"Κι έρχεται η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις". Ημασταν στην 8η μέρα της απεργίας. Οι δέκα απεργοί ναυτεργάτες του "ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗ" αποφάσισαν να γυρίσουν από τη Σάμο στην Αθήνα με το κεφάλι ψηλά και με καθαρό βλέμμα να κοιτάξουν ίσια στα μάτια τους συναδέλφους τους. Δέκα άνθρωποι, δέκα διαφορετικές ιστορίες, με κοινό παρονομαστή τον αγώνα, τη λεβεντιά και το φιλότιμο. Το καράβι τους σάλπαρε, αλλά αυτοί έμειναν πίσω, δε δέχτηκαν να "σπάσουν" την απεργία.

Για ποιον να πρωτομιλήσεις; Για τον Κώστα; Το πείσμα του έμοιαζε με τα τσιουγκάνια του χωριού του, όπως ο ίδιος έλεγε. Για τον Νικόλα; Το λεβεντάνθρωπο ναύτη με τα τρία παιδιά; Για τον Θόδωρα; Τον μηχανικό, που είχε "τιμή και καμάρι" του το επάγγελμά του, επίσης με τρία παιδιά, που ήθελε να τα κοιτάζει ίσια στα μάτια, όπως έλεγε; Το παλικαράκι το νιόπαντρο, που, αν και η γυναίκα του είναι οκτώ μηνών έγκυος, αν και έπεσε και χτύπησε με αποτέλεσμα να μπει στο νοσοκομείο, αυτός έμεινε στη Σάμο, δεν ήθελε να αφήσει πίσω του τον αγώνα και τους συντρόφους του.

Ο Σωτηράκης, ένα παιδί που σχεδόν δε μιλούσε ποτέ, όλοι τον θεωρούσαν αδύναμο κι όμως, όταν ο ύπαρχος τον έσερνε κυριολεκτικά με το ζόρι στο καράβι, εκείνος αντιστάθηκε κι έμεινε έξω, στο λιμάνι. Ο Γιάννης, ένα λεβεντόπαιδο που δάκρυσε, όταν είδε το καράβι να σαλπάρει "πρώτη φορά το βλέπω να φεύγει", μονολογούσε... Κι εμείς, που τόσες μέρες ήμασταν πλάι τους, ζούσαμε την αγωνία και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν μακριά από τα σπίτια τους, τους ευχαριστούμε γι' αυτό το παράδειγμα στάσης ζωής.

Ρ. Κ.