Η αφηρημένη ιδέα που έχει ο Κακλαμάνης για το δημόσιο βίο, του έδωσε το δικαίωμα, μετά την αποτυχία του ως υπουργός Υγείας (τότε που θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί για λόγους ευγενείας), να διεκδικήσει το Δήμο της Αθήνας. Το θράσος του έχει άμεση σχέση με τους τρόπους που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις στην πόλη μας, αλλά η λάσπη που ελπίζει ότι θα εισπράξει (και προσεύχεται ότι θα είναι αρκετή για να τον αναδείξει σε ήρωα βλαχοδήμαρχο) δυστυχώς γι' αυτόν δίνει τη θέση της στην ειρωνεία.

Ο «λαγός» που νόμιζε πως έβγαλε ο Καραμανλής από το υπουργείο Υγείας για να τον εγκαταστήσει στο Δήμο της Αθήνας θυμίζει καρτούν, που κάθε του εμφάνιση καταντά ανέκδοτο. Τυχερός ο Κακλαμάνης, δε θα κουραστεί ν' αναγνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό. Οσο θα κυλά ο προεκλογικός αγώνας, η κοσμική Αθήνα - αυτή η έσχατη υποστάθμη της ζωής μας - θα τον ανακηρύξει εκλεκτό της, ενώ θα έπρεπε ν' αναθέσουμε στο γέλιο μας να αναλάβει τον Νικήτα και ό,τι άλλο συμμαζεύεται πίσω του.

Πολλοί λένε, και έχουν εν μέρει δίκιο, πως οι δημοτικές εκλογές δεν είναι παρά μια στιγμή του πολιτικού παιχνιδιού και ως εκ τούτου να μην τις φετιχοποιούμε. Κι όμως η στιγμή αυτή λειτουργεί σαν μια βαθιά ανάσα που τόσο έχει ανάγκη η Νέα Δημοκρατία. Πρέπει να κόψουμε πάση θυσία αυτή την ανάσα, που λειτουργεί ως ασφυξία εις βάρος μας. Πρέπει να αφήσουμε το «κώμα» που μας περιβάλλει να οδηγηθεί στο τέλος του με φυσικό τρόπο, πράγμα που μπορεί να συντελεστεί επίσης μέσα σε μια στιγμή.