Σταθερά πάνω από τις 450.000 παραμένουν οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι στη χώρα μας, με τον πραγματικό τους αριθμό να είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού, με αλχημείες και νόθα κριτήρια καταγραφής, η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει μείωση της ανεργίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, με βάση τα ευρωενωσιακά πρότυπα, εργαζόμενος (και, άρα, όχι καταγεγραμμένος άνεργος) θεωρείται ακόμα και αυτός που έχει δουλέψει με οποιουσδήποτε όρους έστω και μια ώρα το μήνα! Την ίδια ώρα, ένας σημαντικός αριθμός των ανέργων αποφεύγει πλέον συνειδητά να καταγραφεί στις λίστες του ΟΑΕΔ, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα περιπλάνησης στην ανεργία και όταν πλέον παύει να δικαιούται το πενιχρό επίδομα. Ενώ στους ανέργους δεν καταγράφονται και οι χιλιάδες απολυμένοι, που η κυβέρνηση εγκλωβίζει στα διάφορα προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας.

Για την πλειοψηφία των ανέργων, η επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους είναι Γολγοθάς. Οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση» έχουν αποκλείσει οποιαδήποτε ουσιαστική στήριξη στους άνεργους, με το πρόσχημα ότι στοχεύουν στην επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας. Αντ' αυτού, έχουν ανοίξει την κάνουλα των κονδυλίων και των επιδοτήσεων προς τους εργοδότες, οι οποίοι, στο όνομα δήθεν της δημιουργίας θέσεων εργασίας, φιλοδωρούνται με ζεστό χρήμα των εργαζομένων, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να μειώνεται η ανεργία.

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι άνεργοι διοχετεύονται σε προγράμματα κατάρτισης άσχετα με το αντικείμενο της εργασίας τους, ή μοιράζονται μια θέση ημιαπασχόλησης ανά τρεις. Ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δουλεύουν απλήρωτοι, όπως οι απολυμένες της «Τρικολάν» στη Νάουσα, που προσλήφθηκαν δήθεν σε δουλιές του δήμου, χωρίς να δουν μεροκάματο για πέντε ολόκληρους μήνες, πριν βρεθούν ξανά άνεργες.

Την ανεργία τη δημιουργεί και τη συντηρεί το κεφάλαιο. Καμιά ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι για το γεγονός ότι τα εργοστάσια κλείνουν, ότι τα πτυχία μετατρέπονται σε διαβατήρια ανεργίας, ότι οι απολύσεις πληθαίνουν στο όνομα της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Η πολιτική της ΝΔ, όπως προηγούμενα και του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή που θεριεύει την ανεργία, κρατώντας τους ανέργους ομήρους και εκβιάζοντας τους εργαζόμενους για νέες ανατροπές στα δικαιώματά τους.

Η αδυναμία της κυρίαρχης πολιτικής να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας φάνηκε και στο παράδειγμα της Νάουσας, όπου η κυβέρνηση, μέσα σε μια νύχτα, αναδιπλώθηκε από την αρχική της δέσμευση να νομοθετήσει την πρόωρη συνταξιοδότηση μέρους των απολυμένων της κλωστοϋφαντουργίας. Αντίθετα, δεσμευμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, μετέτρεψε τη συνταξιοδότηση σε «εισοδηματική ενίσχυση», και μάλιστα με όρους τέτοιους που δένουν τους άνεργους πιο σφιχτά στο άρμα των «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση».

Στο πλαίσιο των ευρωενωσιακών σχεδιασμών (οι άνεργοι στην ΕΕ αγγίζουν τα 20.000.000), η κυβέρνηση προωθεί τη θεσμοθέτηση ενός «ταμείου αλληλεγγύης», το οποίο ούτε στο ελάχιστο δεν ξεφεύγει από την κυρίαρχη λογική της ελεημοσύνης προς τους άνεργους, προκειμένου να γλιτώσουν πρόσκαιρα από την πλήρη εξαθλίωση. Ενώ μελετά και τη γενίκευση της «εισοδηματικής ενίσχυσης» και σε άλλους νομούς και κλάδους. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης είναι εκ του πονηρού. Στόχο έχουν να καλλιεργήσουν την αυταπάτη ότι το κυρίαρχο σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει με φιλοδωρήματα τα αδιέξοδα που το ίδιο γεννά, να προστατεύσει τους άνεργους.

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, με πρόσφατη παρέμβασή του, κατέθεσε ένα αντιδραστικό πλαίσιο μέτρων για την αντιμετώπιση της ανεργίας, στο οποίο, ανάμεσα σε άλλα, προέβλεπε τη γενικευμένη εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, την ακόμα πιο γαλαντόμα επιδότηση των εργοδοτών, τη διεύρυνση της ημιαπασχόλησης. Η δε πρόταση του Γ. Παπανδρέου στο Λαύριο για την ανασφάλιστη εργασία των νέων φανερώνει τον πυρήνα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, την οποία άλλωστε εργαζόμενοι και άνεργοι γνώρισαν από πρώτο χέρι στα 20 χρόνια της διακυβέρνησής του. Μόλις πρόσφατα, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις του κόμματός του, ο Γ. Φλωρίδης πρότεινε επί της ουσίας την απελευθέρωση των απολύσεων, προκειμένου να ενισχυθεί το πλαίσιο ενθάρρυνσης προς τους επιχειρηματίες να επενδύσουν, να αυξήσουν, δηλαδή, την προκλητική κερδοφορία τους.

Ο ΣΥΝ, δημαγωγώντας, συνδέει την ανεργία με την «ανταγωνιστικότητα», αποκρύβοντας από τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους ότι η «ανταγωνιστικότητα», την οποία μάλιστα νομιμοποίησε και στη Βουλή, ψηφίζοντας μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυξάνει την ανεργία. Σε μια προσπάθεια να κουκουλώσει τις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, προτείνει την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», ενός φιλοδωρήματος των 247 ευρώ για όσους βρίσκονται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας και με όρους που οδηγούν κατευθείαν στην αγκαλιά της ημιαπασχόλησης, των προγραμμάτων κατάρτισης, ακόμα και της απασχόλησης σε ΜΚΟ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο ότι η ανεργία αυξάνει και μαζί της οι δυσκολίες της επιβίωσης για τους χιλιάδες που πετιούνται εκτός παραγωγής, το ΚΚΕ κατέθεσε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή πρόταση νόμου, απαιτώντας άμεσα μέτρα για την προστασία των ανέργων. Πρόκειται για μια σημαντική παρέμβαση του ΚΚΕ στην κατεύθυνση στήριξης εκείνων που στερούνται το μεροκάματο εξαιτίας της εντεινόμενης αντιλαϊκής πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ δίνει καθημερινά τη μάχη για την ισχυροποίηση της γραμμής σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους, την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την ανεργία, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που θα οργανώσει την οικονομία στη βάση των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Τα αιτήματα που θέτει και στην πρότασή του το ΚΚΕ μπορούν και πρέπει να γίνουν στόχοι πάλης του εργατικού κινήματος. Η ουσιαστική προστασία των ανέργων είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων και κάθε κόμμα είναι υπόλογο απέναντί τους για τη θέση που παίρνει σ' ένα τόσο κρίσιμο πρόβλημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν είναι παροδικό και πρόσκαιρο.