- Πού έχουν οδηγήσει μέχρι τώρα την περιοχή σας τα διάφορα σχέδια ανάπτυξης που κατά καιρούς έχουν εξαγγείλει οι κυβερνήσεις;

- Στο κλείσιμο επιχειρήσεων ζωτικής σημασίας, καθώς και άλλων σημαντικών βιομηχανιών (στην τελευταία 10ετία έχουν κλείσει 35 βιομηχανίες, μεταξύ των οποίων η "Πειραϊκή - Πατραϊκή" με 300 εργαζόμενους, η "Μεταλλουργική Αλμυρού" με 800, τα ΕΛΣΙ με 300 και η ΤΕΟΚΑΡ με 600), σε δραστική μείωση προσωπικού σε άλλες, γεγονός που οδήγησε σε έκρηξη την ανεργία. Τώρα που μιλάμε κλείνει και η "Βαμβακουργία" με 500 εργαζόμενους και ο αριθμός των ανέργων ξεπερνά τις 10.000. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1984 και ύστερα οι θέσεις απασχόλησης που χάνονται στο θεσσαλικό διαμέρισμα προέρχονται σε ποσοστό 93,70% από το Νομό Μαγνησίας. Τεράστιο παράλληλα, είναι και το πρόβλημα των αγροτών του Πηλίου, με τις μονοκαλλιέργειες της ελιάς και του μήλου. Εκτεθειμένοι οι αγρότες στα φυσικά στοιχεία, χωρίς κυβερνητική μέριμνα και προστασία, παλεύουν από μόνοι τους να τα βγάλουν πέρα. Οι πρόσφατες πυρκαγιές στο Ανατολικό Πήλιο έχουν επιδεινώσει δραματικά την κατάστασή τους. Την παρέλαση κυβερνητικών εκπροσώπων κατά τις μέρες της πυρκαγιάς, διαδέχτηκαν η εγκατάλειψη, η απόγνωση και ο μαρασμός. Ο τουρισμός στο Πήλιο και τις Σποράδες, που προσπαθεί να φέρει κάποιο εισόδημα στους κατοίκους των τουριστικών περιοχών, λόγω της οικονομικής κρίσης, προβλέπεται τη φετινή περίοδο να έχει πτώση.

- Ποιος φταίει γι' αυτήν την κρίση;

- Ο ίδιος ο χαρακτήρας της εξαρτημένης καπιταλιστικής οικονομίας μας και το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις περιορίζονται σε ρόλο διαχειριστή της κρίσης. Ακόμα και σήμερα που ο Βόλος είναι μπροστά σε βιομηχανικό "κραχ", η κυβέρνηση "αγρό αγοράζει". Ταυτόχρονα οι τοπικές πολιτικές ηγεσίες, αλλά κυρίως η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Βόλου "περί άλλων τυρβάζουν". Η διοίκηση του ΕΚ στενά συνδεδεμένη με το απατηλό ευρωπαϊκό όνειρο, που πλασάρουν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του "ΣΥΝ" και οι κομματικοί τους φορείς, έχει εγκαταλείψει κάθε αγωνιστική διεκδίκηση, κάθε φωνή αντίστασης. Το ίδιο και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, πιστός εντολοδόχος των κυβερνητικών αποφάσεων, εδώ και ενάμιση χρόνο μοιράζει συνεχώς υποσχέσεις και τίποτε άλλο. Τα προβλήματα του αγρότη και της τουριστικής υποδομής μεταφέρονται στις καλένδες.

- Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση;

- Για να πραγματοποιηθεί παραγωγική ανάπτυξη, πρέπει να ξεκινήσουμε από ό,τι υπάρχει σήμερα σαν βιομηχανικό παραγωγικό δυναμικό, έστω και αν αυτό είναι στρεβλό ή βρίσκεται σε καθυστέρηση. Δεν είναι δυνατόν να καταστρέφουν ό,τι υπάρχει πριν καν δημιουργήσουν όποιες νέες δομές. Σύγχρονη βιομηχανία δεν είναι μόνο αυτή που ασχολείται με νέες τεχνολογίες, αλλά και οι παραδοσιακοί κλάδοι που όμως παράγουν με σύγχρονες μεθόδους σύγχρονα ποιοτικά προϊόντα κατανάλωσης ή τελικά προϊόντα, από αξιοποίηση ορυκτού πλούτου. Δημιουργήθηκαν με τον ιδρώτα του λαού και την καταλήστευση των εργαζομένων. Διαθέτουν μια σειρά πλεονεκτήματα (εγκαταστάσεις, έμπειρο προσωπικό, εμπορικό κύκλωμα κ.ά.) τα οποία μάλιστα επιχειρούν να αξιοποιήσουν οι πολυεθνικές που διεισδύουν στην ελληνική αγορά. Χρειάζεται στήριξη και εκσυγχρονισμός των υπαρχουσών βιομηχανιών, έτσι ώστε να αντέχουν στον ανταγωνισμό, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να αναπτυχθούν και νέες βιομηχανίες σε σύγχρονους κλάδους, ιδιαίτερα όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (π. χ. ανοξείδωτος χάλυβας). Θεωρούμε ότι η ΑΓΕΤ με την επαναφορά της στο προηγούμενο καθεστώς, καθιερώνοντας μάλιστα και το δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης, θα μπορούσε να αποτελέσει τον κορμό μιας κλαδικής βιομηχανίας τσιμέντου μαζί με τις άλλες τσιμεντοβιομηχανίες και να αξιοποιηθούν όλα τα πλεονεκτήματα ενός ελληνικού καρτέλ τσιμέντου. Το ίδιο μπορεί να γίνει στις μεταλλοκατασκευές, με τη ΜΕΤΚΑ και τις άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις. Αυτά, βέβαια, απαιτούν μια προοδευτική αναπτυξιακή πολιτική στα πλαίσια ενός σύγχρονου δημοκρατικού σχεδιασμού.

Θ. Μπ.