Το «σινιάλο» για την έναρξη μιας καλοστημένης, μέχρι λεπτομέρειας, επιχείρησης, με στόχο τον καθησυχασμό, την παραπλάνηση και το μεγάλο εκβιασμό του ελληνικού λαού, είχε δοθεί. Ηταν ολοφάνερο ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν περίμενε να ενημερωθεί για το σχέδιο. Η δική του αποστολή ήταν άλλη: Να «τελειώνουμε τώρα» με το Κυπριακό. Αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμα, που έβγαινε από το διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.

Η εκστρατεία για την επιβολή της νεοταξικής λύσης περιλάμβανε και άθλιες μεθόδους, όπως η εσκεμμένη καθυστέρηση παράδοσης του «σχεδίου Ανάν» στα κόμματα, ώστε να κερδηθούν, τα πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα, οι εντυπώσεις και να περάσει το μήνυμα ότι το σχέδιο μπορεί να έχει «θετικές και αρνητικές» πλευρές, αλλά δεν μπορεί παρά να γίνει αποδεκτό ως «βάση διαπραγμάτευσης».

Αυτές και μόνον οι μεθοδεύσεις φθάνουν για να καταδείξουν ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δε στέκεται απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» από τη σκοπιά της μάχης για «απάλειψη», έστω, των απαράδεκτων διατάξεών του, αλλά έχει πάρει θέση αποφασισμένη να μη χάσει την «ιστορική ευκαιρία» της απαλλαγής από το βαρίδι μιας «χαμένης υπόθεσης», όπως θεωρεί χωρίς να το ομολογεί η αστική τάξη, το Κυπριακό.

Πρώτον, η κυβέρνηση, όπως και στο διάγγελμά του επανέλαβε ο Κ. Σημίτης, εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής της «δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, που βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ». Στην πραγματικότητα, έχει αποδεχτεί το πέταμα των αποφάσεων του ΟΗΕ - η εφαρμογή των οποίων εγγυάται δίκαιη λύση - στο καλάθι των σκουπιδιών της ιστορίας, όπως αποδεικνύεται από το «σχέδιο Ανάν», αλλά στα λόγια υπερασπίζεται τη δίκαιη λύση, ακριβώς για να είναι πιο πιστευτή όταν ζητάει την αποδοχή του, στο όνομα του «ρεαλισμού» (της υποταγής).

Δεύτερον, διαβεβαίωσε, ψευδόμενη ενσυνείδητα, ότι η απόφαση του Συνόδου Κορυφής στο Ελσίνκι διασφαλίζει την απρόσκοπτη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ανεξάρτητα από την επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Γνώριζε, όμως, πολύ καλά ότι η απόφαση του Ελσίνκι αποτελούσε στην πραγματικότητα έναν εκβιαστικό μοχλό, ένα πιστόλι στον κρόταφο, για την επιβολή μιας διχοτομικής λύσης, ως απαραίτητης προϋπόθεσης, για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Οσο περνάει ο καιρός, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η κυβέρνηση συνειδητά είχε αποδεχτεί την «πακετοποίηση» της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ με τη λύση του Κυπριακού, ακριβώς για να εκβιάσει τον ελληνικό (και τον κυπριακό) λαό.

Τρίτον, από την πρώτη στιγμή, επιχείρησε να εμπαίξει τον ελληνικό λαό, λέγοντας ότι αρχίζει μια «πολύ σημαντική περίοδος σκληρών και επίπονων διαπραγματεύσεων», ενώ ήξερε ότι το «σχέδιο Ανάν» δεν παζαρεύεται και «ή το παίρνεις όπως είναι ή το αφήνεις». Ακριβώς επειδή δεν έχει καμία διάθεση διαπραγμάτευσης, έριξε εξαρχής το ...μπαλάκι στον κυπριακό λαό, με το δημοκρατικοφανές επιχείρημα ότι αυτός αποφασίζει.

Τέταρτον, καθησύχαζε το λαό με φραστικούς λεονταρισμούς, όπως ότι «δεν πρόκειται να δεχτούμε οποιαδήποτε λύση μόνο και μόνο για να μπει η Κύπρος στην ΕΕ», ενώ στην πράξη αποδεικνύεται το αντίθετο.

Πέμπτον, διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχουν χρονοδιαγράμματα και «χρονικά διλήμματα», ενώ, εκτός των άλλων (σημείωμα Ανάν, τελεσίγραφα ΗΠΑ και ΕΕ), ήταν ο ίδιος ο Κ. Σημίτης που άφηνε ήδη από τις αρχές να εννοηθεί σαφώς ότι η Σύνοδος της Κοπεγχάγης ήταν καταληκτική ημερομηνία και για λύση του Κυπριακού.

Εκτον, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι «η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα λειτουργήσει ως αποτελεσματικότερη εγγύηση για τη λειτουργικότητα» του «σχεδίου Ανάν» και ότι αυτή τάχα θα απαλείψει τα αρνητικά σημεία του, ενώ γνωρίζει ότι το «σχέδιο Ανάν» «αποκλίνει» από το λεγόμενο κοινοτικό κεκτημένο, με τον τουρκικό στρατό κατοχής να παραμένει στο νησί...

Εβδομον, επισείει τις, ανύπαρκτες, διαφωνίες του κατεστημένου της Αγκυρας και του Ντενκτάς στο «σχέδιο Ανάν», προκειμένου να πείσει ότι τάχα δε συμφέρει ούτε τους Τούρκους και, άρα, γίνεται ένας συμβιβασμός.

Η κυβέρνηση Σημίτη πρωταγωνιστεί βέβαια, λόγω θέσης στο πολιτικό σύστημα, στην εκστρατεία για την αποδοχή του «σχεδίου Ανάν», αλλά δεν μπορεί να παραγνωριστεί και η συμβολή της ηγεσίας της ΝΔ, η οποία, συνεπής στη γραμμή της «εθνικής ομοψυχίας», προσπαθεί να πείσει ότι μπορεί να αλλάξουν οι άσχημες πλευρές του «σχεδίου Ανάν», αν απευθυνθούμε στους ...«ισχυρούς συμμάχους μας», σε αυτούς δηλαδή που το έφτιαξαν.

Από το μέτωπο του «ρεαλισμού» δε θα μπορούσε να λείπει η ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία εθελοτυφλώντας επαναλάμβανε τα γνωστά «πρέπει» για τη λύση του Κυπριακού, αλλά αποφεύγοντας να πάρει σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι στο «σχέδιο Ανάν», αφήνοντας την κυβέρνηση να καλύψει το «κενό».