Η υποβάθμιση του ρόλου του δημόσιου τομέα υγείας έναντι του ιδιωτικού, είναι θέμα πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, επισημαίνει η Μ. Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή.Πολιτική που υπαγορεύεται από τις εντολές του Μάαστριχτ της οποίας προσανατολισμός είναι η μείωση των κοινωνικών δαπανών. Οι επιπτώσεις του προγράμματος σύγκλισης είναι πασιφανείς. Η ανεπαρκής χρηματοδότηση του δημοσίου τομέα αφήνει "γυμνά" τα νοσοκομεία τόσο από προσωπικό, όσο και από τεχνολογικό εξοπλισμό. Ο δημόσιος τομέας δεν εκμεταλλεύτηκε τη σημαντική ανάπτυξη που έχουν τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία και η επιστήμη, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η προσφορά του. Για την τροπή αυτή, η Μ. Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή επιρρίπτει ευθύνες και στις δυνάμεις που πλειοψηφούν στο συνδικαλιστικό κίνημα "που συμβιβάστηκε με αυτή την πολιτική".

- Η καθημερινή υποβάθμιση του δημόσιου τομέα βοηθάει στην ανάπτυξη του ιδιωτικού;

-Ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας όσο πάει παίζει μεγαλύτερο ρόλο, όχι μόνο στην παροχή υπηρεσιών υγείας, αλλά και στη διαμόρφωση της πολιτικής υγείας. Αναπτύσσεται χωρίς να υπακούει σε κάποιον εθνικό σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες των πολιτών για πρόληψη και περίθαλψη, παρά μόνον στους νόμους του κέρδους. Ετσι, βλέπουμε τον ιδιωτικό τομέα να καλύπτει και γεωγραφικά και από άποψη μονάδων υπηρεσιών υγείας, τους κερδοφόρους τομείς. Τομείς που δεν αποδίδουν μεγάλο κέρδος, μένουν τελείως ακάλυπτοι από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ραγδαία ανάπτυξη των Διαγνωστικών Κέντρων που ήρθαν να καλύψουν το κενό από τα Κέντρα Υγείας αστικού τύπου κυρίως. Βέβαια, τα Διαγνωστικά Κέντρα δεν μπορούν ουσιαστικά να αντικαταστήσουν τα Κέντρα Υγείας, καθώς δεν ασκούν ούτε πρόληψη, ούτε αγωγή υγείας, ούτε πλήρη περίθαλψη.

- Ειδικότερα στη γυναίκα, έχει επιπτώσεις η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα υγείας;

-Οι γυναίκες αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το 50%. Για να καλυφθούν οι ιδιαίτερες ανάγκες τους που ξεκινούν από την εφηβεία και φθάνουν μέχρι και την τρίτη ηλικία, χρειάζεται όλο το σύστημα υγείας να είναι επαρκές. Ο αριθμός των κρατικών μαιευτηρίων, για παράδειγμα, είναι ανεπαρκέστατος και γι' αυτό ανθίζουν οι ιδιωτικές γυναικολογικές και μαιευτικές κλινικές. Στην Αττική υπάρχουν μόνο δύο κρατικά μαιευτήρια, το "Ελενας" και το "Αλεξάνδρας", ενώ οι μεγάλες ιδιωτικές κλινικές είναι πολλαπλάσιες.

- Είπατε ότι οι μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας είναι ανεπαρκείς. Υπάρχουν μεγάλες λίστες αναμονής στα ιατρεία για τη διενέργεια εξετάσεων προληπτικού χαρακτήρα, όπως μαστογραφία και "τεστ Παπανικολάου";

- Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό. Κυρίως λείπει ένα πρόγραμμα προληπτικού ελέγχου για το γυναικείο πληθυσμό. Πρέπει να υπάρξουν ενιαία προγράμματα από την πολιτεία για να γίνονται οργανωμένα όλες αυτές οι εξετάσεις, στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, στη γειτονιά. Το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχουν μεγάλες λίστες αναμονής, γιατί λίγες γυναίκες γνωρίζουν τη σημασία αυτών των εξετάσεων ώστε να επισκέπτονται το γιατρό τους. Ακόμη, υπάρχει πρόβλημα και με τον προγεννητικό έλεγχο. Πρόκειται για μια σειρά εξετάσεων που δίνουν τη δυνατότητα, σε υψηλό ποσοστό, να προληφθούν κληρονομικές ασθένειες. Αυτή η γκάμα εξετάσεων δε γίνεται σε όλο το γυναικείο πληθυσμό στα Δημόσια Νοσοκομεία, παρά μόνο σε γυναίκες "υψηλού κινδύνου", δηλαδή κάτω των 18 ετών και άνω των 35 ετών. Συνεπώς, πολλές γυναίκες πηγαίνουν σε ιδιωτικές κλινικές για να κάνουν τον προγεννητικό έλεγχο.

- Τι ισχύει για τις ανασφάλιστες έγκυες γυναίκες; Καλύπτει το κράτος τα έξοδα τοκετού;

-Κατ' αρχήν, το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν στο ακέραιο το κόστος ούτε καν του φυσιολογικού τοκετού στις ασφαλισμένες γυναίκες. Υπάρχει βέβαια τεράστιο πρόβλημα με τις πάσης φύσεως ανασφάλιστες γυναίκες, κυρίως τις μετανάστριες και γενικότερα τις γυναίκες που ζουν σε άθλιες συνθήκες καταπίεσης και αποκλεισμού. Γι' αυτές τις γυναίκες τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Δεν υπάρχει καμία κάλυψη, αλλά ούτε και μελέτη ή καταγραφή της κατάστασης. Κανείς δεν ξέρει πόσες απ' αυτές γεννούν κυριολεκτικά στο δρόμο, ποιες επιπτώσεις υπάρχουν στην υγεία τους, ακόμα και αν κάποιες απ' αυτές πεθαίνουν αβοήθητες.

- Η γυναίκα είναι μόνο αποδέκτης των υπηρεσιών υγείας;

- Δυστυχώς, όχι. Πληρώνει τα σπασμένα των ελλείψεων του Δημοσίου Συστήματος Υγείας. Πολλές φορές υποχρεώνεται να παίξει το ρόλο της αποκλειστικής νοσοκόμας και στην οικογένεια και στην κοινωνία συνολικότερα λόγω της έλλειψης μονάδων αποθεραπείας και αποκατάστασης, αλλά και νοσηλευτικού προσωπικού μέσα στα νοσοκομεία.