Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο εκπαιδευτικός Νίκος Κοσμάς, παραγωγικότατος εργάτης του πνεύματος (έχει ως τώρα δημοσιεύσει 19 αυτοτελείς εργασίες) αναφέρεται στο Γιώργο Σούλη, βυζαντινολόγο - βαλκανιολόγο - σλαβολόγο, ο οποίος σταδιοδρόμησε στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Σε προηγούμενο βιβλίο του δημοσίευσε (και σχολίασε) δέκα γράμματα του Γιώργου Κοτζιούλα με αποδέκτη το Σούλη. Τώρα δημοσιεύει αυτοτελώς πάλι (από τις εκδόσεις"Δωδώνη") δεκαπέντε γράμματα του Γιάννη Κορδάτου, του ιστορικού και στοχαστή που λάμπρυνε την ελληνική αριστερή διανόηση, σταλμένα στον ίδιον αποδέκτη. Είναι γραμμένα στα κρίσιμα χρόνια του Εμφυλίου, όπως και τα γράμματα του Κοτζιούλα.

Σχεδόν αμέσως μόλις έφτασε ο νεαρός ακόμα τότε σπουδαστής στην Αμερική, άρχισε να αλληλογραφεί με τον Κορδάτο, φίλο ήδη του πατέρα του Χρίστου Σούλη, φωτισμένου διευθυντή της Ζωσιμαίας Σχολής. Στις απαντητικές επιστολές του Κορδάτου αντανακλάται το ζωηρό ενδιαφέρον του νέου επιστήμονα για ιστορικά θέματα αλλά και για το παρόν της πατρίδας του. Και βέβαια φανερώνεται άλλη μια φορά το επιστημονικό και ανθρώπινο ήθος του Κορδάτου, ο οποίος, μολονότι αμετακίνητος στις βασικές αρχές της διαλεκτικής μεθοδολογίας, αγωνιζόταν πάντα για την αντικειμενική διακρίβωση της αλήθειας- αυτό άλλωστε πίστευε πως είναι το χρέος του αληθινού μαρξιστή. Χαρακτηριστική είναι π. χ. η επόμενη φράση του (από το πρώτο κιόλας γράμμα) για τον Αλή πασά: "Αναφορικά με τον Αλή πασά έχω την αντίληψη - ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα - πως χτύπησε τους μεγάλους φεουδάρχες,όπως χτύπησε και τους κλέφτες - ληστές! Ηταν δηλαδή πιο πολύ όργανο του ανερχόμενου αστισμού και όχι του φεουδαρχισμού. Πρόσεξέ το και συ αυτό το ζήτημα". Το επόμενο γράμμα του άρχιζε με την εξής φράση: "Πήρα το γράμμα σου και το διάβασα με μεγάλη προσοχή. Πολλές από τις κρίσεις σου τις υιοθετώ". Και συνεχίζει αναφερόμενος στον Παναγή Λεκατσά (με αφορμή, προφανώς, σχετική μνεία του Σούλη): "Καυχιέμαι και καμαρώνω για τον Π. Λεκατσά που υπήρξε πριν από χρόνια μαθητής μου. Τι μεγάλη ικανοποίηση για μένα. Αν έβρισκα κι άλλους σαν τον Λεκατσά πόσο σήμερα θα ήμουν ικανοποιημένος, γιατί η νεοελληνική μας ιστορία είναι σχεδόν άγνωστη ακόμα, και συνεπώς ο θερισμός πολύς και οι θεριστάδες λίγοι... ". Και επανέρχεται στον ίδιο το νεαρό αλληλογράφο του, για να του πει (με τη λάμψη της πιο βαθιάς παιδαγωγίας, που είναι η ανυστερόβουλη και ενθουσιώδης αποδοχή και κατάφαση των νέων): "Στο πρόσωπό σου - δεν υπάρχει στα γραφόμενά μου καμιά υπερβολή - βρίσκω τον ερευνητή που είναι οπλισμένος με σοφή κρίση, και γενικά με ταλέντο ιστορικό! Οταν ησυχάσουν τα πράγματα και έρθεις στην Αθήνα, πρέπει να γνωριστούμε καλύτερα". Τα πράγματα ωστόσο θα αργούσαν ακόμα πολύ, πάρα πολύ να ησυχάσουν: την παραπάνω επιστολή ο Κορδάτος έγραφε μόλις τον Αύγουστο του 1946...