Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Ο θάνατος δύο εργατών σ' ένα εργασιακό κρεματόριο, ή, που κάποια Χολή - Παπαδοπούλου έχει εξουσιοδότηση να διδάξει στο παιδί σου τι εστί δημοκρατία με πρότυπο το δόγμα: οι απεργοί εμποδίζουν τους απεργοσπάστες να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην εργασία;

Πριν μας φτάσουν αύριο να απολογούμαστε ξανά για τις «ατομικές ευθύνες» του εργάτη, που ήδη τσακισμένος, θα κατηγορηθεί ότι δεν αντέδρασε στην έλλειψη μέτρων ασφάλειας, μήπως πρέπει να δούμε ποιος διαμορφώνει τη συνείδηση του υποταγμένου; Κι απ' αυτήν την άποψη, μήπως πρέπει να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τις πραγματικά ελπιδοφόρες κοινές πλέον κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ με τα παιδιά που σπουδάζουν;

Αλλο: Τι σε ενοχλεί περισσότερο; Η Στατιστική που καταγράφει νεκρούς και σακαταμένους, ή το καύχημα της «εργασιακής ειρήνης». Γι' αυτούς τους νεκροζώντανους της «εργασιακής ειρήνης» δεν υπάρχουν στατιστικές. Γιατί; Επειδή έτσι κι αλλιώς είναι κερδοφόροι; Τους κάνει λιγότερο σακατεμένους στη συνείδηση αυτό;

Υποψιάζεσαι, ίσως, γιατί στις «τοπικές» εκλογές θα κληθείς να διαλέξεις ποιος από τους τηλεοπτικούς αστέρες σου πάει καλύτερα;

Πού να κάθεσαι τώρα, σου λένε, να κουβεντιάζεις βαρετά πράγματα με τίποτα Μαυρίκους και Μανουσογιαννάκηδες για μεροκάματα και ασφάλιση. Παίρνεις έναν... Πανούση και ξεχνιέσαι.

Κατά τ' άλλα: Ικάρου πεσόντος πάσα πένα ξιφουλκεί. Μέχρι που η χήρα του να μιλήσει για το νεκρό της και συ ν' αρχίσεις να διαβάζεις αλλιώς όσα ακούς.

Υπάρχει χάσιμο που να μην αποδόθηκε στο περίφημο «ανθρώπινο λάθος»; Κάπως έτσι μένουν στο απυρόβλητο και τα κέρδη και οι «δόξες» των άκαπνων.

Αλίμονο σ' αυτόν που φύλαξε λάθος Θερμοπύλες. Ναι, γι' αυτόν μιλάμε που διατηρεί την αυταπάτη πως ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης και αυτός που παράγει έχουν την ίδια πατρίδα, το ίδιο συμφέρον... Ωσπου αυτός που παράγει να χαθεί «υπέρ πατρίδος», ή επιχείρησης. Δεν έχουν καμιά διαφορά αυτά τα δύο στον καπιταλισμό.