Οι εκδηλώσεις περίσσεψαν και φέτος. Η κάθε πλευρά έδωσε το δικό της στίγμα, όπως σε κάθε επέτειο. Τα τελευταία χρόνια, το διεθνές περιβάλλον έγινε περισσότερο ευνοϊκό, για κάθε είδους αξιοποίηση τετελεσμένων γεγονότων, σε βάρος των λαών, προς όφελος των ηθικών αυτουργών της δημιουργίας αυτών των τετελεσμένων. Η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, σε παγκόσμιο επίπεδο, υπέρ του ιμπεριαλισμού δυνάμωσε αρκετά τις συνθήκες επιβολής του δίκαιου του ισχυρού, με τις ΗΠΑ στον αυτόκλητο ρόλο του κριτή και απονεμητή δικαιοσύνης στα διεθνή προβλήματα και όχι μόνο. Το κυπριακό πρόβλημα δε βρίσκεται έξω απ' αυτήν τη διαδικασία, που οι ίδιοι οι εμπνευστές και εκτελεστές της την αποκαλούν "νέα τάξη πραγμάτων". Είκοσι τρία χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όλα μοιάζουν να παραμένουν στάσιμα, παρά την έντονη κινητικότητα για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Δεν είναι εκτίμηση που εδράζεται στη λογική της αντιφατικότητας των φαινομένων. Οταν από τον "Αττίλα", μέσω του ΟΗΕ, φτάνουμε στον Χόλμπρουκ, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δημιουργεί προβλήματα, εστίες έντασης και αντιπαράθεσης, ακόμη και πολεμικής, εκεί που δεν υπάρχουν, ώστε να δίνεται στον ίδιο η αφορμή της επέμβασης για τη λύση τους, προς όφελος των στρατηγικών του συμφερόντων. Πολλοί, καλοπροαίρετα, ίσως αναρωτηθούν γιατί το Κυπριακό, παρά τις δεδομένες αποφάσεις του ΟΗΕ, δε λύνεται στη βάση αυτών των αποφάσεων. Ισως ακόμη αναρωτιούνται αν το πραξικόπημα στην Κύπρο, που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από τη στρατιωτική δικτατορία της Ελλάδας, πέντε μέρες πριν την τουρκική στρατιωτική εισβολή, ήταν αιτία ή αφορμή για την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στην Κύπρο και υπάρχει μέχρι σήμερα. Αν αυτή κατάσταση οφείλεται στον οξύτατο ανταγωνισμό ανάμεσα στην ολιγαρχία της Ελλάδας και της αντίστοιχης σοβινιστικής της Τουρκίας ή αξιοποιήθηκαν αυτές οι αντιθέσεις, ώστε να διαδραματίσουν τα καθεστώτα και της Ελλάδας και της Τουρκίας ρόλο εκτελεστή ενός γενικότερου σχεδίου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, μέλη του οποίου είναι και τα δύο κράτη. Σήμερα και στον πλέον δύσπιστο δεν απομένει καμιά σχεδόν αμφιβολία για τα γεγονότα, τις εξελίξεις και την τελική τους κατάληξη, άρα, και το σκοπό για τον οποίο διαδραματίστηκαν.

Είκοσι τρία χρόνια μετά, ο κίνδυνος επισημοποίησης της διχοτόμησης της Κύπρου φαίνεται στον ορίζοντα σαν οριστική λύση και διέξοδος. Από τις αποφάσεις του ΟΗΕ, για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, αδέσμευτη, κυρίαρχο κράτος, χωρίς ξένα στρατεύματα, με τερματισμό της ξένης κατοχής που έχει καταλύσει την κυριαρχία της, φτάσαμε στις υποτιθέμενες απευθείας συνομιλίες των δύο κοινοτήτων, υπό την αμερικανοΝΑΤΟική κηδεμονία και με την ενεργητική ανάμειξη Ελλάδας και Τουρκίας. Αντικειμενικά, το Κυπριακό μετατράπηκε, από πρόβλημα εισβολής - κατοχής ενός τμήματος ανεξάρτητου κράτους - μέλους του ΟΗΕ, σε διμερή διένεξη των δύο κοινοτήτων, αλλά και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η ωμή και απροκάλυπτη προειδοποίηση - παρέμβαση του Ν. Μπερνς, να μην αξιοποιηθεί και από τις δύο πλευρές η επέτειος για προκλήσεις, που θα δυσκολέψουν το έργο διευθέτησης στη δρομολογημένη πορεία επίλυσης του προβλήματος, δείχνει ακριβώς ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενδιαφέρονται άμεσα για την υπόθεση της Κύπρου, στα πλαίσια που έχουν, ήδη, καθορίσει, ώστε η προοπτική λύσης να ενταχθεί στα πλαίσια της νέας στρατηγικής τους και τη δρομολογημένη πολιτική της "νέας τάξης" στην ευρύτερη περιοχή.

Σήμερα πια, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση ότι η Κύπρος αρκετά χρόνια πριν βρισκόταν στο στόχαστρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αφού στο έδαφός της προσδοκούσε και επιδιώκει τη δημιουργία προγεφυρώματος για την εξυπηρέτηση στρατηγικών σκοπών και συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής. Πολύ περισσότερο δε, που, με τις διαμορφούμενες συνθήκες σε Βαλκάνια και Αιγαίο, διαφαίνεται συνδυασμός προώθησης των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων σ' όλη την ευαίσθητη περιοχή, από τη χερσόνησο του Αίμου ως την Κασπία και τον Περσικό. Η Κύπρος αποτελεί το κατάλληλο στρατηγικό σημείο για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Στα χρόνια που πέρασαν, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση υπονόμευσαν και υπονομεύουν την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σ' αυτήν την πολύχρονη διαδικασία, δεν είναι άμοιρες ευθυνών και οι ελληνικές κυβερνήσεις, ούτε αμέτοχες στα τεκταινόμενα. Ιδιαίτερες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αφού, με την τακτική της, ενταγμένη στην προώθηση της "νέας τάξης", ανέχεται και στηρίζει τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις των ΗΠΑ, προωθεί την ενσωμάτωση της Κύπρου στις δομές του ΝΑΤΟ και της ΔΕΕ, αλλά και την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν εναποθέτει απλά τη διευθέτηση του προβλήματος στο διεθνή ιμπεριαλισμό, δηλαδή σ' αυτόν που το δημιούργησε, αλλά ενδιαφέρεται για την ενσωμάτωση της Κύπρου στους οργανισμούς του. Με τη στρατηγική της, του "εθνικού κέντρου" και την τακτική του "ενιαίου αμυντικού δόγματος", συνέβαλε στον αποχαρακτηρισμό του Κυπριακού από διεθνές πρόβλημα και ενίσχυσε τους κινδύνους της επίσημης διχοτόμησης του νησιού.

Η λογική που αντιμετωπίζει το πρόβλημα στη δημιουργία και την αποδοχή των τετελεσμένων και στον εγκλωβισμό του στη "νέα" ιμπεριαλιστική πραγματικότητα προσπαθεί, μέσω της πραγματοποίησης του ρεαλισμού της μοιρολατρίας ή του καλύτερου κακού, να δημιουργεί στους λαούς συνειδήσεις υποταγής στο δίκαιο του επικυρίαρχου, προκειμένου να υλοποιούνται οι σκοποί και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Μπροστά σ' αυτές τις επιταγές, οι πολιτικές επιλογές για την αντιμετώπιση του κυπριακού προβλήματος δεν αναγνωρίζουν το δίκιο του κυπριακού λαού, αλλά ούτε και υπολογίζουν τα δεινά που επιφυλάσσονται και για τον ελληνικό και για τον κυπριακό λαό από την τροπή που δίνουν στα γεγονότα και τη διαφαινόμενη προοπτική. Αλλωστε, γι' αυτό δημιουργούν τέτοιας φύσης προβλήματα και δρομολογούν ανάλογες λύσεις. Ωσπου οι λαοί, με την αντιιμπεριαλιστική τους πάλη, να αντιστρέψουν την κατάσταση.