«Ο Κώστας Βιδάλης έδεσε τη δημοσιογραφική του ζωή με τους αγώνες του λαού. Και αυτό το δέσιμο, την ταύτιση, τη σφράγισε με το αίμα του. Αγωνιστής δημοσιογράφος, στρατευμένος στις γραμμές του ΚΚΕ. Που πάλεψε κι έδωσε τη ζωή του για την εθνική απελευθέρωση, την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, την αλήθεια».

Ετσι περιγράφουν τον Κώστα Βιδάλη όσοι τον γνώρισαν και τον έζησαν, όπως ο αντιστασιακός δημοσιογράφος, Νίκος Καραντηνός, στον οποίο και ανήκουν τα παραπάνω λόγια. Ασυμβίβαστος μαχητής της ελευθερίας και του δίκιου. «Μορφή αχτινοβόλα». Φωτεινό παράδειγμα κομμουνιστή δημοσιογράφου. Αγαπούσε την αλήθεια. Να την ανακαλύπτει και να τη διαδίδει. Εγραφε για τα βάσανα και τους αγώνες του λαού. Ξεσκέπαζε τα σκάνδαλα της πλουτοκρατίας. Ηθελε να είναι εκεί, πάντα στην πηγή της είδησης, μα και να βαθαίνει στην ουσία της, να τη δίνει με απλά λόγια, σταράτα.

«... Να γράφεις, κύριε συνάδελφε, για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη. Σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε στην άκρη τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν», έλεγε χαρακτηριστικά.

Λαμπρό άστρο στέκουν για τους νεότερους τα λόγια του, η δράση του και οι διδαχές του. Σε μια εποχή που η είδηση αποτελεί πηγή κέρδους, πουλιέται και παράλληλα «ξεπουλιέται» στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Σήμερα, που στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας κάθε άλλο παρά τα θέματα που αφορούν τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται. Που διαστρεβλώνεται και αποσιωπάται η αλήθεια των εργατών και όλου του λαού και παραχωρεί τη θέση της στην αλήθεια της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.

Εξήντα χρόνια πέρασαν από τη μέρα που έφυγε ο Κ. Βιδάλης για τη Θεσσαλία, ως δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» για την τελευταία του, βουτηγμένη στο αίμα, αποστολή. Ενας ακόμα άνθρωπος του λαού, με αξιοπρέπεια, θάρρος και ανυπότακτο πνεύμα, που από το δικό του μετερίζι, αγωνίστηκε μέχρι θανάτου για να έρθει πιο γρήγορα η ώρα που θα βασιλέψει η αλήθεια, η ελευθερία και η δικαιοσύνη στον κόσμο.

Ο Κώστας Βιδάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904, όπου και έζησε. Εχασε νωρίς τον πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να πέσει από μικρό παιδί στη βιοπάλη. Στα 12 χρόνια του σταματά το σχολείο και δουλεύει σ' ένα περιβόλι και στη συνέχεια σε καφενείο. Παρ' όλο που δουλεύει σκληρά, δε σταματά να διαβάζει με δίψα πάντα για μάθηση. Εδωσε εξετάσεις και πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου ενώ αργότερα γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Οι σπουδές του, ωστόσο, δε συνεχίστηκαν γιατί στο μεταξύ ο Κώστας Βιδάλης είχε μπει αποφασιστικά στη δημοσιογραφία.

Ο Κώστας Καραγιώργης, διευθυντής στον μεταπελευθερωτικό «Ρ», είχε πει για τον Κ. Βιδάλη: «... Αυτά τα νεύρα και τα κότσια και το κέφι του δημοσιογράφου τα είχε όλα σε αξιοθαύμαστο σημείο ο Βιδάλης. Γιατί είχε τη ΦΛΕΒΑ του δημοσιογράφου. Τη ΖΟΥΣΕ την εφημερίδα επί 25 χρόνια με αδιάπτωτο πάθος, αεικίνητος, εφευρετικός, δροσερός σαν να είχε αρχίσει χθες, φρέσκος στη σκέψη κι ακούραστος στην κίνηση... Ηταν σα να έγινε γι' αυτόν ένα τέτοιο επάγγελμα, σαν τη δημοσιογραφία, που την έκανε αποκλειστικό έργο της ζωής του. Για μια πυρετική φυσιογνωμία σαν τον Βιδάλη, μια πυρετική δουλιά σαν τη δημοσιογραφία έδινε πλούσιο νόημα και περιεχόμενο σε όλη τη ζωή του».

Δούλεψε στην «Καθημερινή», στην «Πρωία» και άλλες αστικές εφημερίδες, ενώ διακρίθηκε τόσο στο πολιτικό (κάποιοι τον χαρακτήριζαν «αρχηγό» σε αυτό), όσο και στο οικονομικό ρεπορτάζ, από το οποίο και ξεκίνησε.

Ο Κώστας Βιδάλης έσμιξε από πολύ νωρίς με τις προοδευτικές, επαναστατικές ιδέες. Είναι 20 χρονών όταν, το 1924, ξεκινάει τη συνεργασία του με τον «Ρ». Εκεί γνωρίστηκε με τον Γιώργη Νικολή, ο οποίος του άσκησε μεγάλη ιδεολογικοπολιτική επίδραση, που σε συνδυασμό με το ανήσυχο, αγωνιστικό κι ανεξάρτητο πνεύμα του τον βοήθησε να «εξοπλιστεί» ιδεολογικά. Στις αρχές της δεκαετίες του '30 μετά από μια διακοπή, ξαναρχίζει η συνεργασία του με τον «Ρ». Είναι πια «φτασμένος», πετυχημένος δημοσιογράφος, κορυφαίος στο οικονομικό ρεπορτάζ.

Το καλοκαίρι του 1936 πήγε σαν απεσταλμένος του «Ρ» στην Ισπανία (στην Ισπανία του Λαϊκού Μετώπου) να παρακολουθήσει τη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Εκεί τον βρίσκει το φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο, ενώ γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία.