Εχω εκφράσει τη συμφωνία μου με την ταχτική και τη στρατηγική όπως αυτή αναφέρεται στα σχέδια των ντοκουμέντων του Συνεδρίου.

Θεωρώ ότι και στο μέλλον θα υπάρξει ανάγκη το Κόμμα να επανεξετάσει ζητήματα αλλά και πλευρές με βάση τη στρατηγική και ταχτική που θα χαράξει το Συνέδριο.

Ομως το κύριο τώρα είναι με ποια πολιτική θα οικοδομηθεί το Μέτωπο των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Το συνέδριο πρέπει σ' αυτό το ερώτημα να δώσει απάντηση. Η εμπειρία από τις εξελίξεις στις ΔΕΚΟ - Τράπεζες αλλά κυρίως η δράση της κομματικής οργάνωσης μέσα απ' αυτές, δείχνει ότι η μόνη πολιτική που θα προωθήσει το Μέτωπο είναι η πολιτική που χάραξε το 14ο Συνέδριο, αυτή πρέπει να υιοθετήσουμε και σήμερα.

Αντίθετα η πολιτική και ταχτική που πρεσβεύουν ορισμένοι, δηλαδή συνεργασία με δυνάμεις πολιτικές σοσιαλδημοκρατικές ή άλλης παρόμοιας απόχρωσης, δεν οδηγούν στη δημιουργία του Μετώπου αλλά στην ενσωμάτωση στα πολιτικά σενάρια ορισμένων πολιτικών και οικονομικών κύκλων του κεφαλαίου.Η θεωρία περιττεύει γι' αυτό θα σας δώσω ένα στοιχείο από τις πρόσφατες αρχαιρεσίες για την κοινωνικοποίηση στη ΔΕΗ.

Το 1992 (14ο Συνέδριο) η παράταξή μας πήρε 1.300 ψήφους. 1996 (15ο Συνέδριο) η παράταξη διπλασίασε σχεδόν τις ψήφους. Πήρε 2.400. Και δουλέψαμε με βάση την πολιτική 5 κόμματα 2 πολιτικές. Οι άλλες παρατάξεις: ΠΑΣΚΕ μείωση 2% περίπου, ΔΑΚΕ μείωση 2% περίπου, ενώ είχε το ατού των 6.000 προσλήψεων. Ο "ΣΥΝ" είχε μικρή αύξηση κατά 300 ψήφους με πολιτική συναινετική, συνδιαχείρισης, υποταγής στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ξεπουλήματος της ΔΕΗ στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Στην κομματική βάση στην οργάνωσή μας, πλανιέται αυτές τις μέρες το αναπάντητο ερώτημα προς τα στελέχη που ζητούν ανατροπή μιας σωστής ταξικής γραμμής, επιβεβαιωμένης στην πράξη. Γιατί τώρα που ανακάμπτουν οι δυνάμεις μας, που έχουμε άνοδο της επιρροής, ζητούν αλλαγή πολιτικής. Γιατί αυτό πραγματικά ζητούν. Κανείς δεν είναι αφελής να πιστέψει τον ισχυρισμό ότι σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων είναι σωστή η πολιτική της μη συνεργασίας, όμως στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι λαθεμένη γιατί θα φτάσει μέχρι και στη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος. Εδώ γίνεται και διαστρέβλωση της πολιτικής του Κόμματος. Ποτέ δεν πήγαμε να χρεώσουμε τους οπαδούς των άλλων παρατάξεων με το κατάντημα της ηγεσίας τους.

Αλλά και σε συνδικαλιστικό επίπεδο μπορούμε να κάνουμε συνεργασίες με τις ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, "ΣΥΝ" κλπ., για να απεγκλωβίσουμε δυνάμεις απ' αυτές. Το αντίθετο θα συμβεί. Θα χρεωθούμε και εμείς το μαρασμό και την αναξιοπιστία όπου οδήγησαν, με την ταχτική τους το συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου που παλιότερα ήτανε μαχητικό και είχε κατακτήσεις.

Δεύτερο σημαντικό ζήτημα σήμερα, είναι η νέα σύνθεση της Κεντρικής Επιτροπής. Αυτή πρέπει να εγγυάται την εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος. Πρώτο κριτήριο για την επιλογή αυτής της σύνθεσης του νέου οργάνου πρέπει να είναι η ουσιαστική συμφωνία με το πρόγραμμα και το καταστατικό του Κόμματος. Οσοι εξέφρασαν ουσιαστική, ριζική διαφωνία δεν πρέπει να μετέχουν στην Κεντρική Επιτροπή. Για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει στο νέο όργανο να υπάρχει ιδεολογική και πολιτική ενότητα, προϋπόθεση απαραίτητη για ενιαία δράση του οργάνου.