Η κοινωνία των 2/3 είναι και στην Ελλάδα γεγονός. Προϊόν της "επιτυχούς" προσπάθειας των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας, που εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Διεθνών Πιστωτικών Ιδρυμάτων για τη δήθεν "σύγκλιση" της οικονομίας μας με τις αναπτυγμένες χώρες, οδήγησαν στη φτώχεια μια στις τρεις οικογένειες και αποδιάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Πρόθυμοι στα κελεύσματα των αφεντικών τους - η νέα εκδοχή του "γιες μεν" σήμερα είναι τα σταθεροποιητικά προγράμματα - μετέφεραν με βίαιο τρόπο εισοδήματα από τους εργαζόμενους στους βιομηχάνους και τους μεταπράτες, προσδοκώντας (;) επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας. Τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατακόρυφα, όμως οι επενδύσεις παραμένουν στα όνειρα των επιτελών του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και οι νέες θέσεις εργασίας στις "ασκήσεις επί χάρτου" του ΟΑΕΔ. Παράλληλα οι μικρομεσαίοι οδηγούνται στον αφανισμό, οι εργάτες των βιομηχανιών στην ανεργία και το σενάριο ολοκληρώνεται με την εξαφάνιση των αγροτών με μικρό κλήρο. Αν η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική δεν ανατραπεί πλήρως, όλα τα παραπάνω θα συνεχιστούν και θα διαμορφωθούν δυσάρεστες καταστάσεις.

Ολες οι έρευνες, καθεστωτικές και μη, έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αυτοί που δέχονται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις της άθλιας κατάστασης που μας έχει επιβληθεί είναι οι νέοι (και οι γυναίκες). Κι είναι φυσικό, αφού θα πρωτοβγούν στην αγορά εργασίας - οι περισσότεροι - μέσα από ένα ανάπηρο εκπαιδευτικό σύστημα (σ.σ. λίγοι είναι αυτοί που θα κάνουν καλές σπουδές στο εξωτερικό και θα τύχουν της οικονομικής υποστήριξης των γονιών τους) με ελάχιστες πιθανότητες να βρουν απασχόληση. Κι ακόμα χειρότερα. Πολλοί από αυτούς ανήκουν σε οικογένειες που ήδη αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν νέες εντάσεις στο σπίτι. Σε μικρή ηλικία τα παιδιά και μετέπειτα στη διάρκεια της εφηβείας "εισπράττοντας" τέτοιες φορτίσεις οδηγούνται σε καταστάσεις "μη επιθυμητές", για να χρησιμοποιήσουμε ψυχολογικούς όρους. Κι αυτές μπορεί να οδηγήσουν κάποιους νέους στους δρόμους,μ' ό,τι αυτό σημαίνει. Ενα φαινόμενο που διογκώνεται σε συνδυασμό με τη μαζική είσοδο μεταναστών από τις Βαλκανικές χώρες (οικονομικοί πρόσφυγες), τους διωκόμενους Κούρδους, Τούρκους, Ιρακινούς, Ιρανούς αγωνιστές (πολιτικοί πρόσφυγες) και τους παλιννοστούντες Ελληνες από τις Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Βέβαια δεν έχουμε φτάσει τα επίπεδα της Αγγλίας ή της Ισπανίας. Αλλά με τις "ευλογίες" της ΕΕ θα τους ξεπεράσουμε σύντομα.

Ξαφνικά βρεθήκαμε μπρος στο πρόβλημα της έλλειψης στέγης που φαινόταν μακρινό και που το γνωρίζαμε από τις εικόνες της τηλεόρασης για άλλες χώρες. Η κρατική υποστήριξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όπως και στους περισσότερους τομείς της κοινωνικής πολιτικής, που συρρικνώνονται καθημερινά. Είπαμε το νέο πασοκικό δόγμα είναι "λιγότερο κράτος". Κι αν κάποιες χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται στους δρόμους και δυο εκατομμύρια πολίτες ζουν με συντάξεις πείνας ή την ελεημοσύνη των γειτόνων, τους μόνους που ενδιαφέρει είναι οι παραγωγοί (ή μήπως προαγωγοί) τηλεοπτικών εκπομπών. Ισως και τους διαφημιστές, γιατί η δυστυχία πουλά σε μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού που τους κάνουν να σκέφτονται "τι καλά που περνούν" συγκριτικά μ' αυτά που βλέπουν, ξεχνώντας τα δικά τους προβλήματα. Βέβαια αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν, ότι εύκολα μπορούν να περάσουν στην ίδια κατάσταση κι ότι η μόνη λύση μπορεί να 'ρθει μέσα από οργανωμένους αγώνες που θα ανατρέψουν τις υπάρχουσες αντιδραστικές δομές. Το κράτος θα γίνεται καθημερινά σκληρότερο, έρμαιο στις επιταγές ξένων κέντρων, που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι φτηνό εργατικό δυναμικό και υποταγμένοι πολίτες. Ο νέος μεσαίωνας της μεταβιομηχανικής κοινωνίας που τόσο εύστοχα έχουν περιγράψει με μυθιστορηματικό τρόπο στα βιβλία τους ο Τζ. Οργουελ παλιότερα και πιο πρόσφατα ο Π. Οστερ.

Η Ελλάδα αν και μέλος της ΕΕ - που με τόσο κομπασμό μας θυμίζουν διάφοροι γραφικοί κυβερνώντες - είναι η μόνη χώρα που δεν έχει αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τον πραγματικό αριθμό των αστέγων. Μη - κυβερνητικές οργανώσεις τούς προσδιορίζουν από 500 - 10.000. Κάποιοι ξενώνες φιλοξενούν σε προσωρινή βάση περίπου 100, ενώ σε μόνιμη βάση πανελλαδικά 2.500. Οι ηλικίες ποικίλουν ανάλογα με το είδος και το φορέα του ξενώνα. Πρόσφατη έρευνα για τους ξενώνες που δέχονται και νέους - όχι όμως και ανήλικους - προσδιόρισε το ποσοστό τους στο 40%! Η εικόνα δηλαδή με τους εγκαταλειμμένους γέροντες αλλάζει ριζικά. Και μπορεί οι 8 καταλείψεις σπιτιών να μην έχουν επεκταθεί σ' άλλες πόλεις όπως λχ Βερολίνο, Παρίσι, Βιέννη όμως μοιραία θα συμβεί κι αυτό.

Ειδικά για τους νέους άστεγους πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί ένα δίκτυο υπηρεσιών που θα συντονίσει τις απαραίτητες διαδικασίες για τη στέγασή τους, σε θεσμικό επίπεδο. Πρέπει να καταγραφούν τα δημόσια κλειστά κτίρια και να αξιοποιηθούν για τη φιλοξενία ατόμων με τις προαναφερόμενες ανάγκες. Οι χώροι αυτοί θα μπορούσαν να χωριστούν σε δυο κατηγορίες. Η πρώτη θα έχει το χαρακτήρα της "προσωρινότητας" και με τη βοήθεια της κοινωνικής υποστήριξης θα κατατείνει στην επανένταξη των νέων.Η δεύτερη θα έχει χαρακτήρα "μόνιμο". Ακόμα χρειάζονται συμβουλευτικοί σταθμοί και υπηρεσίες στέγασης που θα συνεργάζονται με υπηρεσίες για την κατάρτιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, κέντρων επαγγελματικής κατάρτισης κτλ. Σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν τα εργατικά συνδικάτα, ανεξάρτητοι επιστημονικοί φορείς και κυρίως η Τοπική Αυτοδιοίκηση.Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αφεθεί αυτή η κατάσταση μόνο στο επίσημο κράτος. Οχι πως αυτό δεν έπρεπε να έχει αυτή τη φροντίδα, αλλά στην περίπτωσή μας είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος. Αρα κάθε εναπόθεση ελπίδων προς αυτή τη λύση είναι απολύτως ουτοπική.