Σε μια περίοδο που τα Βαλκάνια χαρακτηρίζονται μια μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί, με απρόβλεπτες συνέπειες. Σε μια περίοδο που τα σύννεφα του πολέμου ζυγώνουν τη χώρα μας και κρίσιμα εθνικά μέτωπα είναι ανοιχτά, ο νευραλγικός τομέας της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας συρρικνώνεται συνεχώς. Γίνεται "θύμα" της εξάρτησης των προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων από τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα μεγαθήρια, των διαφόρων μιζαδόρων, αλλά και "θύμα" των προγραμμάτων "σύγκλισης" που εφαρμόζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Και η κατάσταση, με την προωθούμενη αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αναμένεται να επιδεινωθεί περισσότερο.

Τα στοιχεία "μιλούν" μόνα τους: Το '81 στις 100 δραχμές που δαπανούσαμε σαν χώρα για πυρομαχικά, μόλις οι 14,76 δρχ. αφορούσαν προμήθειες από την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Ομως και αυτή ακόμα η σχέση αλλάζει προς το χειρότερο φτάνοντας στο '94 (είναι τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) σε κάθε 100 δρχ. που ξοδεύαμε, μόλις οι 1,37 δρχ. να μένουν στη χώρα! Το ίδιο διάστημα οι αμυντικές δαπάνες συνεχώς αυξάνονται, φθάνοντας στο 8% του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος.

"Καθρέφτης" της πορείας συρρίκνωσης είναι και η κατά 50% περίπου μείωση των εργαζομένων που απασχολούνταν στις εγχώριες αμυντικές βιομηχανίες.Ετσι, στην ΠΥΡΚΑΛ από 3.500 εργαζόμενους που είχε, σήμερα απασχολούνται 1.769. Στην ΕΒΟ από 3.000 απασχολούνται λιγότεροι από 1.500 εργαζόμενοι. Στην ΕΛΒΟ από 1.200 μειώθηκαν περίπου στους 600. Επίσης από 70 επιχειρήσεις που λειτουργούσαν δορυφορικά στις αμυντικές βιομηχανίες, σήμερα έχουν μείνει μόλις πέντε!

Το κυριότερο είναι ότι από την αρχή η αμυντική βιομηχανία, προς δόξαν του δόγματος "ανήκομεν στη δύση", προσανατολίστηκε και περιορίστηκε στην παραγωγή πυρομαχικών τρίτης γενιάς,αποκλεισμένη από μεγαλύτερα ή υψηλότερων προδιαγραφών πυρομαχικά (διηπειρωτικοί πύραυλοι, μέσου βεληνεκούς κ.ά.). Τα τελευταία 10 χρόνια εξοβελίζεται σταδιακά και από αυτό τον τομέα και περιορίζεται στην παραγωγή πυρομαχικών μικρού διαμετρήματος, όσων δηλαδή δεν έχουν καμιά προοπτική.

Παρά το γεγονός πως στα θέματα της άμυνας και της αμυντικής βιομηχανίας, προς το παρόν τουλάχιστον, υπάρχουν κάποιες δυνατότητες άσκησης εθνικής πολιτικής, ωστόσο η αυστηρή τήρηση των προγραμμάτων "σύγκλισης" που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση, οδηγούν σε οικονομική ασφυξία και συνακόλουθα παραγωγική, τις αμυντικές βιομηχανίες. Επιπλέον, απαγορεύουν ουσιαστικά την παραγωγική τους δραστηριότητα στον εμπορικό τομέα. Ταυτόχρονα, από τις συζητήσεις για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, διαφαίνεται η μερική έστω άρση των όποιων ελευθεριών έδινε στις κυβερνήσεις το άρθρο 223 της Συμφωνίας της Ρώμης, όσον αφορά την αμυντική πολιτική.

Χαρακτηριστικά εδώ είναι τα όσα αναφέρονται σε εσωτερικό περιοδικό της διοίκησης της ΠΥΡΚΑΛ, όπου επισημαίνεται ότι το πρόγραμμα σύγκλισης και διαφαινόμενη άρση του άρθρου 223 "οδηγεί σε περιορισμούς στην άσκηση πολιτικής στις αμυντικές βιομηχανίες. Πρώτος περιορισμός, η δυσκολία χρηματοδότησης ελλειμμάτων. Δεύτερος, η άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Τρίτος, η απαγόρευση ανάθεσης παραγγελιών για μη πολεμικά προϊόντα, περιορισμός που αυξάνεται και θα οδηγήσει σε μοιραία αποτελέσματα"!

Η κατ' εφαρμογή των εντολών των Βρυξελλών, υποχρέωση για διενέργεια διεθνών διαγωνισμών στις περιπτώσεις μη αμυντικών προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελεί ένα ακόμη χτύπημα για την εγχώρια κρατική βιομηχανία. Για παράδειγμα, διενεργήθηκε πρόσφατα διαγωνισμός που αφορούσε παραγγελία για τηλεπικοινωνιακό υλικό του στρατού, ύψους 7 δισ. δραχμών.Ολως περιέργως η ΕΑΒ,αν και είναι η μοναδική εταιρία που διαθέτει ανάλογη εμπειρία, καθυστέρησε να υποβάλει προσφορά. Την παραγγελία αναλαμβάνει η ΕΚΟΝ,ανήκει στον όμιλο εταιριών Οικονομίδη, η οποία δεν έχει ανάλογες δυνατότητες και εκ των υστέρων ζητά συνεργασία με την ΕΑΒ...