Αυτό που χαρακτήριζε πάντα τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Ράλλη, αλλά και όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, ήταν ο "ρεαλισμός" στον τρόπο χειρισμού του θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Ενας ρεαλισμός, που το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η υποταγή στα κελεύσματα των ΗΠΑ και των "ισχυρών προστατών". Ετσι, στο άρθρο στην "Καθημερινή της Κυριακής" για τη συμφωνία της Μαδρίτης, πέραν του ότι τη χαρακτηρίζει "ελπιδοφόρο βήμα", αναγνωρίζει ότι η επιτυχία της συμφωνίας "θα εξαρτηθεί από τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία". Με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ κατ' επανάληψη και με πολλούς τρόπους έχουν εκφράσει την έμπρακτη εκτίμησή τους στη στρατηγική σημασία που αποδίδουν στην Τουρκία, τα συμπεράσματα είναι προφανή σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση της χώρας μας από τους Αμερικάνους. Γι' αυτό και το ντόπιο κατεστημένο, με επικεφαλής την κυβέρνηση Σημίτη, έχει αποδυθεί σε μια επιχείρηση "ευχαριστιών" και δουλοπρέπειας απέναντι στην Ουάσιγκτον μήπως και τους "λυπηθεί" και τους δώσει κάποια ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της "νέας τάξης".

Στο "αγκιστρωμένο ψάρι", όμως, κανείς δε δίνει ιδιαίτερη σημασία.