ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ: «Οι νέοι πράγματι έχουν λόγους να ανησυχούν (...) Αρκετοί Γάλλοι ψηφοφόροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ΕΕ ως έναν συντελεστή ανασφάλειας (...) Αντί να βλέπουν τις ανοιχτές αγορές ως δρόμο δημιουργίας θέσεων εργασίας, αρκετοί νέοι τις θεωρούν όργανα καταπίεσης. Το αποτέλεσμα είναι μία πολιτική αποδιοργάνωση που μάλλον θα συνεχιστεί ώσπου οι Γάλλοι ηγέτες μπορέσουν να συγκροτήσουν ένα νέο όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης σε μια κοινωνία της αγοράς» (το άρθρο σε «The New York Times» / «ΤΟ ΒΗΜΑ»).

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ «ΔΥΣΕΞΗΓΗΤΗ»: «Ο Μάρτιος φέρνει συνήθως την άνοιξη, όμως ο Μάρτιος του 2006 ίσως καταγραφεί στην ευρωπαϊκή ιστορία σαν "Ανοιξη της δυσφορίας". Δυσφορίας συμπυκνωμένης επί δεκαετίες, όσο ακριβώς διαρκούν ή εκκολάπτονται οι κακοδαιμονίες της Ευρώπης, η ανίατη στη Γαλλία ανεργία, η οικονομική καχεξία, δυσεξήγητη για χώρες με τόσες δυνατότητες ανάπτυξης και ευημερίας, όπως η Γερμανία και η Ιταλία» (το σημείωμα στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ: «Αποφεύγοντας να μιλήσουν για την ουσία (...) αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν (...) Μια γενικευμένη αντίδραση εναντίον της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, πολιτικής εξαχρείωσης, είναι αυτό που τρέμουν» (ο Διονύσης Τσακνής στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΝ ΕΓΚΑΙΡΑ... «Το 75% των νεαρών Γάλλων θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Η Γαλλία έχει 3,5 εκατομμύρια άνεργους και 1,5 εκατομμύριο εγγεγραμμένους στο ταμείο ανεργίας. Εδώ και δύο δεκαετίες η ανεργία κινείται στο 10% και μεταξύ των νέων ξεπερνά το 23%. Στους μη προνομιούχους των προαστίων που έκαιγαν αυτοκίνητα φτάνει το 45% (...) Ολα ήταν καλά τα "30 χρυσά χρόνια" μετά τον πόλεμο, όταν η Δυτική Ευρώπη γνώρισε πρωτοφανή ευημερία χάρις στο κοινωνικό μοντέλο ανάπτυξης. Από τη δεκαετία του '80 το μοντέλο άρχισε να κάνει νερά (...) Οι Γάλλοι θέλουν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση της απόλυτης ασφάλειας» (ο Μάρτι Φοντ στην «El Pais» / «ΕΘΝΟΣ»).

ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΙΚΑΝΟΤΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ: «Δε χρειάζονται λοιπόν μεταρρυθμίσεις; Σαφώς και χρειάζονται. Μόνο που όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά οι μεγάλες τομές, οι μεταρρυθμίσεις με συναίνεση, δεν έγιναν πανευρωπαϊκά από τη δεξιά, λαϊκή η νεοφιλελεύθερη, αλλά από την κεντροαριστερά» (ο Χρήστος Μαχαίρας στο «ΕΘΝΟΣ»).