Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Εχει αξία να αρχίσετε να ανακαλύπτετε μόνοι σας πώς ενοποιούνται διάφορα «άσχετα» μεταξύ τους πράγματα.

Για παράδειγμα: Αυτός που ως αυτονόητο σου δηλώνει πως οι αντιδράσεις στην οδηγία Μπολκεστάιν είναι άσχετες με το περιεχόμενό της, παράλληλα σου σπέρνει την ιδέα μιας άτυπης συμπόρευσης ΝΔ - ΚΚΕ και την ίδια ακριβώς στιγμή «καρφώνει» στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που έχει ήδη υπογράψει την οδηγία. Γιατί επιλέγει αυτή τη μέθοδο; Ποιον συμφέρει αυτή η σούπα; Ποιος ενοχλείται από το γεγονός ότι σ' αυτό το ιδιόμορφο «γαλατικό» χωριό, που είναι η χώρα μας, ετερόκλητες δυνάμεις σε ορισμένες χρονικές στιγμές τις εμφανίζουν να συγκλίνουν; Είναι η πολιτική «σύγκλιση» - ανύπαρκτη επί της ουσίας - που ενοχλεί, ή, η τόσο «ισχυρή ηγεμονία» συγκεκριμένων ιδεών;

Με έναν εξαιρετικά «αθώο» τρόπο, ο συντάκτης του άρθρου στην «Εστία» δείχνει το πρόβλημα: Η «ηγεμονική κυριαρχία» μιας ιδεολογίας δαιμονοποιεί το κέρδος: Δηλαδή, οι κομμουνιστές, παρότι μειοψηφία εκλογική, έχουν κατορθώσει να μην τολμούν αστοί πολιτικοί να υπερασπίσουν τα άγια των αγίων τους!

Αλλο παράδειγμα: Τα περίφημα ΚΕΚ και ΙΕΚ τα πλάσαρε το ΠΑΣΟΚ - στη φάση προώθησης των ιδεών της Λευκής Βίβλου για την Απασχόληση - ως την πανάκεια που θα βοηθούσε την εργατική τάξη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των αμόρφωτων εργατών. Το δόγμα τότε ήταν «καταρτίσου για να βρεις δουλιά». Ολοι, βέβαια, ξέρανε από τότε πως όλη η ιστορία είχε να κάνει με το ξεκοκάλισμα αρκετών δισ. και όχι μόνο. Αυτά κάποια στιγμή τέλειωσαν, το ΠΑΣΟΚ ό,τι εκλογικό ταμείο ήταν να κάνει το έκανε, οι επιχειρηματίες της ΝΔ στο χώρο της εκπαίδευσης ό,τι ήταν να αρπάξουν το άρπαξαν, τώρα ήρθε η ώρα του πραγματικού ταμείου: Μηδέν εις το πηλίκον. Κι έρχονται τα παιδιά των εργατών να διαπιστώσουν ότι δεν έχουν κανένα μέλλον μέσα από τη διαδικασία των καταρτίσεων. «Φτου κακά» δηλαδή, πάλι οι κομμουνιστές είχαν δίκιο από τότε που έλεγαν πως όλο αυτό είναι ένας μηχανισμός εκμαυλισμού συνειδήσεων και, ταυτόχρονα, μηχανισμός παραγωγής ακόμα φτηνότερων εργατών.

Βάλτε τώρα στη σειρά: Την ανησυχία του Βαν ντερ Λίντεν, μήπως και δεν καταδικαστούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού, με την αντίληψή του ότι η αντίθεση στη στρατιωτική κατοχή μιας χώρας είναι νομικού τύπου εμμονή. Συμπληρώστε την εικόνα με τον ιστορικό, που ευθέως διακηρύσσει, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Στάλιν, αλλά η ίδια η μαρξιστικο - λενινιστική «διαδικασία». Προσθέστε τους ύμνους στον Καστοριάδη (όσοι θυμάστε τι πάει να πει «τροτσκισμός»). Για γαρνιτούρα βάλτε ολίγον από τη στρατιωτική μηχανή που αδιάλειπτα φροντίζει να εντοπίζει έγκαιρα εστίες αντίστασης. Και για κερασάκι κρατήστε την επισήμανση ότι ένας ακόμα από τους ηγέτες του ΣΥΝ - ενός κόμματος με ομολογημένη την αποστολή του να αντιμετωπίσει την ηγεμονία των κομμουνιστών... (αλλεπάλληλα σχετικά άρθρα του αρμόδιου μέλους της ΠΓ του, Χρ. Παπαδόπουλου) - έχει βάλει πλώρη να συγκροτήσει τη «νέα δημοκρατική παράταξη». Ποιον θέλει να αντιμετωπίσει η «νέα δημοκρατική παράταξη», όταν η αστική δημοκρατία έχει ήδη αποδειχτεί νέτα σκέτα δικτατορία του κεφαλαίου με κοινοβουλευτικό μανδύα; Αυτή είναι και η απάντηση στο «κουίζ».