Μονότονα εδώ και είκοσι περίπου μέρες από τότε που η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, η κυβερνητική προπαγάνδα και τα φερέφωνά της επαναλαμβάνουν ότι "η κυβέρνηση δεν έχει δείξει την αξία της γιατί υπονομεύεται εκ των ένδον". Ενδεικτικοί είναι οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων που μιλούν για "σάντουιτς Σημίτη από Ακη - Αρσένη", για "μπλόκο 40 - ανύπαρκτων - βουλευτών στον Κ. Σημίτη" και άλλα παρόμοια.

Είναι πραγματικά οι εσωκομματικές διαμάχες στο ΠΑΣΟΚ και οι επιδιώξεις των εσωκομματικών αντιπάλων του πρωθυπουργού, να ενισχύσουν τις θέσεις τους στο παιχνίδι της εξουσίας, ο λόγος που η κυβέρνηση Σημίτη "δεν τραβάει" - σύμφωνα πάντα με τις επιθυμίες των "μεγάλων αφεντικών" - ή πρόκειται για μια βολική δικαιολογία; Σίγουρα το δεύτερο. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτη η επιρροή της εσωκομματικής διαμάχης στο κλίμα - και όχι στην ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής - για τη διακυβέρνηση τη χώρας.

Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της κυβέρνησης; Οτι μέσα σε λίγες μέρες, λόγω κυρίως της διαχείρισης της κρίσης στο Αιγαίο, βρέθηκε σε "θέση άμυνας", ενώ είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς - απολογούμενη για τις επιλογές της απέναντι σε όλους όσοι είχαν "προσδοκίες" από αυτή. Η πρόωρη εξανέμιση αυτών των "προσδοκιών",που έντεχνα είχαν καλλιεργηθεί από τα ΜΜΕ, έχει φέρει σε δυσχερή θέση την κυβέρνηση, η οποία τώρα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει το "καχύποπτο βλέμμα" ενός μεγαλύτερου, απ' ό,τι πριν την κρίση στο Αιγαίο, τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Φυσικά η πρόωρη "χρεοκοπία" λόγω της κρίσης στα Ιμια έχει ως βασική αιτία την πολιτική της υποτέλειας απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΕ, με βάση την οποία η κυβέρνηση αντιμετώπισε το θέμα.

Παράλληλα, όμως, ο Κ. Σημίτης είναι υποχρεωμένος να δώσει τη μάχη για την "ανασυγκρότηση και σύνθεση του ΠΑΣΟΚ της μεταπαπανδρεϊκής περιόδου". Είναι μια μάχη αναπόφευκτη μετά την αποχώρηση του Α. Παπανδρέου από την ενεργό δράση, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα. Από μια άποψη το εγχείρημα αυτό, να κρατήσει δηλαδή ενωμένο το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει καθόλου μικρότερη σημασία από το πρώτο, της προώθησης των κυβερνητικών επιλογών, για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συστήματος. Εννοείται ότι σε αυτή τη μάχη δεν είναι μόνος του ο Κ. Σημίτης. Εχει την ενεργό συμπαράσταση των "μεγάλων αφεντικών των ΜΜΕ", οι οποίοι έχουν αναλάβει να περιθωριοποιήσουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, εμφανίζοντάς τους ως "εμπόδια", "παρωχημένους", "αμετανόητους" κ.ο.κ. Ταυτόχρονα διαθέτει το πλεονέκτημα της κατοχής της εξουσίας για να επιβάλει τις επιλογές του.

Αν θα τα καταφέρει ο Κ. Σημίτης στο "διμέτωπο" αγώνα που έχει ξεκινήσει θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Κυρίως όμως από τη λαϊκή αντίδραση στις αντιλαϊκές κυβερνητικές επιλογές, η οποία παραμένει, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, ο βασικός φόβος όλων των διαχειριστών της κρίσης.

Δεν πρέπει, τέλος, να παραγνωριστεί ότι όλος αυτός ο θόρυβος για την εσωκομματική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί κατ' εξοχήν αποπροσανατολιστικά για το λαό, αφού μέσω των "αντιθέσεων" που προβάλλονται, επιχειρείται να παγιδευτούν οι εργαζόμενοι, μεταξύ "καλών" και "κακών" πασόκων, ενώ στην πραγματικότητα είναι όλοι κακοί, αφού υποστηρίζουν μια εχθρική πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα.

Π.Κ.