ΟΜΟΡΦΗ, γλυκιά φθινοπωρινή μέρα η περασμένη Κυριακή, στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου, στη Μελία, εκεί μπροστά στο γρανιτένιο βράχο, που πάνω του είναι χαραγμένο δωρικά το μήνυμα μιας μεγάλης ζωής: Του ήρωα και μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του πρωτομάχου της Εθνικής Αντίστασης, του κομμουνιστή και αξέχαστου δασκάλου μας, στο «Ρ» και την «Ελεύθερη Ελλάδα», του Κώστα Βιδάλη.

ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ κάθε φορά, που φτάνει τούτη η ώρα, με την παρουσία του χωριού, των αντιστασιακών, των δημοσιογράφων, αλλά περισσότερο απ' όλα να καμαρώνεις τα νέα παιδιά, που φέρνουν τα λουλούδια τους και μαζί με τους δασκάλους τους τιμούν τη μνήμη του δημοσιογράφου, τη μεγάλη, την ακριβή κληρονομιά, που μας άφησε με τη θυσία του και το μαρτυρικό του θάνατο πάνω στης Θεσσαλίας τα χώματα, δίπλα στη γη του Κιλελέρ.

ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, μας θύμισαν κι εφέτος γνωριμιές και θύμησες με τον Βιδάλη και έκαναν αναφορά στη μάχη της σοδειάς, τότε που ο δημοσιογράφος, το καλοκαίρι του 1944, κατέβηκε πολεμικός απεσταλμένος στον κάμπο και μας έδωσε το μοναδικό εκείνο ρεπορτάζ, τη «Μάχη της Σοδειάς», που, όπως είναι γνωστό, πρωτοδημοσιεύτηκε στις εκδόσεις του «Ρήγα» από το ΕΑΜ Θεσσαλίας. «...Η μάχη για τη σοδειά - έγραφε τότε προλογικά ο Κ. Β. - είναι μια μορφή του αγώνα για τη ζωή. Χωρίς τη σοδειά, ούτε οι χωριάτες του κάμπου, ούτε οι οικογένειες, ολόκληρη η ελληνική αγροτιά, θα μπορούσε να ζήσει. Από τη σοδειά περιμένουν οι Θεσσαλοί του κάμπου, οι ορεινοί οι πληθυσμοί των θεσσαλικών και των άλλων πόλεων και γενικότερα ο ελληνικός λαός... ο θεσσαλικός κάμπος είναι προπαντός σήμερα η μάνα, από την οποία περιμένουν τα παιδιά της... τα βουνά, η Αθήνα, ο Πειραιάς. Περιμένουν οι αντάρτες...».

ΤΗΝ είχε αγαπήσει ο Κ. Β. τη Θεσσαλία κι είχε πολλές φορές σε δημοσιογραφικές αποστολές μελετήσει τα αγροτικά προβλήματα που την απασχολούσαν. Την είχε ονομάσει «Κεντρική αποθήκη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα». Κι έτσι πραγματικά ήταν. Η Θεσσαλία πρόσφερε πάρα πολλά στον αγώνα, όπως επίσης πρόσφερε πολλά τρόφιμα για την τροφοδοσία του ΕΛΑΣ... «Η μάχη της σοδειάς, σημείωνε το ρεπορτάζ του Κ. Β., με τους ηρωισμούς που τη στεφανώνουν θα δείχνει πάντα στο λαό μας ότι μόνο αν πάρει στα χέρια του την υπόθεσή του, θα κερδίσει τους κόπους του...».

ΠΟΙΟ περιστατικό της ζωής του Κ. Βιδάλη να πρωτοθυμηθείς, που να μην το έχει σφραγίσει του δημοσιογράφου το αίσθημα του υψηλού χρέους και της ευθύνης, αλλά και το θάρρος που τον έκανε να αψηφά τον κίνδυνο κι όταν ακόμη αυτός μηνούσε το θάνατο. Ο Βιδάλης τον αγνοούσε.

ΕΤΣΙ μετρούσε το χρέος, έτσι ζύγιαζε το βηματισμό μέσα στη δημοσιογραφία, έτσι αναδεχόταν της πένας του την ευθύνη και την αποστολή. Πολλά τα περιστατικά και οι μαρτυρίες που το βεβαιώνουν. Ο διευθυντής του «Ρ», ο Κ. Καραγιώργης, έγραφε: «Το παιχνίδι με τον κίνδυνο (δηλαδή επί γερμανικής κατοχής με το θάνατο) ήταν για τον Βιδάλη κάτι τόσο φυσικό, όσο ο αέρας που ανέπνεε...».

ΚΑΙ ο Κ. Καραγιώργης θα διηγηθεί το περιστατικό, που συνέβη στο γραφείο του τότε Κουίσλιγκ πρωθυπουργού Ι. Ράλλη, όπου ο Βιδάλης, μαζί με άλλους συναδέλφους του, έκανε πολιτικό ρεπορτάζ. Ο Ράλλης θέλησε να αστειευτεί και είπε: «Καλώς τον κ. Βιδάλη, τον αρχηγό του ΕΑΜ». Η απάντηση του δημοσιογράφου: «Δεν είμαι αρχηγός του ΕΑΜ, αλλά θεωρώ τιμή μου να είμαι απλώς αγωνιστής και, πάντως, όχι προδότης της πατρίδας μου...». Είναι ευνόητο το τι ακολούθησε... Τελικά, όμως, άφησε τον Βιδάλη ελεύθερο, με παρέμβαση άλλων κατοχικών «υπουργών», που του είπαν ότι δεν πάει να συλλάβεις δημοσιογράφο και, μάλιστα, μέσα στο γραφείο σου...

ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ μνήμης και τιμής για τον Κ. Βιδάλη, στη Μελία, ο μικρός μαθητής μάς θύμιζε του ποιητή το λόγο: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό», λόγια που είναι ταιριαστά με του Κ. Βιδάλη το μήνυμα. Εκεί μπροστά, στο γρανιτένιο βράχο, στην καρδιά του κάμπου, στη Μελία, ζωσμένη από τα μπαμπάκια, ολοζώντανη του δασκάλου μας η ακριβή κληρονομιά. Σε σκληρούς, δύσκολους καιρούς, οξυγόνο για την ελληνική δημοσιογραφία.