Εύκολα μπορεί να εξηγηθεί η ανάγκη που αισθάνθηκε ο πρωθυπουργός να προχωρήσει στη χτεσινοβραδινή τηλεοπτική συνέντευξη σε "εκλεκτούς" συναδέλφους. Εξι μήνες μετά τις εκλογές, η εικόνα της κυβέρνησης είναι βαθιά γκρίζα στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό που έχει αποτυπωθεί στη λαϊκή συνείδηση και χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Σημίτη, είναι η πρωτοφανής κοινωνική αναλγησία, η αδιαλλαξία και η επίδειξη πυγμής και αυταρχισμού απέναντι στους λαϊκούς αγώνες. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να προχωρήσει στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων - πολύ χειρότερων από τα μέχρι τώρα, αφού αγγίζουν την καρδιά των κοινωνικών κατακτήσεων - προϋποθέτει την εξασφάλιση τουλάχιστον της ανοχής ενός τμήματος των εργαζομένων, οι οποίοι, ακόμα και με τις δικές τους δημοσκοπήσεις, αποδοκιμάζουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης σχεδόν ομόφωνα. Αυτό ακριβώς έχει ως στόχο το σύνολο των συνδυασμένων και συντονισμένων ενεργειών, που έχει ξεκινήσει τελευταία η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ("κοινωνικός διάλογος", Κεντροαριστερά, περιοδείες Σημίτη κλπ.).
***
Η κυβέρνηση Σημίτη, στους έξι προηγούμενους μήνες, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επιχειρεί να φέρει σε πέρας την αποστολή που της έχει ανατεθεί από την άρχουσα τάξη και τα μεγάλα αφεντικά, ντόπια και ξένα. Κραδαίνοντας το λάβαρο του Μάαστριχτ - τη "νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους", κατά Σημίτη - επιχειρεί να θέσει τη χώρα στην τροχιά της ΟΝΕ, η οποία θα έχει μόνο καταστροφικές και ολέθριες συνέπειες για την πλειοψηφία των λαϊκών μαζών. Στο τέλος αυτής της "πορείας" η χώρα θα έχει μετατραπεί σε "άνυδρο τοπίο" και σε μια μεγάλη ζώνη φτώχειας, ανεργίας και εξαθλίωσης. Χειροπιαστές είναι οι επιπτώσεις αυτής της πορείας στους αγρότες, στους ναυτεργάτες, στους μικρομεσαίους, οι οποίοι, όπως επαναλαμβάνει ο Γ. Παπαντωνίου, καλούνται να πληρώσουν τις "αναπροσαρμογές" στην οικονομία λόγω της "παγκοσμιοποίησής" της. Μεγάλα τμήματα αυτών των κοινωνικών στρωμάτων θα οδηγηθούν στην ανεργία και την ανέχεια.
Ταυτόχρονα, ήδη η κυβέρνηση έχει "διασφαλίσει" ότι η λιτότητα, μέσω των προγραμμάτων "σύγκλισης" και "σταθεροποίησης", θα διαρκέσει μέχρι τον αιώνα τον άπαντα. Αυτή την πορεία την περιφρουρεί με κάθε μέσο, φτάνοντας στο "ακραίο" σημείο να περικόπτει και αυτά τα άθλια επιδόματα πολυτέκνων, των συνταξιούχων κλπ., ενώ κατακρεουργεί τις κοινωνικές δαπάνες, αυξάνει τη δόση της φορομπηχτικής πολιτικής κ.ο.κ. Ομως, τα δύσκολα και οι μεγάλοι στόχοι της κυβέρνησης είναι μπροστά. Στο στόχαστρο έχουν τεθεί οι πολύχρονες κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως η πλήρης απασχόληση, ο βασικός μισθός, οι συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία. Η πόρτα για την υπονόμευση αυτών των κατακτήσεων έχει ανοίξει ήδη διάπλατα, μέσω των περιβόητων "τοπικών συμφώνων απασχόλησης", αλλά σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται και η επιχείρηση της θεσμικής κατοχύρωσης των συνολικότερων σχεδίων. Τα σχέδια αυτά έχουν ήδη βγει "στον αέρα" κι αφορούν: μείωση του χρόνου εργασίας με αντίστοιχη μείωση μισθών, ελαστικό ωράριο, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κ.ο.κ.
Την αντιλαϊκή αυτή επέλαση η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να τη δικαιολογήσει με την κινδυνολογία και την απόπειρα ιδεολογικής τρομοκράτησης, επισείοντας τα ιδεολογήματα περί απομόνωσης και αλβανοποίησης της χώρας. Δε λείπουν, βέβαια, και οι υποσχέσεις για "καλύτερες μέρες", μέσω της πτώσης του... πληθωρισμού και της "ισότιμης συμμετοχής της χώρας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στην ΕΕ". Μεγαλύτερο ψέμα δεν μπορούσε να ειπωθεί.
***
Εναρμονισμένη με αυτήν την οικονομική πολιτική είναι και η πορεία πλεύσης της κυβέρνησης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ουσιαστικά η κυβέρνηση έχει επιλέξει συνειδητά να αναθέσει τη "διευθέτηση" των ανοιχτών θεμάτων (ελληνοτουρκικές σχέσεις, Αιγαίο, Κυπριακό) εξωτερικής πολιτικής στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Η διαφορά της κυβέρνησης Σημίτη από τις προηγούμενες είναι ότι σπεύδει να ονομάσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή ως "εθνική στρατηγική" (!) και να βαπτίσει τις επιθυμίες των Αμερικανών και των ισχυρών Ευρωπαίων εταίρων ως "εθνικά συμφέρουσα πολιτική". Ετσι, ουσιαστικά έχει συναινέσει στην επισημοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου, της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο, που προωθούν απροσχημάτιστα οι ΝΑΤΟικοί "σύμμαχοι". Περιττό να σημειωθεί ότι χωρίς κανένα ενδοιασμό αποδέχτηκε τα σχέδια του ΝΑΤΟ για νέο ρόλο, νέες αποστολές, αλλαγή στη δομή του κ.ο.κ.
***
Ομως, στους έξι μήνες που πέρασαν η κυβέρνηση έχει υποστεί και μια ανεπανόρθωτη ζημιά και σημαντική ήττα. Χάρη και στους πρωτοφανείς σε μαζικότητα, αποφασιστικότητα και ηρωισμό αγώνες μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων (αγρότες, ναυτεργάτες, συνταξιούχοι, καθηγητές κλπ.), οι νεοφιλελεύθερες επιλογές της έχουν φθαρεί και χρεοκοπήσει στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Χάλασε η σούπα της "κοινωνικής συναίνεσης" και, αντίθετα, μεγάλωσε η κοινωνική απομόνωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό είναι ένα δεδομένο που η κυβέρνηση, όσες συνεντεύξεις και αν δώσει ο Κ. Σημίτης και όσες περιοδείες και αν κάνει, δεν μπορεί να το ανατρέψει. Εκείνο που επιχειρεί απεγνωσμένα είναι να μην επαναληφθούν οι λαϊκοί αγώνες των προηγούμενων μηνών. Με κάθε μέσο προσπαθεί να προλάβει νέες κοινωνικές εκρήξεις. Ματαιοπονεί όμως.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
ΣΠΟΤ
Στους έξι μήνες που πέρασαν η κυβέρνηση έχει υποστεί μια σημαντική ήττα. Χάρη στους πρωτοφανείς σε μαζικότητα, αποφασιστικότητα και ηρωισμό αγώνες, οι νεοφιλελεύθερες επιλογές της έχουν φθαρεί και χρεοκοπήσει στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού
Feeds
Είμαστε αποφασισμένοι! 
