Οσο φανερή και αδιαμφισβήτητη είναι η περιγραφόμενη στο προηγούμενο σχόλιο κατάσταση στη σημερινή Γαλλία, άλλο τόσο φανερά γίνονται και μια σειρά από συμπεράσματα. Πρώτον, η πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών - ανεξάρτητα πώς ονομάζεται ή καμουφλάρεται, με τι τρόπους (π.χ., με ή χωρίς διάλογο...) και ρυθμούς εφαρμόζεται - είναι βαθιά ταξική και ενισχύει πολύμορφα τα κέρδη και τη δύναμη της πλουτοκρατίας, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Οχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα όποια κοινωνικά προβλήματα - π.χ., ανεργία - αλλά τα αναπαράγει σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση. Δεύτερον, ποτέ δεν υπήρχε, και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει στις σημερινές συνθήκες, κοινότητα συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών από τη μια και των εργαζομένων, των άλλων λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας από την άλλη. Το αντίθετο, οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία φέρνουν στο επίκεντρο το γεγονός ότι η ταξική πάλη οξύνεται. Οσοι συνεχίζουν να μιλούν για «κοινωνικό διάλογο», «εργασιακή ειρήνη» και «ταξική συνεργασία» έχουν στο μυαλό τους και επιδιώκουν το ξεγέλασμα και την υποταγή των εργαζομένων και της νεολαίας στις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών.

Αλλωστε, στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα οδηγούν και οι εξελίξεις στη δική μας χώρα. Και βάζουν επιτακτικά την ανάγκη του μαζικού απεγκλωβισμού των εργαζομένων και της νεολαίας από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τους όποιους εκφραστές τους στα κοινωνικά κινήματα. Της αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, της ταξικής συσπείρωσης και των αγώνων.