- Εδώ και χρόνια, οι καθαρίστριες δημοσίων σχολείων διεκδικούν την αλλαγή της εργασιακής σχέσης από εργολαβική σε αορίστου χρόνου. Οι αρμόδιοι, παρότι παραδέχονται ότι το αίτημά σας είναι δίκαιο, αρνούνται να δώσουν λύση, επικαλούμενοι το οικονομικό κόστος. Κατά πόσον ευσταθεί αυτό τους το επιχείρημα;

- Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά που να ανατρέπουν αυτό τους το επιχείρημα. Οικονομικό κόστος είναι και τα τόσα δισ. που σπαταλιούνται από τα δημόσια ταμεία, οι ρεμούλες, τα δανεικά κι αγύριστα, τα ρουσφετολογικά τους. Για να αλλάξει η εργασιακή μας σχέση χρειάζονται 15 - 16 δισ., δηλαδή 1,5 φορά πάνω από ό,τι στοιχίζει η σημερινή κατάσταση. Μπορεί να είναι και λιγότερο, γιατί δεν υπάρχει καμία μελέτη. Τόσα χρόνια μιλάγανε για 27.000 καθαρίστριες και τώρα γίναμε 9.800. Αλλά, επιτέλους, αφού δέχονται το δίκαιο του αιτήματός μας, αφού αναγνωρίζουν ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες των σχολείων, δηλαδή είμαστε εργαζόμενοι και όχι εργολάβοι, να αφήσουν τους μπακαλίστικους λογαριασμούς που βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να ακούμε. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης.

- Πριν λίγο καιρό ο υφυπουργός Παιδείας σάς ζήτησε ένα μήνα καιρό για να μελετήσει το ζήτημα. Τελικά ποια ήταν η απάντηση;

- Ο υφυπουργός, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, δεσμεύτηκε μπροστά στους εργαζόμενους για δύο πράγματα. Το ένα είναι να πάρει το πόρισμα - εισήγηση από την Επιτροπή, που ένα χρόνο τώρα είναι ανενεργό, και δεύτερο να βάλει το ζήτημα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Στη συνάντηση, που ζητήσαμε στο τέλος του Μάρτη, όταν έληξε η προθεσμία που μας είχε ζητήσει ο υφυπουργός, μάς παρέπεμψε στον διευθυντή του γραφείου του που, εντελώς πρόχειρα, μας μίλησε για κάποιες σκέψεις - αποφάσεις του υπουργού, να αρχίσουν να αλλάζουν οι συμβάσεις των εργαζομένων, με πάνω από 15 χρόνια υπηρεσία... Μίλησα για προχειρότητες στις ανακοινώσεις αυτές, γιατί τέτοιες σκέψεις ή αποφάσεις δεν ευσταθούν και δεν τις δεχόμαστε. Και στις συνεδριάσεις της Επιτροπής ποτέ δε συζητήθηκε τέτοιος τρόπος αντιμετώπισης. Πιστεύουμε ότι η συνάντηση έγινε, για να γίνει. Διαπιστώνουμε ότι η αντιμετώπιση του υπουργείου παραμένει η ίδια. Δηλαδή, αναβλητικότητα, εμπαιγμός και αδιαφορία. Οι εργαζόμενοι νιώθουν την αδικία που γίνεται εις βάρος τους με αυτή τη σύμβαση που μας υποχρεώνουν να υπογράφουμε, στερώντας μας τα δικαιώματα του εργαζόμενου. Και, επιπλέον, αγανακτούν, γιατί οι εκάστοτε υποσχέσεις, δεσμεύσεις και προθεσμίες, που δίνουν οι αρμόδιοι, αποδεικνύονται λόγια μεγάλα και κάλπικα.

- Πώς σκοπεύετε να προχωρήσετε από δω και πέρα;

- Οι εργαζόμενες γνωρίζουν πια πολύ καλά ότι μόνο με τον αγώνα μας και με την πίεση που ασκούμε, γίνεται κάθε φορά ένα βηματάκι μπροστά. Ετσι θα γίνει και τώρα. Στις 28 του Απρίλη έχουμε γενική συνέλευση στην Αθήνα, για να αποφασίσουμε πώς θα προχωρήσουμε. Πρέπει να συντονιστούμε και με τα άλλα σωματεία, πανελλαδικά. Αυτό είναι και ευθύνη της ΟΙΥΕ που γενικά παραμένει αδρανής και μόνο μετά από πίεση των σωματείων δραστηριοποιείται. Εχουμε συμπαραστάτες στον αγώνα μας τη ΓΣΕΕ, το ΕΚΑ και όλους τους φορείς της εκπαίδευσης (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, γονείς). Πιστεύουμε ότι με τον αγώνα μας θα κάνουμε και το μεγάλο βήμα μπροστά, που θα είναι η αλλαγή της σύμβασης έργου σε σύμβαση εξαρτημένης σχέσης εργασίας αορίστου χρόνου.

Β. Ν.