Τι να πρωτοαναφέρει κανείς από όσα συνέβησαν χτες στον Λευκό Οίκο; Δεν ήταν μόνο ότι όλες αυτές οι προετοιμασίες για τον "πηγεμό" του Σημίτη στην Ουάσιγκτον αποδείχτηκαν ντεκόρ για ένα "έργο", που δεν κράτησε παρά μισή ώρα... Τόσο δέχτηκε προς ακρόαση ο πλανητάρχης τον Ελληνα πρωθυπουργό... Δεν ήταν μόνο ότι η συνέντευξη της ελληνικής αντιπροσωπείας (που θα επεξηγούσε το αντικείμενο της συνάντησης) κράτησε περισσότερη ώρα από ό,τι η ίδια η συνομιλία Κλίντον - Σημίτη... Εκείνο, που πραγματικά προκάλεσε εντύπωση, ήταν η παρουσία του Κ. Σημίτη και του υπουργού του των Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου. Εκεί όπου μερικές φορές ξεχνιόσουν ποιος έδινε συνέντευξη. Ο Σημίτης ή ο Πάγκαλος; Εκεί όπου ο δεύτερος, με το γνωστό του ύφος, δεν υπήρξε ερώτηση που να μη συμπληρώσει, διορθώσει ή απαντήσει αντί του Κ. Σημίτη. Κάποιοι, ίσως πουν ότι και αυτό είναι δείγμα "εκσυγχρονισμού". Ισως. Αλλωστε, μπορεί να μην είναι μακριά η ώρα που οι μεν την ανεπάρκειά τους και οι δε το υπερφίαλο και την έλλειψη μέτρου της ιδιοσυγκρασίας τους, θα τα βαφτίζουν "εκσυγχρονισμό".