Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια! Κούτσα μια και κούτσα δυο, της ζωής το ρημαδιό./

*

Μεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι· ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό./

*

Τα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια, με κοτρώνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!/

*

Ανωχώρι, Κατωχώρι, ανηφόρι, κατηφόρι και με κάμα και βροχή, ώσπου μού βγαινε η ψυχή./

*

Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι κ' έχτισα, στην εμπασιά του χωριού, την εκκλησιά. /

*

Και ζεβγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι άλλο πόδι) όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα./

*

Και στον πόλεμ' «όλα για όλα» κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ./

*

Και γι' αφτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!/

*

Αλλ' εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Μάη το μήνα στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ./

*

Κι ο παπάς με την κοιλιά του μ' έπαιρνε για τη δουλειά του και μου μίλαε κουνιστός: - Σε καβάλησε ο Χριστός!/

*

Δούλεβε για να στουμπώσει όλ' η Χώρα κ' οι Καμπόσοι. Μη ρωτάς το πώς και τι, να ζητάς την αρετή!/

*

- Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου! - Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου! - Αντραλίζομαι!... Πεινώ!... - Σουτ! Θα φας στον ουρανό!/

*

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα, θα ξεκουραστώ κ' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!/

*

Οχι ξύλο! Φόρτωμα όχι! Θα μου δώσουνε μια κόχη, λίγο πιόμα και σανό, σύνταξη τόσω χρονώ!/

*

Κι όταν ένα καλό βράδι θα τελειώσει μου το λάδι κι αμολήσω την πνοή (ένα πουφ! είν' η ζωή),/

*

η ψυχή μου θενά δράμει στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη, τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!.../

*

Γέρασα κι ως δε φελούσα κι αχαΐρευτος κυλούσα, με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά./

*

Κωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Αη - Φραγκίσκο: - «Χαίρε φως αληθινόν και προστάτη των κτηνών!/

*

Σώσε το γέρο κυρ Μέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη συ που δίδαξες αρνί τον κυρ λύκο να γενεί!/

*

Το σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε!...» Μα με την κουβέντ' αφτή πόρτα μού κλεισε κι αφτί./

*

Τότενες το μάβρο φίδι το διπλό του το γλωσσίδι πίσου από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βια:/

*

- «Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια, μα θεοί κι οξαποδώ κει δεν είναι παρά δω./

*

Αν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις. Οπού ποθεί λεφτεριά, παίρνει σπαθί./

*

Μη χτυπάς τον αδερφό σου - τον αφέντη τον κουφό σου! Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό./

*

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, χάιντε Σύμβολον αιώνιο! Αν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς./

*

Κοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει κι άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη»./

*

(«Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου»)