Οργιάζει τον τελευταίο καιρό η κινδυνολογία των κυβερνώντων - και όχι μόνο - σχετικά με το Ασφαλιστικό. Οι τελευταίοι ισχυρίζονται, ότι ο συνδυασμός του δημογραφικού προβλήματος και των συνεχώς αυξανόμενων ελλειμμάτων των Ταμείων δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, που θα τινάξει στον αέρα σε μερικές δεκαετίες τον κρατικό προϋπολογισμό και κατ' επέκταση την οικονομία της χώρας. Αρα - καταλήγουν - χρειάζονται μέτρα και, μάλιστα, αποφασιστικά. Και δε λένε, βέβαια, ποια είναι αυτά, αλλά ο καθένας μπορεί, τουλάχιστον, να τα υποψιαστεί. Λες και δε φτάνουν στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους τα γνωστά σε όλους χαμηλά έως απαράδεκτα επίπεδα των σημερινών παροχών και υπηρεσιών του ασφαλιστικού συστήματος.

Τι μπορεί να πει κάποιος, όμως, για όλα τα παραπάνω, ακόμη κι αν αφήσει κατά μέρος τον άκρως κινδυνολογικό και αυθαίρετο χαρακτήρα των ισχυρισμών; Πρώτον, τόσο για το όποιο δημογραφικό πρόβλημα, όσο και για τα σημερινά ελλείμματα των Ταμείων, ευθύνεται η αντιλαϊκή πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Δεύτερον, η πολύχρονη αυτή αντιλαϊκή πολιτική δεν είχε ως μόνον αποτέλεσμα πολύμορφες και σοβαρές αρνητικές συνέπειες στα Ταμεία και τους εργαζόμενους, αλλά και άκρως θετικά αποτελέσματα για την πλουτοκρατία. Ο,τι αφαιρούνταν από τους πρώτους, μετατρεπόταν σε συσσώρευση πλούτου για τους δεύτερους. Τρίτον, τα όποια νέα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα - τουλάχιστον μεσομακροπρόθεσμα - θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο το δημογραφικό και όλες τις πλευρές του ασφαλιστικού προβλήματος (επίπεδο παροχών, ελλείμματα, κλπ.).

Με δυο λόγια, τα όσα λένε σήμερα οι κρατούντες για το Ασφαλιστικό, στην πραγματικότητα αποκαλύπτουν τον αντιλαϊκό και αδιέξοδο χαρακτήρα της πολιτικής τους.