Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ: «η πλειοψηφία των εργαζομένων της χώρας υπέγραψε συλλογικές συμβάσεις που προβλέπουν αυξήσεις από 4 έως 7%. Οι δάσκαλοι που απεργούν ζητούν οι μηνιαίες αποδοχές τους να αυξηθούν κατά 45%. Και αυτό το θεωρούν σωστό, δίκαιο και αναγκαίο» (το σχόλιο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ)

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «εργάζομαι ως αναπληρώτρια φιλόλογος τα πέντε τελευταία χρόνια. Εχω τελειώσει το Πανεπιστήμιο από το 1989 και από τότε περιμένω. Με τόσες ελλείψεις στα σχολεία και με μισθούς πείνας. Ο μισθός μου σαν αναπληρώτρια είναι 1.000 ευρώ. Συνάδελφοί μου που είναι ωρομίσθιοι πληρώνονται με επτά ή εννιά ευρώ την ώρα για 11 ώρες την εβδομάδα» (προνομιούχος καθηγήτρια / ΤΑ ΝΕΑ).

Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ: «η κυβέρνηση προσβλέπει στη δυσφορία αν μη και αντιδράσεις της κοινής γνώμης, για τα σχολεία που παραμένουν κλειστά, ώστε και δι' αυτού του τρόπου, να επέλθει εκφυλισμός, στην απεργιακή δυναμική (....) η επιθετική ρητορική που ξεκίνησε από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, προφανώς απορρέει από ποιοτικές έρευνες της κοινής γνώμης. Καθίσταται επίσης προφανές πως ο χώρος της εκπαίδευσης έχει επιλεγεί ως το πειραματικό πεδίο, για την επαλήθευση της ποιότητας των ευρημάτων» (το σχόλιο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ «ΚΑΛΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ»: «τα όρια της ανθρωπιστικής επέμβασης (...) όπως δείχνει η εμπειρία του Ιράκ, το κόστος είναι εξαιρετικά υψηλό, τα πλεονεκτήματα ελάχιστα και τα όπλα σκοτώνουν τελικώς αθώους πολίτες (...) αν η σημερινή κατάσταση εξακολουθήσει στο Ιράκ, το αποτέλεσμα θα ισοδυναμεί με ανθρωπιστική καταστροφή (...) οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις, όπως δείχνει η εμπειρία του Ιράκ, σπανίως έχουν ανθρωπιστικά αποτελέσματα» (ο Ερικ Πόσνερ, καθηγητής νομικής στο πανεπιστήμιο του Σικάγου / «The Washington Post» / ΤΟ ΒΗΜΑ).