Με πρωτοσέλιδους τίτλους, όπως "Νέα εποχή", "Αλλη εποχή", "Εποχή Σημίτη", "Γυρίζει σελίδα" και άλλους παρόμοιους, υποδέχτηκαν χτες αρκετές εφημερίδες την εκλογή του Κ. Σημίτη, στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας. Τα ίδια δηλώνουν και ξαναδηλώνουν σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Από κοντά και η ΝΔ δίνει - με τον τρόπο της - τη δική της συμβολή στο καλλιεργούμενο κλίμα ευφορίας. Τα χαρακτηριστικά της αναμονής και της ανοχής σφράγιζαν τις πρώτες αντιδράσεις της, όπως και της ηγεσίας του "ΣΥΝ".

Μήπως, όμως, όλοι οι προηγούμενοι έχουν δίκιο; Μήπως, βιαζόμαστε και προκαταλαμβάνουμε, με την αρνητική κριτική μας, την αυριανή κυβερνητική πολιτική και πρακτική του νέου πρωθυπουργού; Μήπως, η αλλαγή και μόνο του προσώπου στην πρωθυπουργική καρέκλα, όπως και η συνεπαγόμενη, ευρύτερη ή στενότερη αλλαγή προσώπων στο Υπουργικό Συμβούλιο είναι αρκετές, για μια πραγματική και ουσιαστική αλλαγή πορείας και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση; Οχι, βέβαια. Δεν είναι μόνο το ολοφάνερο - για τον κάθε λογικό άνθρωπο - ότι οι αλλαγές προσώπων και μόνο δεν προεξοφλούν την παραμικρή αλλαγή πολιτικής. Οτι δεν προεξοφλούν ούτε καν αλλαγές στον τρόπο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής - αυτό που αρκετοί αρέσκονται, να ονομάζουν ύφος και ήθος της εξουσίας - γιατί και αυτός είναι άμεσα δεμένος, πρώτα και κύρια, με το περιεχόμενο της εφαρμοζόμενης πολιτικής και σε μεγάλο βαθμό επακόλουθό του.

Πέρα απ' αυτά, υπάρχουν ένα σωρό ακόμη συγκεκριμένα γεγονότα και στοιχεία, που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία, για το περιεχόμενο της διαφημιζόμενης... νέας εποχής. Ο νέος πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου νέος πολιτικός. Ηταν μέχρι χτες βασικό μέλος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και των διάφορων κυβερνήσεών του, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ηταν μάλιστα αυτός, που πρωτοεφάρμοσε, ως υπουργός, τα σταθεροποιητικά προγράμματα της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, το 1985. Οι φιλομονοπωλιακές οικονομικές απόψεις και θέσεις του είναι επίσης γνωστές, όπως και η προσήλωσή του στο πρόγραμμα της λεγόμενης "σύγκλισης" και στην πολιτική των Βρυξελλών γενικότερα. Αλλωστε, φρόντισε ο ίδιος στις πρόσφατες, προεκλογικές του τοποθετήσεις, να κάνει πολύ καθαρό ότι θα συνεχίσει στην ίδια πολιτική πορεία και πρακτική. Και τέλος, οι συγχαρητήριες και έντονα εγκωμιαστικές δηλώσεις εκπροσώπων των βιομηχάνων, όπως και άλλων, ελλαδικών και εξωελλαδικών κύκλων, της ολιγαρχίας, των "συμμάχων" και "εταίρων" της χώρας μας, αποτελούν κι αυτές, ένα ακόμη, σοβαρό αποδεικτικό υλικό.

Υπάρχουν, επομένως, όλα τα απαραίτητα στοιχεία, για να μπορέσει ο κάθε εργαζόμενος, να προβλέψει με μεγάλη ασφάλεια την πολιτική της νέας κυβέρνησης και του νέου πρωθυπουργού. Και, τέλος πάντων, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο, που να οδηγεί στο εξόφθαλμα τεχνητό κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας, που καλλιεργείται έντονα και πολύμορφα αυτές τις μέρες. Ενα κλίμα, που επιχειρεί να "αποκοιμίσει" τους εργαζόμενους, να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό χρόνο αναμονής και ανοχής εκ μέρους τους. Να διασκεδάσει την υπαρκτή και πανθομολογούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, να καλλιεργήσει ένα κλίμα ψευδαισθήσεων, αυταπατών, ακόμη και νέων προσδοκιών. Αυτή είναι ολόκληρη η αλήθεια. Και είναι ολοφάνερο, πως τα πολλά και οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων, κάθε άλλο παρά μπορούν να βρουν απαντήσεις στα "νέα φύκια" των παλιών και αποδειγμένα αντιλαϊκών πολιτικών.