Αναμφίβολα, ανήκει κάθε τιμή σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες εκείνου του εθνικού ξεσηκωμού. Σε όλους όσοι σήκωσαν ψηλά τις σημαίες, με το "Λευτεριά ή θάνατος" και σφράγισαν, με τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα τους, την κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Σε όλους όσους χρωστάμε σήμερα την ύπαρξή μας, ως εθνικής και κρατικής οντότητας στο σύγχρονο κόσμο.

Αν προχωρήσουμε, όμως, παραπέρα από την ιστορική μνήμη και την πρέπουσα σ' αυτήν τιμή, τα πράγματα θολώνουν και συσκοτίζονται. Περιέχει και ποια μηνύματα, για το σήμερα, η επανάσταση του 1821; Υπάρχει ή όχι χώρος, για την αξία και το νόημα της εθνικής ανεξαρτησίας και όλα όσα αυτή συνεπάγεται, στις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης - όπως αρέσκεται να ονομάζει τις σύγχρονες τάσεις διεθνοποίησης ο πρωθυπουργός - και της Συνθήκης του Μάαστριχτ; Είναι πράγματι μονόδρομος οι σημερινές επιλογές και πού, τελικά, οδηγούν; Υπάρχει άλλος δρόμος; Ερωτήματα κρίσιμα και σοβαρά, που δε βρίσκουν απαντήσεις στις συνήθως φλύαρες και με αρκετή δόση υποκρισίας και διγλωσσίας επετειακές ομιλίες και μηνύματα των εκπροσώπων του δικομματισμού. Ούτε, βέβαια, στις εθνικιστικές κορόνες κάποιων άλλων, που διεκδικούν τελευταία και τον τίτλο του "τουρκοφάγου", εκτός αυτού του "μακεδονομάχου". Πολύ περισσότερο, που όλοι τους - πρώτοι και δεύτεροι μαζί - ενώ κάνουν συνήθως κατάχρηση των λέξεων "εθνικός, εθνική, εθνικό", όταν πρόκειται για τις ελληνοτουρκικές διαφορές ή τις διαφορές με την ΠΓΔΜ ή τις βαθιά ταξικές επιλογές τους, τις ...ξεχνούν παντελώς, μόλις κοιτάξουν προς την κατεύθυνση των Βρυξελλών ή της Ουάσιγκτον.

Και όμως, η πείρα των δεκαεφτάμισι μέχρι σήμερα δεκαετιών της νεοελληνικής ύπαρξής μας είναι κατηγορηματική και προσφέρει πλείστες όσες αποδείξεις και στοιχεία. Η εθνική μας ανεξαρτησία, ακόμη και η κυριαρχία της χώρας, αμφισβητήθηκαν, βασανίστηκαν και καταπατήθηκαν κυρίως από τις "μεγάλες δυνάμεις" του περασμένου αιώνα (Αγγλία, Γαλλία, κλπ.) και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, κλπ.) του αιώνα, που τώρα βρίσκεται στη δύση του. Ακόμη περισσότερες αποδείξεις προσφέρουν οι τελευταίες δεκαετίες. Οι συμφωνίες ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην τότε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ, στη ΔΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι προοπτικές της παραπέρα προώθησης της λεγόμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπως η Οικονομική Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ) και η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ), αποτελούν βαρύτατα πλήγματα στην εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Παραχωρούν σοβαρότατους και κρίσιμους τομείς της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σε εξωελλαδικά κέντρα αποφάσεων. Δένουν πισθάγκωνα τη χώρα στο άρμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την αφήνουν έκθετη στις αχόρταγες ορέξεις και τα επικίνδυνα, "νεοταξικά" σχέδια των ΝΑΤΟικών επιτελείων και των πολυεθνικών μεγαθηρίων.

Και είναι περιττό, βέβαια, να σημειώσουμε, ότι κανένας δεν αγνοεί την πραγματικότητα αυτή. Είναι, όμως, ριζικά διαφορετικό, να προωθείς τις αντιλαϊκές αυτές πολιτικές, να αλυσοδένεις τη χώρα στο άρμα των πολυεθνικών, πετσοκόβοντας κομμάτι κομμάτι την εθνική της ανεξαρτησία και υποθηκεύοντας το σήμερα και το αύριό της - όπως κάνουν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού και οι κάθε λογής οπαδοί της ενοποίησης - από το να τις αντιπαλεύεις και να τις αντιμάχεσαι. Αυτή είναι, δυστυχώς, η αλήθεια. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και των άλλων κομμάτων, που συμπληρώνουν το σκηνικό της περιβόητης λογικής του μονόδρομου, λειτουργούν και δρουν πλέον - με τον ένα ή άλλο τρόπο - ως εγχώριοι πολιτικοί εκπρόσωποι και εντεταλμένοι των μεγάλων πολυεθνικών και της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων". Τόσο γιατί το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο έχει πολύμορφα πλέον συνδέσει τα συμφέροντα και την πορεία του με το αντίστοιχο ξένο, όσο και γιατί οι γενικότερες σημερινές συνθήκες και αρνητικοί σ' αυτή τη φάση διεθνείς συσχετισμοί δύναμης ενισχύουν παραπέρα τις υπάρχουσες τάσεις υποτέλειας και τις αναπαραγόμενες συνεχώς αντιλήψεις, περί "ψωρωκώσταινας".

Το σύγχρονο μήνυμα της επανάστασης του 1821 δένεται αναπόσπαστα με την απαλλαγή του λαού και της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, την αντιλαϊκή, ασύδοτη και ληστρική δράση του μεγάλου, ξένου και ντόπιου κεφαλαίου