"Από τότε που εμφανίστηκε ο καπιταλισμός, εδώ και 300 περίπου χρόνια, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κοινωνικοποιεί την παραγωγή, να συγκεντρώνει, να συνενώνει την κατακερματισμένη, απομονωμένη ατομική παραγωγή", τόνισε η Ελένη Μπέλλου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας με θέμα: "Η σύγχρονη εποχή και η πάλη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό", σε εκδήλωση προς τιμήν των 77χρονων του Κόμματος, που διοργάνωσε η Νομαρχιακή Επιτροπή Αρτας του ΚΚΕ την περασμένη Κυριακή.

Στην αρχή της ομιλίας της η ομιλήτρια σημείωσε πως ο νέος πρωθυπουργός υποστήριξε πρόσφατα ότι: Τα νέα προβλήματα για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας είναι η πρόκληση των νέων τεχνολογιών και της διεθνοποίησης. Απαιτείται κόστος, επομένως και θυσίες, ακόμα κι αν αυξάνει η πίτα, - το Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν. Μ' άλλα λόγια, απαιτείται λιτότητα.Εμείς, συνέχισε η Ελένη Μπέλλου, θα πρέπει να εξετάσουμε το εξής ζήτημα. Υπάρχει πραγματική αντίθεση ανάμεσα στη δήθεν ανάγκη εκσυγχρονισμού και στο κόστος που απαιτεί; Μήπως στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συγκεκριμένη εκδήλωση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας;

Από τότε που εμφανίστηκε ο καπιταλισμός, εδώ και 300 περίπου χρόνια, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κοινωνικοποιεί την παραγωγή, να συγκεντρώνει, να συνενώνει την κατακερματισμένη, απομονωμένη ατομική παραγωγή. Να επαναστατικοποιεί τα μέσα παραγωγής, γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει το κίνητρο της εξαγωγής του κέρδους, της υπεραξίας, μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Τον καιρό που εφευρέθηκαν η ατμομηχανή και ο τηλέγραφος, τα επιτεύγματα της πυρηνικής φυσικής και οι τεχνολογικές εφαρμογές τους - πυρηνικοί αντιδραστήρες ενέργειας, παγοθραυστικά - ήταν αφάνταστα νέες επιτεύξεις και επαναστατικές, ως προς το άλμα που έκανε η γνώση και η τεχνολογία και όχι ως προς την κοινωνικοπολιτική αλλαγή. Η ουσία, όμως, του καπιταλισμού ήταν και παρέμεινε η ίδια: Η ατομική ιδιοκτησία στα πιο σύγχρονα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και η ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της κοινωνικής παραγωγής. Η αναρχία μιας παραγωγής, που παρά το μεγάλο βαθμό κοινωνικοποίησής της, βασίζεται στο κίνητρο του ατομικού κέρδους, δηλαδή, σήμερα του μονοπωλιακού υπερκέρδους. Γι' αυτό και μαζί με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συνυπάρχει και η καταστροφή ενός μέρους τους, μέσω της ανεργίας, της στρατιωτικοποίησης της οικονομίας με την πολεμική βιομηχανία, με τις καταστροφές των πολέμων, σήμερα των τοπικών αλλά μακρόχρονων, μέσω της καταλήστευσης των πιο καθυστερημένων κοινωνιών της Αφρικής, της Ασίας, ακόμα και της Λατινικής Αμερικής.

Γι' αυτό οι επαναστάσεις στην τεχνολογία, οι εκσυγχρονισμοί στις παραγωγικές δυνάμεις ισχυροποιούν την τάση στον ένα πόλο, στα χέρια των λίγων, να συγκεντρώνεται αμύθητος πλούτος. Και στον άλλο πόλο, στους πολλούς, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ανέφερε στη συνέχεια η ομιλήτρια, έχει ανάγκη από εκσυγχρονισμούς και τους κάνει. Το νέο φασόν με τα κομπιούτερ, για εργασίες, ιδιαίτερα, στις υπηρεσίες κίνησης των εμπορευμάτων και του χρήματος, είναι ένας εκσυγχρονισμός που χρειάζεται το σύστημα.

Η σύγχρονη εποχή είναι εποχή του αντιδραστικού καπιταλισμού, στο ανώτατο στάδιό του, του καπιταλισμού των μονοπωλίων και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτό τον ώριμο καπιταλισμό έχουμε και στη χώρα μας, που οι υπηρέτες του, όπως και το κυβερνών κόμμα - με τα στελέχη του, με τον πρωθυπουργό που ανέδειξαν - προσπαθούν να εξωραϊσουν.

Ολες οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα, η κάθε μια με τον ιδιαίτερο τρόπο της, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η Πολιτική Ανοιξη, αλλά και με "αριστερό" προσωπείο ο "ΣΥΝ" και με φιλολαϊκές κορόνες το νέο κόμμα, το ΔΗΚΚΙ του κ. Τσοβόλα, με κάθε λογής ιδεολογήματα προσπαθούν να κρύψουν την ουσία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, να μας πουν ότι είναι κάτι άλλο. Κι αυτό για να αναχαιτίσουν την πάλη, τον ταξικό αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της εναντίον του, για την ανατροπή του.

Το ΚΚΕ, τόνισε η ομιλήτρια, μετά το 14ο Συνέδριό του δεν έκανε μόνο πρόβλεψη της πορείας της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Αποκάλυψε ιδεολογικά, παρέμβηκε πολιτικά, έδρασε με τις δυνάμεις του στο μαζικό κίνημα, ώστε να υπάρξει αντίσταση στη γενική επίθεση του κεφαλαίου. Η γραμμή αυτή αντίστασης είχε ορισμένα αποτελέσματα.

Η πορεία προς το 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας έχει τις προϋποθέσεις, τουλάχιστον κατ' αρχήν για την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος να προσδιοριστούν πιο μαχητικοί, επιθετικοί οι στόχοι πάλης. Αυτή την έννοια έχει η επεξεργασία του νέου Προγράμματος του ΚΚΕ. Το Σχέδιο του νέου Προγράμματος επιχειρεί να δέσει τους άμεσους στόχους πάλης του ΚΚΕ με τους στρατηγικούς στόχους προοπτικής, δηλαδή, με το ζήτημα της πάλης για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Γίνεται προσπάθεια ώστε οι πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ για τα προβλήματα της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, για τον κίνδυνο πολέμου στα Βαλκάνια, για την ΕΕ, για το ΝΑΤΟ κλπ., να συνδεθούν καλύτερα ιδεολογικά, προγραμματικά, οργανωτικά με τους στόχους για την ανατροπή των αιτίων που γεννούν τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα της σημερινής κατάστασης. Με άλλα λόγια, να δεθούν με την πάλη για τη ριζική, την επαναστατική κοινωνικο-πολιτική αλλαγή, τη σοσιαλιστική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.Το Σχέδιο Προγράμματος αντιμετωπίζει αυτή την ανάγκη και προοπτική από τη σκοπιά του τι πρέπει να γίνει, παίρνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, ώστε να ωριμάσουν οι δυνάμεις, που θα δράσουν σ' αυτή την κατεύθυνση. Από αυτή τη σκοπιά, το προτεινόμενο Σχέδιο Προγράμματος αντιμετωπίζει το ζήτημα: Πώς οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι, οι στόχοι πάλης στο μαζικό κίνημα, θα περάσουν από την κατάσταση της αντίστασης στην κατάσταση της επίθεσης.

Η αντίθεση στα μονοπώλια και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και σε κάθε πολιτική που τα υπηρετεί, θεωρούμε ότι είναι ο κρίκος για την ανάπτυξη των αγώνων και της συνείδησης που σφυρηλατείται μέσα στην πείρα των ταξικών συγκρούσεων. Για τη διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τ' άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, μέσα στους κοινούς αγώνες. Για να γίνουν οι αγώνες πραγματικά ταξικοί, να έχουν πολιτικούς στόχους.

Αυτού του είδους οι αγώνες, τόνισε η Ελένη Μπέλλου, σε τέτοια κατεύθυνση και με ανάλογες μορφές πάλης κι οργάνωσης, που όχι μόνο αντιστέκονται, αλλά αμφισβητούν στην πράξη τις επιλογές των μονοπωλίων, της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, των κομμάτων και κυβερνήσεων που εκφράζουν την ντόπια και ξένη ολιγαρχία στη χώρα μας, είναι το περιεχόμενο του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης, που βάζει σαν άμεσο πολιτικό καθήκον το ΚΚΕ, μέσα από το Σχέδιο Προγράμματος.

Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο πάλης, ανέφερε καταλήγοντας η ομιλήτρια, είναι πεδίο συγκρότησης κοινωνικών, ενδεχομένως και πολιτικών, συμμαχιών. Θα γίνει πεδίο βαθέματος της αντικαπιταλιστικής συνείδησης, όχι χωρίς συγκρούσεις και αντιφάσεις, όπως δείχνει η ελληνική και διεθνής ιστορική πείρα. Οι ανακατατάξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ακόμα και σε κυβερνητικό, που θα φέρει, δεν είναι το τέλος του δρόμου, δεν είναι η κορύφωση των ταξικών συγκρούσεων. Μπορούν να γίνουν η αφετηρία, κι εμείς οι κομμουνιστές θα το επιδιώξουμε, για να γίνει η γενική έφοδος στις ανάλογες συνθήκες πανεθνικής κρίσης και επαναστατικής κατάστασης, να λυθεί το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη σε συνεργασία με τους συμμάχους της, για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.