Είναι γνωστή η εμμονή των βιομηχάνων - και όχι μόνο... - με το «λιγότερο κράτος». Εμμονή, η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού, όταν λένε «λιγότερο» ή «μικρότερο κράτος», τόσο αυτοί, όσο και οι όποιοι άλλοι οπαδοί των ίδιων αντιλήψεων, εννοούν λιγότερο δημόσιο χρήμα για τις λεγόμενες κοινωνικές κρατικές δαπάνες ή την κατάργηση θεσμοθετημένων εργατικών κατακτήσεων ή την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και περιουσίας. Δεν ήταν ποτέ, όμως, υπέρ του «λιγότερου κράτους» σε ό,τι αφορά στην ενίσχυση των συμφερόντων τους. Για παράδειγμα, με τα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα προνόμια και κίνητρα, όπως και με τις κάθε λογής διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο. `Η, με τη συνεχή αύξηση των πολύμορφων φορολογικών βαρών στα λαϊκά στρώματα, την ενίσχυση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, κλπ. Και, βέβαια, τόσο οι βιομήχανοι, όσο και οι κάθε λογής πολιτικοί τους εκπρόσωποι, κάνουν πως δε βλέπουν τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κράτους, είτε το θεωρούν «μεγάλο» είτε «μικρό»...