Ημουν πολύ νέα το 1972, τότε, δηλαδή, που άρχισε το κακό. Τότε που τα ρολόγια ξαφνιάστηκαν και βιάστηκαν να μετακινηθούν προς τα μπρος. Ενα δευτερόλεπτο χάθηκε, αλλά είδηση δεν πήρα. Τι είναι ένα δευτερόλεπτο για έναν ολόφρεσκο άνθρωπο; Τίποτε. Τι με ενδιέφερε ο αντικειμενικός χρόνος να συμβαδίζει με τον πραγματικό; Τι γνώριζα για τη θεωρία της Σχετικότητας: Τίποτε. Και έπειτα, κάθε χρόνο, χάναμε άλλο ένα δευτερόλεπτο, είκοσι ένα έφυγαν, χωρίς να τα ζήσουμε τελικά. Στις 30 Ιούνη και πάλι μετακινήθηκαν οι δείκτες του ρολογιού μας και με μιας κινήθηκαν όλες οι υπόγειες διαδικασίες και λειτουργίες.

Ημουν πολύ νέα τότε και φανταζόμουνα πως η ζωή είναι ένας ανώδυνος και ατέλειωτος περίπατος. Ιδέα δεν είχα πως είναι ένας σκληρός αγώνας δρόμου. Ενας αγώνας, που θέλει προπόνηση, καλή φυσική και ψυχική κατάσταση, τρομερή υπομονή και επιμονή για να έχεις, τελικά, την επιθυμητή απόδοση. Μα, φαίνεται, δυστυχώς, πως ακόμη... νεάζω στη σκέψη, διότι, μάλλον, δε θέλω να δω και να παραδεχτώ πως και τον καλύτερο "προσωπικό χρόνο" να επιτύχεις, το "δευτερόλεπτο" θα σε νικάει. Πως πάντα πρώτο θα 'ρχεται.

Δεν είμαι πια νέα και ίσως γι' αυτό με πάθος αναζητώ το χαμένο καιρό. Να απαιτώ και να επαιτώ, σχεδόν, να μου επιστραφεί το "δευτερόλεπτο". Θυμάμαι το χρόνο που σπατάλησα μέσα σε ανθρώπινες, θολές και άγονες ψυχικές γραμμές. Ανακαλώ τα καυτά καλοκαίρια που μοιράστηκα με ακατάλληλες συναναστροφές, που τα κατακερμάτισα με ανούσιες συζητήσεις και ματαίως τα παρακαλώ να με συγχωρήσουν. Τώρα που και το δέκατο δευτερολέπτου "μετράει", τώρα που δεν είμαι τόσο άσχετη, τώρα ακριβώς, επιθυμώ ο αντικειμενικός χρόνος, αλλά και ο ΛΟΓΟΣ να συμβαδίζει με τον πραγματικό. Τώρα θέλω να μάθω μέσα σε είκοσι ένα δευτερόλεπτα την αλήθεια. Την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, για τον τρόπο που άφησε το μάταιο και απάνθρωπο τούτο κόσμο ο Σπύρος Ρωμιόπουλος. Επίσημα όμως. Πραγματικά και αντικειμενικά. Ναι, χάσαμε είκοσι ένα δευτερόλεπτα από τη ζωή μας, αλλά δε χάσαμε την κρίση μας, τη λογική μας και την ευαισθησία μας.

Αυτοί οι νέοι που καλούνται να φυλάνε τις Θερμοπύλες για να κοιμόμαστε εμείς ήσυχοι δεν είναι δυνατόν ούτε και επιτρεπτόν ένα οποιοδήποτε εγκληματικό και διεστραμμένο χέρι να τους στερεί το επόμενο δευτερόλεπτο. Για πάντα. Και εμείς να συνεχίζουμε να κοιμόμαστε "ήσυχοι", να συνεχίζουμε να χάνουμε τα δευτερόλεπτα και τα παιδιά μας. Αδιαμαρτύρητα.