Στους δύο μήνες που συμπληρώνει αυτές τις μέρες η κυβέρνηση Σημίτη, το κυριότερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η αγωνία της να παράγει "έργο". Εργο εννοείται στην κατεύθυνση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία και τα "μεγάλα αφεντικά". Με αυτόν τον τρόπο - ακριβέστερα μόνο με αυτόν τον τρόπο - πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει την εύνοια και τη στήριξή τους για να παραμείνει στην εξουσία και μετά τις εκλογές.

Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση κινείται με αξιοσημείωτο ζήλο και εργατικότητα, ικανοποιώντας το ένα μετά το άλλο τα "αιτήματα" των μεγάλων (μη ονομαστικοποίηση μετοχών, κλείσιμο των μεγάλων έργων με ταχυδακτυλουργική ταχύτητα, ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, Προεδρικό Διάταγμα για την "ελληνοποίηση" των προμηθειών του δημοσίου κ.ο.κ.).

Την ίδια στιγμή που δηλώνει στους αγρότες δήθεν με "υπευθυνότητα" ότι "δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα άμεσα και τα βραχυπρόθεσμα γιατί τότε χάνουμε την αίσθηση του μέλλοντος" (! ), την ίδια στιγμή κάνει τα πάντα ώστε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των διαπλεκομένων συμφερόντων.

Την ίδια στιγμή που παραπέμπει τα δίκαια και επιτακτικά αιτήματα των εργαζομένων στον "κοινωνικό διάλογο" και σε "κοινωνικές συμφωνίες", την ίδια στιγμή δηλώνει ότι συμφωνεί απόλυτα με τον ΣΕΒ σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως "η αυστηρή τήρηση του προϋπολογισμού" - διάβαζε της λιτότητας - "ο περιορισμός της σπατάλης του δημόσιου τομέα" - διάβαζε σφαγή των κοινωνικών δαπανών, η "βελτίωση της ανταγωνιστικότητας" - διάβαζε νέα προνόμια, απολύσεις κ.ο.κ. και άλλα παρόμοια.

Ταυτόχρονα όμως εφαρμόζει μια καλά σχεδιασμένη τακτική, η οποία αξίζει να επισημανθεί, για την εξουδετέρωση των λαϊκών κινητοποιήσεων, ώστε όσο το δυνατόν περισσότερο απρόσκοπτα να προχωρήσουν οι αντιλαϊκές επιλογές της.Τα κυριότερα γνωρίσματα αυτής της "εκσυγχρονιστικής" τακτικής, η οποία διαφέρει από αυτή που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου μόνο σε ζητήματα "ύφους και ήθους", είναι τα εξής:

- Επίδειξη μιας ψεύτικης ευαισθησίας, σε αντίθεση δήθεν με την προηγούμενη κυβέρνηση, για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων.Στα πλαίσια αυτά, δείχνει μια "κατανόηση" στα αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων που κινητοποιούνται. Επιχειρώντας να αναπτύξει ένα κλίμα οικειότητας και φιλολαϊκότητας, υποκρίνεται ότι κατέχει βαθιά τα προβλήματά τους και ότι διαθέτει - μόνο αυτή - τις "ρεαλιστικές λύσεις", οι οποίες όμως στα πλαίσια της πολιτικής - μονόδρομου θα... καθυστερήσουν λίγο. Προχωράει σε διάλογο εκ του ασφαλούς με τις φιλοκυβερνητικές πλειοψηφίες στην ηγεσία των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΑΣΕ κ.ά.).

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Σημίτη χρησιμοποιεί στο έπακρο τις φιλικά προσκείμενες σε αυτήν ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων,οι οποίες σε μια επίδειξη "ανεξάρτητου και ακηδεμόνευτου" συνδικαλισμού, έχουν σπεύσει να υποτάξουν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων στον... "κοινωνικό διάλογο" και βέβαια στην κυβερνητική πολιτική.

- Από την άλλη η κυβέρνηση Σημίτη δεν κάνει κανένα βήμα υποχώρησης από τις αντιλαϊκές επιλογές της.Αποφεύγει, σαν ο διάβολος το λιβάνι, οποιαδήποτε συγκεκριμένη δέσμευση απέναντι στα αιτήματα των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων κλπ. Ούτε καν για τις αυξήσεις στους χαμηλοσυνταξιούχους δε δεσμεύτηκε, παρά τις πιέσεις που δέχεται ακόμα και στο εσωτερικό της.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι αταλάντευτη και αδιάλλακτη απέναντι στα αιτήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.Πίσω από τα χαμόγελα, τους ήπιους τόνους και την ευφορία του κοινωνικού διαλόγου, κρύβεται η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να επιβάλλει τα αντιλαϊκά μέτρα. Ελάχιστα ο Κ. Σημίτης επιχειρεί να κρύψει την πολιτική πυγμής και την αδιαλλαξία που αντιπαραθέτει απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Το πλέον εξοργιστικό στην προσπάθεια αυτή του πρωθυπουργού, είναι ότι ονομάζει ως εκσυγχρονισμό αυτή την πολιτική πυγμής. Βαφτίζει εκσυγχρονισμό και "υπεύθυνη στάση" την άρνησή του να δεσμευτεί στα αιτήματα των εργαζομένων, γιατί τάχα δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν.Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δε θέλει να τα ικανοποιήσει γιατί δε "χωράνε" στην πολιτική που ακολουθεί. Ετσι σπεύδει να τα χαρακτηρίσει ανέφικτα και μη ρεαλιστικά. Προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι κλπ., αγωνίζονται ακριβώς για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, ώστε τα αιτήματά τους να γίνουν εφικτά.

Η αλαζονεία της κυβέρνησης Σημίτη, όπως άλλωστε και των προκατόχων της, δεν της επιτρέπει να διακρίνει ότι χρησιμοποιείται από την οικονομική ολιγαρχία για την ταχεία προώθηση και το κλείσιμο μιας σειράς ανοιχτών λογαριασμών (ιδιωτικοποιήσεις, μεγάλα έργα, Σκοπιανό, ελληνοτουρκικές σχέσεις κ.ά.) και στη συνέχεια θα πεταχτεί ως στυμμένη λεμονόκουπα. Εξάλλου, επίδοξοι διαχειριστές περιμένουν ουρά για να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση Σημίτη.

Η κυβέρνηση Σημίτη δε διστάζει, αυτό πρέπει να της αναγνωριστεί, να ταυτιστεί με τις πλέον αντιλαϊκές επιλογές.Ετσι όμως σίγουρα υποθηκεύει το μέλλον της και θέτει ημερομηνία λήξης στην παραμονή της στην εξουσία. Γιατί θα καταρρεύσει, γι' αυτό ας είναι σίγουρη, κάτω από το βάρος της λαϊκής αγανάκτησης και αντίδρασης.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Το πλέον εξοργιστικό είναι ότι ο πρωθυπουργός ονομάζει ως εκσυγχρονισμότην πολιτική πυγμής. Βαφτίζει εκσυγχρονισμό και "υπεύθυνη στάση" την άρνησή του να δεσμευτεί στα αιτήματα των εργαζομένων, γιατί τάχα δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν