοτου καπιταλισμού. Οι υπερπολύτιμες ολιγοήμερες διακοπές των 6 στις 10 ελληνικών οικογενειών, υποτάσσονται στα κέφια και τα κέρδη των ελάχιστων εφοπλιστών. Οι 4 στις 10 φαμίλιες περιμένουν το τριήμερο της Παναγιάς, τον καιρό και το ενδεχόμενο φιλόξενο πατρικό στο χωριό για μια ανάπαυλα στον εφιάλτη της ανεργίας, της ανασφάλειας, του παγερού καταχρεωμένου χειμώνα που προαναγγέλλεται εν χορδαίς και οργάνοις, ως φυσικό επακόλουθο των διαφόρων «συμφώνων σταθερότητας».

Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας έχει λάβει αβυσσαλέες διαστάσεις αλλά ξοδεύονται δισεκατομμύρια για να κρύβεται πίσω από την εξατομίκευση των βασάνων, των απειλών και των πανηγυριών τύπου Ολυμπιάδας και Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων. Η οικονομική νεοφεουδαρχία, που χτίζεται με εξωφρενική υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, αυτό το πολιτικό τσουνάμι που αφανίζει χώρες και λαούς, έχει ταυτότητα και αριθμό: Από το 1950 ο παγκόσμιος παραγόμενος πλούτος οχταπλασιάστηκε. Κι όμως σήμερα το 74% του πληθυσμού της Γης ζει με εισόδημα 1 δολάριο την ημέρα!

Ο εχθρός είναι πολιτικός οριζόμενος εκφραστής θέσεων και ιδεολογίας. Δεν είναι μήτε ο επικηρυγμένος εμπρηστής της γειτονιάς, μήτε ο εκλεγμένος με 40% δήμαρχος επικεφαλής μιας αδύναμης τοπικής ΑΕ. Δεν είναι ούτε ο μετανάστης που πνίγεται ανάμεσα σε παραθεριστές σα λαθραίος εφιάλτης των μικροαστών, ούτε ο χαμογελαστός ηθοποιός της πείνας που παίζει τον καλό τραπεζικό που χαρίζει διακοποδάνεια στη διαφήμιση.