Λίτσας Παναγιώτης

ΚΟΑ

1) Συμφωνώ με την αναγκαιότητα δημιουργίας του α - α - δ μετώπου. Ενός μετώπου, όμως, που πρέπει να διεκδικεί, όχι μόνο την κυβερνητική, αλλά το σύνολο της εξουσίας, προϋπόθεση για την υλοποίηση του προγράμματός του. Αυτό αποτελεί βασική συνθήκη τόσο για τη δημιουργία, όσο και για την ανάπτυξή του, αφού χωρίς ρεαλιστική πρόταση εξουσίας, η θέση μας για το μέτωπο (και τα ίδια τα όργανά του) δε θα πείθει ότι στην αναμενόμενη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία θα μπορεί το μέτωπο να υλοποιήσει το πρόγραμμά του.

2) Η εξουσία του μετώπου και η περίοδος που θα εγκαινιάσει δε θα αποτελούν ξεχωριστό στάδιο με την έννοια της νομοτέλειας, οπότε και στρατηγικό στόχο, αλλά την πολιτική της επαναστατικής τακτικής.

- Αφ' ενός τακτικής, γιατί κάτω από τις σημερινές συνθήκες αποτελεί το δρόμο για την προσέγγιση της σοσιαλιστικής επανάστασης. (Κάτω απ' τις σημερινές σημαίνει ότι δεν μπορούμε εκ των προτέρων να αποκλείσουμε άλλο δρόμο προσέγγισης του σοσιαλισμού και αυτή είναι και η έννοια της τακτικής).

- Και αφ' ετέρου επαναστατικής, αφού η υλοποίησή της προϋποθέτει σοβαρή ρήξη με το ιμπεριαλιστικό σύστημα και το καθεστώς της αστικής τάξης, δημιουργεί τις προϋποθέσεις της επανάστασης. Μόνο η συμμετοχή του λαού σ' αυτή τη διαδικασία θα τον εφοδιάζει με επαναστατική πείρα, συμβάλλοντας, επίσης, και στο να δοκιμάζουν οι δυνάμεις του μετώπου την οργάνωση και πειθαρχία τους, την αποτελεσματικότητα των μορφών οργάνωσής τους, τη δύναμή τους. Ταυτόχρονα, η διαδικασία αυτή θα μας προσφέρει τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε μεταξύ των συμμάχων τα πιο συνεπή, δραστήρια και αταλάντευτα στοιχεία για το μέτωπο των δυνάμεων του σοσιαλισμού.

Η περίοδος που θα εγκαινιάσει η εξουσία του μετώπου θα είναι βραχύχρονη, αφού στους κόλπους του θα αρχίσουν να αναπτύσσονται αντιπαραθέσεις για το βάθος των αλλαγών, τους τρόπους υλοποίησής τους, τον προσανατολισμό τους. Καθήκον των κομμουνιστών είναι, μέσα από την πάλη για την υλοποίηση του προγράμματος του μετώπου, η συγκέντρωση και προετοιμασία δυνάμεων για την αξιοποίηση των νέων συνθηκών, με στόχο τη σοσιαλιστική επανάσταση και την ολοκληρωτική συντριβή της αστικής εξουσίας.

Το νέο Σχέδιο Προγράμματος αντί να προσανατολίζεται σε μια τακτική που κάτω από τις σημερινές συνθήκες μπορεί να προσεγγίσει το σοσιαλισμό, διολισθαίνει σε μια περιπτωσιολογία, δηλαδή προσπαθεί να περιγράψει δύο διαφορετικές καταστάσεις, που δεν μπορεί παρά να αποτελούν την κατάληξη και να προσδιορίζουν το αποτέλεσμα της δράσης του Κόμματος κάτω από διαφορετικές συνθήκες. (Θα μπορούσαν βέβαια να προκύψουν και άλλες περιπτώσεις, στις οποίες όμως αντιστοιχούν διαφορετικές τακτικές!).

Η πρώτη περίπτωση αφορά το σχηματισμό κυβέρνησης που θα ταυτίζεται με την εξουσία της εργατικής τάξης, οπότε προϋποθέτει κατάληψη της εξουσίας, από αυτή και τους συμμάχους της. Αν αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της τακτικής, ποιοι είναι οι όροι για την υλοποίησή της; Το μέτωπο των α-α-δ δυνάμεων. Η δεύτερη περίπτωση προβλέπει σχηματισμό κυβέρνησης απ' τις δυνάμεις του α-α-δ μετώπου, χωρίς την κατάληψη της εξουσίας απ' αυτές, πριν αρχίσει η επαναστατική διαδικασία. Και η πρώτη και η δεύτερη άποψη αντιλαμβάνεται λαθεμένα την έννοια τακτική. Το λάθος στην πρώτη περίπτωση έγκειται στο ότι σήμερα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, οπότε ακυρώνεται και η έννοια της τακτικής, αφού αυτή θα πρέπει να πατάει στις υπάρχουσες σημερινές συνθήκες και όχι πάνω σ' αυτές που θα υπάρξουν σε 5 ή 10 χρόνια και που θα πρέπει βέβαια να εκτιμηθούν στα επόμενα συνέδρια. Θα κάνουμε δηλαδή και άλλα συνέδρια!!! (Αλλο πράγμα, βέβαια, ότι δεν πρέπει να αποκλείουμε τον ειρηνικό ή τον ένοπλο δρόμο προς το σοσιαλισμό, σαν αρχή όμως, στη βάση της οποίας θα είμαστε διατεθειμένοι να χαράξουμε άλλη τακτική, όταν το υπαγορεύουν οι συνθήκες και που θα πρέπει να αναφέρεται στο Πρόγραμμα!). Η δεύτερη είναι επίσης λαθεμένη, γιατί εκ των προτέρων καταδικάζει την κυβέρνηση σε βέβαιο θάνατο (φανταστείτε οπαδούς που θα μπορούσε να κερδίσει αυτή η προοπτική!), αφού αυτή δε θα έχει τα μέσα εξουσίας για την επιβολή της θέλησής της.

Και η πρώτη και η δεύτερη άποψη (ιδιαίτερα η δεύτερη, έτσι όπως διατυπώνεται) αγνοούν ότι για την επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι απαραίτητη η απόκτηση επαναστατικής εμπειρίας και αυτοπεποίθησης από τις λαϊκές δυνάμεις και ότι αυτή μπορεί να κατακτηθεί μόνο μέσα από νικηφόρες συγκρούσεις με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση, στη βάση της υλοποίησης του προγράμματος του μετώπου. Ενδεχόμενη ανατροπή της κυβέρνησης του μετώπου (ενός μετώπου που δε θα διαθέτει όργανα λαϊκής εξουσίας για την έγκαιρη αντίδραση) θα αποτελεί την αρχή της πανωλεθρίας των δυνάμεών του, του λαϊκού κινήματος. ΔΕ ΔΟΘΗΚΕ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΠΟΤΕ από την ξένη και ντόπια αντίδραση Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ η ανατροπή αυτή παράγοντας για τη βαθύτερη κατανόηση (!!!) της ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΩΣΕΙ Η ΞΕΝΗ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΡΙΖΙΚΗΣ!!!