Το Σάββατο 29 Απρίλη ήταν στη Νέα Υόρκη, και αλλού, μια μέρα ευφορίας. Η Μπροντγουέι πλημμύρισε με το λαό της πόλης, ένα μείγμα φυλών, ηλικιών, χρωμάτων, γλωσσών και διαλέκτων που ζητούσαν:

- Να σταματήσει ο πόλεμος στο Ιράκ.

- Να έρθουν πίσω τα αμερικανικά στρατεύματα.

- Να σταλεί στο Δικαστήριο ο Πρόεδρος της Αμερικής.

- Ειρήνη στον κόσμο.

Και άλλα.

Απαιτούσαν:

- Οχι ανθρώπινες ζωές για πετρέλαιο.

- Οχι άλλα φέρετρα.

- Βιβλία όχι βόμβες.

Υπήρχαν έξυπνα συνθήματα, και λογοπαίγνια όπως: Ο πόλεμος δεν είναι δίκαιος, δείχνει μόνο ποιος είναι Αριστερός. The War is not Right, but shows who is Left (η λέξη Right στα αγγλικά έχει διπλή σημασία: δίκαιος, δεξιός).

Ηταν μια διαμαρτυρία, που θύμιζε τα χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ. Μια διεθνιστική διαμαρτυρία. Τα έντυπα που μοιράζονταν δωρεάν από δεκάδες οργανώσεις, που συμμετείχαν στην οργάνωση και τη διαδήλωση, πληρούσαν όλες τις τυπικές πληροφορίες, περί εκδότη και διεύθυνσης, τα άρθρα ενυπόγραφα και φωτισμένα.

Πληροφορήθηκα για τις πολλές θεατρικές παραγωγές και τις ταινίες για τον πόλεμο στο Ιράκ, που παίζονται ή προβάλλονται σε θέατρα και κινηματογράφους, που δεν καταχωρούνται στον «αστικό» Τύπο και που γενικά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τις αγνοούν, εν γνώσει τους.

Ποτέ δεν αμφέβαλα πως οι λαοί ξέρουν ότι πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, και θα την πάρουν. Φαίνεται πως η βουβή Βόρεια Αμερική ξαναβρίσκει τη φωνή της. Τώρα πια είναι δύσκολο να πάψει να αρθρώνει το δικό της λόγο. Οι βετεράνοι, από τον πόλεμο του Βιετνάμ, που βρίσκονταν στις πορείες, έδειχναν το δρόμο της ανυπακοής και της διεκδίκησης μιας ειρηνικής ζωής. Οι εικονολήψεις και οι ηχολήψεις πρόσφεραν, μέσα από την τεχνολογία, στους λαούς όλου του κόσμου το αίσθημα της αλληλεγγύης.