Πριν από αρκετούς αιώνες, στην εποχή της δουλοκτητικής κοινωνίας, η εργασία των δούλων είχε όλα τα χαρακτηριστικά της σκλαβιάς. Ο δούλος εργαζόταν όποτε, όσο, όπου και όπως ήθελε ο αφέντης του. Η «αμοιβή» του ήταν τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή του. Και αυτά, για όσο καιρό ήταν χρήσιμος και απαραίτητος. Μετά, έγινε ένα βήμα προόδου, με τη φεουδαρχική κοινωνία. Ο δούλος απαλλάχτηκε από τις αλυσίδες κι έγινε παραγωγός. Ηταν, όμως, πλήρως εξαρτημένος από τον φεουδάρχη - ιδιοκτήτη της γης και των εργαλείων, στον οποίο έπρεπε να καταβάλλει το μεγαλύτερο μέρος των κόπων του. Και μετά, ήρθαν η Γαλλική Επανάσταση και οι άλλες αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις, για να διακηρύξουν, ότι η εργασία δεν είναι σκλαβιά, αλλά το θεμελιακό και στοιχειώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου και, ταυτόχρονα, η πρώτιστη υποχρέωση της οργανωμένης σε κράτος ανθρώπινης κοινωνίας να το εξασφαλίσει. Ολ' αυτά, βέβαια, στην πρώτη και προοδευτική φάση του καπιταλισμού, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όμως, εδώ και πολύ καιρό.

Σήμερα, καθώς ο σύγχρονος καπιταλισμός πορεύεται στο δρόμο της συνεχούς αντιδραστικοποίησής του, το δικαίωμα στην εργασία έχει μετατραπεί σε... ευκαιρία απασχόλησης κι αυτό στα λόγια. Και οι κυρίαρχες δυνάμεις προωθούν ήδη ένα μοντέλο εργασίας, όπου ο εργαζόμενος θα δουλεύει όποτε, όσο, όπου και όπως θέλει ο κεφαλαιοκράτης επιχειρηματίας, ο σύγχρονος «αφέντης».