Η χτεσινή Παγκόσμια Μέρα κατά του ΕΪΤΖ - πέρα από τις διαστάσεις της πανδημίας - αποκάλυψε μια δραματική εξέλιξη που συντελείται στη χώρα μας: Οι ανασφάλιστοι - Ελληνες και μετανάστες - μένουν χωρίς φάρμακα. Τα νοσοκομεία δεν μπορούν να τα χορηγήσουν με την ίδια - μέχρι τώρα - επιείκεια, γιατί είναι υποχρεωμένα να εφαρμόσουν το αντιλαϊκό και αντιμεταναστευτικό νομοθετικό πλέγμα που θεσμοθέτησε το ΠΑΣΟΚ και ανανέωσε η κυβέρνηση της ΝΔ.

Και μετά το σάλο που ξεσηκώθηκε, η κυβέρνηση υποσχέθηκε πάλι ανέξοδες λύσεις: Βιβλιάριο απορίας για τους Ελληνες και μελέτη για την εξεύρεση φόρμουλας για τους μετανάστες. Μ' άλλα λόγια δηλαδή μένουν ξεκρέμαστοι οι μετανάστες - όπως ξεκρέμαστοι μένουν τόσα χρόνια με τη νομιμοποίησή τους. Και το βιβλιάριο να χορηγηθεί στους Ελληνες και κάποια φόρμουλα να βρεθεί για τους μετανάστες, τα πράγματα θα μπατάρουν και πάλι. Θα λειτουργήσουν οι παράμετροι του εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας. Αυτές οι παράμετροι που θέλουν τα δημόσια νοσοκομεία ως επιχειρήσεις - που εισπράττουν - και τον άρρωστο ως πελάτη - που πληρώνει είτε μέσω του Ταμείου του είτε από την τσέπη του. Θα παραμένει, δηλαδή, οιονεί ουτοπία ο αφορισμός του υπουργού Υγείας ότι οι άνθρωποι είναι - ή θα 'πρεπε να είναι - ίσοι απέναντι στην υγεία. Τέτοια ισότητα δεν πρόκειται να υπάρξει όσο εξακολουθεί η ίδια πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει η σημερινή στον τομέα της Υγείας. Οσο παραμένει το ίδιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Αυτή η απάνθρωπη μεταχείριση των ανασφάλιστων οροθετικών επιβεβαιώνει πόσο επίκαιρη είναι η πρόταση του ΚΚΕ για την κατάργηση των εισφορών υγείας και η δημιουργία ενός ενιαίου καθολικού και δημόσιου συστήματος Υγείας που θα παρέχει δωρεάν υπηρεσίες σε όλους τους κατοίκους της χώρας. Αυτό το σύστημα θα έχει αναπτυγμένη την πρόληψη σε όλους τους τομείς και θα προστατεύει αποτελεσματικά τον πληθυσμό - και κυρίως τους νέους - από όλα τα λοιμώδη νοσήματα - όπως το ΕΪΤΖ.

Η ίδια αντιμετώπιση των ανασφάλιστων ασθενών με ΕΪΤΖ επιβεβαιώνει με εξίσου δραματικό τρόπο την κοινή τύχη Ελλήνων και ξένων εργατών. Οτι δηλαδή η αντιλαϊκή πολιτική αντιμετωπίζει και τον ντόπιο και τον ξένο εργάτη με τον ίδιο αποτρόπαιο τρόπο στην ώρα στην ανάγκης - αν δεν έχει να πληρώσει. Ταυτόχρονα δείχνει και την ανάγκη για κοινούς αγώνες υπέρ της Κοινωνικής Ασφάλισης, της λαϊκής Υγείας και της προάσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δείχνει ότι οι εργαζόμενοι - ντόπιοι και μετανάστες - πρέπει να αντιπαλέψουν τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζουν οι υποταγμένες κυβερνήσεις στο κεφάλαιο και στις Βρυξέλλες. Και ένας σταθμός σ' αυτή την αντιπαράθεση είναι η απεργία της 14ης Δεκέμβρη και η συμμετοχή σ' αυτή με τις δυνάμεις και το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ.