Το πρόβλημα, όμως, για τον Κ. Σημίτη είναι ότι δεν μπορεί - ούτε θα μπορούσε - να προσδιορίσει τους παράγοντες και τις αιτίες που βάφουν με γκρίζα χρώματα την καθημερινή πραγματικότητα της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών". Ετσι, αναμασάει τα γνωστά στερεότυπα των διαχειριστών της εξουσίας όλων των εποχών, περί "δυσκολιών και καθυστερήσεων στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής", περί "αυτοπειθαρχίας στις αποφάσεις" και άλλα παρόμοια.

* * *

Δεν είναι καθόλου ασήμαντη η παράμετρος της εικόνας της αδιαλλαξίας και της αλαζονείας που εκπέμπει η κυβέρνηση. Κατάπληκτη η "κοινή γνώμη", τις πρώτες κιόλας μέρες μετά τις εκλογές, διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση Σημίτη επιδεικνύει μια πρωτοφανή περιφρόνηση στα λαϊκά αιτήματα και ανάγκες. Η κυβέρνηση δεν κρύβει ότι πιστεύει και προσκυνάει σε άλλο θεό, των χαριστικών ρυθμίσεων προς τους οικονομικά ισχυρούς, την πίστη στη νέα μεγάλη ιδέα του έθνους, το Μάαστριχτ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε και εκτυλίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ο αυταρχικός και αντιδημοκρατικός κατήφορός της, που σηματοδοτήθηκε από τις φασίζουσες θεωρίες περί "κοινωνικού αυτοματισμού", τη δραστηριοποίηση των μηχανισμών καταστολής. Γενική ήταν η αίσθηση ότι οι"εκσυγχρονιστές" γυρίζουν την πολιτική ζωή και τον τόπο πολύ πίσω στο παρελθόν, σε περασμένες δεκαετίες. Στόχος, να καθυποτάξουν όσους σηκώνουν κεφάλι και αντιστέκονται στο μονόδρομο της πολιτικής τους.

* * *

Ας είναι βέβαιοι ότι η καθημερινή πραγματικότητα θα αποκτά γι' αυτήν όλο και πιο σκούρο χρώμα. Σχεδόν μαύρο.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ