Τελικά το είδαμε κι αυτό. Στην ελληνική αγορά κυκλοφόρησαν τα πρώτα παραμύθια σε δισκέτες που μπορούν να "απολαύσουν" μόνο τα παιδιά, που είναι κάτοχοι ηλεκτρονικών υπολογιστών (Η/Υ) ή πρέπει να αποκτήσουν για να... απολαύσουν τα παραμύθια, μέσω μιας "πρωτότυπης, σύγχρονης, διασκεδαστικής και χρήσιμης εμπειρίας". Τουλάχιστο, αυτό λένε τα διαφημιστικά φυλλάδια. Ζούμε στην εποχή των πολυμέσων και όπως είναι φυσικό (;) οι Η/Υ με γοργούς ρυθμούς, με καθυστέρηση δεκαετιών, καλύπτουν καθημερινά πλήθος δραστηριοτήτων. Μόνιμο επιχείρημα ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας, η αύξηση της παραγωγικότητας, ο ανταγωνισμός, η ανάπτυξη. Ας δεχτούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα. Γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι, μιας και υπάρχει σχετικός αντίλογος για την αύξηση λ.χ. της ανεργίας, τη διασπάθιση συναλλάγματος σε παντελώς άχρηστες εφαρμογές, την παραπέρα εξάρτηση της χώρας μας από αμερικάνικες κυρίως πολυεθνικές κτλ. Μόνο που αυτά (για ευνόητους λόγους) δεν πολυακούγονται. Ομως, το θέμα μας είναι άλλο. Η χρήση Η/Υ από παιδιά προσχολικής ηλικίας (και των πρώτων τάξεων του δημοτικού), για την ανάγνωση(ακρόαση - θέαση) παραμυθιών (και όχι μόνο).

Στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας δεν υπάρχει ο παραμικρός φραγμός σε οτιδήποτεάπτεται των πωλήσεων και κατά συνέπεια των κερδών των καπιταλιστών. Ούτε καν οι τρυφερές ηλικίες των μικρών παιδιών, που έχουν ανάγκη τη ζεστή επαφή των γονιών και το άκουσμα παραμυθιών από αυτούς. Να τους ταξιδέψουν σε κόσμους μαγικούς και να τους φέρουν σε επαφή με χίλια δυο καινούρια πράγματα. Αντιμετωπίζονται κι αυτά ως καταναλωτές και μάλιστα ενός είδους ακριβού, όπως οι Η/Υ και τα παραμύθια σε δισκέτες είναι φυσικά το πρόσχημα. Ομως μπρος στην οθόνη ενός Η/Υ ένα παιδί αποξενώνεται ακόμα περισσότερο, σε μια κοινωνία όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δυο γονείς συνήθως είναι αναγκασμένοι να απουσιάζουν πολλές ώρες από το σπίτι, λόγω δουλιάς και αποστάσεων κι έτσι τα παιδιά περνούν πολλές από τις ώρες τους σε παιδικούς σταθμούς μακριά από την οικογένεια και το φυσικό τους περιβάλλον. Ποιος σκέφτεται ότι η ανάγνωση, το ξεφύλλισμα ή η διήγηση ενός παραμυθιού σ' αυτές τις ηλικίες συντελεί στην απόκτηση δημιουργικής φαντασίας, τη δομημένη σκέψη και συμβάλλει καθοριστικά στην κριτική ικανότητα. Κάτι που δε συμβαίνει σε καμία περίπτωση με τους Η/Υ.

Σίγουρα διάφοροι ειδικοί, με εισαγωγικά και χωρίς (οι δεύτεροι συνήθως είναι πολλαπλάσιοι των πρώτων) θα "εξεγερθούν". Θα μιλήσουν για αναχρονισμούς, σκουριασμένες ιδέες, για το κλείσιμο των ματιών στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως που εν πολλοίς επιβάλλουν οι κάτοχοι της πολιτικοοικονομικής εξουσίας, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν και με μοναδικό γνώμονα τα κέρδη των επιχειρήσεών τους και την πλήρη υποταγή των πολιτών. Αλλά το 'χουμε ξανακούσει το σενάριο. Οι πλασιέ των πλασματικών (και πλαστικών) παραδείσων συμβαδίζουν με το σύστημα από τη γέννηση του καπιταλισμού, αλλάζοντας απλώς εμφάνιση. Σήμερα απλά είναικοντοκουρεμένοι, φορούν κοστούμι με γραβάτες γαλλικές, έχουν στο πορτοφόλι τους πολλές πιστωτικές κάρτες, κρατούν τσάντες σαμσονάιτ, οδηγούν γρήγορα αυτοκίνητα και πρόσφατα απέκτησαν κινητά τηλέφωνα. Μιλούν μια ακατάληπτη γλώσσα κράμα αγγλοελληνικής, χωρίς να γνωρίζουν πλήρως ούτε τη μια, ούτε την άλλη. Με σύμμαχο την ιδεολογία του Τίποτα και βαρύ πυροβολικό τη διαφήμιση προχωρούν ακάθεκτοι στον ένα και μοναδικό σκοπό τους. Τη δημιουργία κοινωνιών υποταγμένων στις θελήσεις (μιας μικρής μερίδας) αφεντικών, με πολίτες χωρίς όνειρα κι αντιστάσεις. Και η ζημιά επιχειρείται να γίνει στις μικρές ηλικίες. Εκεί είναι το στοίχημα. Ας μην τους το επιτρέψουμε.